Saga - 1998, Qupperneq 265

RITFREGNIR
263
(á þeirri blaðsíðu og í upphafi töflunnar) að upphæðir eru reiknaðar í ný-
krónum en ekki gömlum krónum eins og fyrri árin.
í þessu samhengi er ástæða til að vara við töflu 5.17 sem fjallar um
framleiðslu sjávarafurða 1942-93. Reyndar var gott að fá þessar tölur
saman á einn stað, þá er auðveldara um vik að meta þær. Samkvæmt orð-
anna hljóðan ættu þær að sýna útflutning að teknu tilliti til birgða; innan-
landsneysla, hvernig sem hún er fundin, er sýnd í sérlínu. Lauslegur sam-
anburður minn á þessum tölum og útflutningstölum (á bls. 520-37) sýnir
að taflan er á köflum mjög ótraust. Þær afurðir sem ég bar saman á tíma-
bilinu eru verkaður og óverkaður saltfiskur, saltflök, söltuð grásleppu-
hrogn, skreið, ný og ísvarin síld, og heilfrystur fiskur. Á fimmta áratugn-
um eru þessar tölur iðulega fjarri öllu lagi og fram á sjötta áratuginn vant-
ar alveg framleiðslumagnið fyrir sumar afurðanna. Þá eru framleiðslutöl-
ur á seinni hluta tímabilisins stundum mun lægri en útflutningstölurnar,
meira en sem nemur birgðum eftir því sem ég fæ séð. Einnig eru tölur
stundum teknar óbreyttar upp úr útflutningsskýrslum. Þetta er langt í frá
fullnægjandi samanburður en hann sýnir samt að ekki er hægt að treysta
á þessa töflu fyrr en hún hefur verið endurskoðuð rækilega.
Þessu næst skal vikið að því efni bókarinnar sem er fyrir aftan kaflana.
Fyrst koma myndrit sem eru fagmannlega gerð og segja mikið f skjótri
svipan. Helst saknar maður þess að til þeirra skuli ekki vísað í inn-
gangstextum kaflanna og því verða þau svolítið útundan svona. Viðeig-
andi hefði líka verið að vísa til þeirra taflna sem notaðar voru.
Ágripið um mál, vog og mynt er þarft og mun væntanlega reynast
þægilegt til uppsláttar. Hér er mikið og á köflum snúið efni sett fram í
knöppu formi. Atriðisorðaskrá er allítarleg og vel upp sett. Heimildaskrá
er í heildina tekið góð og aðgreining opinberra, prentaðra skýrslna frá
öðrum prentuðum heimildum er vel til fundin.
Sums staðar í heimildaskránni er smávegis ósamræmi og tvennt af því
er óþægilegt fyrir óvana notendur. Allmargar óprentaðar, stakar (ad hoc)
skýrslur eru notaðar og í neðanmálsgreinum er vísað á titil þeirra ein-
Söngu. En í heimildaskrá er þær að finna undir þeirri stofnun þar sem
þær voru teknar saman. Lesandi gæti haldið að heimildin hefði gleymst í
shránni en ef hann leitar nógu lengi finnur hann hana undir viðkomandi
stofnun sem lesandinn veit ekkert hver er þegar hann byrjar að leita. Hér
hefði þurft að vera samræmi.
í annan stað nota ritstjórar stundum óprentaðar prófritgerðir eða hand-
rh manna og greina þá frá höfundi og heiti ritsmíðar. Flestir lesendur
hyrja líklega að leita í skránni um prentuðu ritin, þar finnast ritsmíðarnar
að sjálfsögðu ekki og lesandi gæti haldið að þær hefðu gleymst nema að
hann leiti í óprentaða hlutanum þar sem þær eru. Hér hefði mátt tákna á
e|nhvern hátt í heimildavísunum að um handrit væri að ræða til að forða