Morgunblaðið - 19.12.2009, Page 49

Minningar 49
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 2009
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, dóttir og systir,
ÁSA LINDA GUÐBJÖRNSDÓTTIR,
Möbelvägen 12,
Bollebygd,
Svíþjóð,
lést á heimili sínu laugardaginn 5. desember.
Bálför hefur farið fram í Svíþjóð.
Útför fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
22. desember kl. 13.00.
Ragnar H. Ragnarsson,
Guðrún Ragna Pálsdóttir,
Arnar Geir Stefánsson,
Guðbjörn H. Ragnarsson,
Guðný B. Ragnarsdóttir,
Björgvin Jens Guðbjörnsson,
Gunnar Páll Guðbjörnsson,
Rafnar Þór Guðbjörnsson
og fjölskyldur.
✝
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
INGEBORG GRIMM JÓNSSON,
Þorsteinsgötu 11,
Borgarnesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn
16. desember.
Guðmundur Jónsson,
Úlfar Guðmundsson, Joan Andersen,
Sverrir, Guðmundur og Kristófer Þór Úlfarssynir,
Michael Van Eric, Timothy Manfred, Melinda og Christie.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir og systir,
GUÐRÚN LÁRUSDÓTTIR JONASSON,
Söramsjön 110,
Funasdalen,
Svíþjóð,
lést á sjúkrahúsinu í Östersund, Svíþjóð
mánudaginn 23. nóvember.
Útförin hefur farið fram.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð, hlýju og vináttu.
Arne Jonasson,
Ingimar Óskarsson Jonasson,
Pétur E. Lárusson,
Þórunn E. Lárusdóttir og fjölskylda.
✝ Ingibjörg Sigurð-ardóttir fæddist á
Hvoli í Saurbæ í Dala-
sýslu, 4. mars 1925.
Hún lést á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Silfurtúni 6. desember
sl. Foreldrar hennar
voru Sigurður Lýðs-
son, bóndi á Hvoli, f. 5.
júní 1889, d. 23. febr-
úar 1927, og Anna
Halldórsdóttir, hús-
móðir, síðar sauma- og
verkakona á Ak-
ureyri, f. 5. júní 1902,
d. 21. maí 1975. Sigurður var sonur
Lýðs Jónssonar frá Skriðnesenni í
Strandasýslu og Önnu Magnúsdóttur
frá Sælingsdalstungu í Dalasýslu en
Anna var dóttir Halldórs Stef-
ánssonar frá Haganesi í Mývatns-
sveit og Ingibjargar Lýðsdóttur frá
Skriðnesenni í Strandasýslu. Sig-
urður og Anna áttu tvö börn, Ingi-
björgu og Sigurð, f. 2. október 1926,
d. 26. janúar 1929. Eftir að Sigurður
Lýðsson lést fluttist Anna til foreldra
geiri Bjarnasyni, alþingismanni og
bónda í Ásgarði, f. 6. september
1914, d. 29. desember 2003. Þau áttu
ekki börn saman en Ingibjörg gekk
sonum Ásgeirs og fyrri konu hans
Emmu Benediktsdóttur, f. 29. ágúst
1916, d. 31. júlí 1952, í móðurstað.
Þeir eru: a) Bjarni bóndi í Ásgarði, f.
4. júlí 1949, kvæntur Arndísi Erlu
Ólafsdóttur, f. 22. janúar 1950. Börn
þeirra: 1) Emma Rún kerfisfræð-
ingur, f. 10. október 1973, 2) Ásgeir
húsasmíðameistari, f. 16. nóvember
1974, kvæntur Guðrúnu Björk Ein-
arsdóttur tölvunarfræðingi, f. 26.
maí 1979, þeirra börn eru Erla Krist-
ín og Einar Bjarni. 3) Ingibjörg nemi
í iðjuþjálfun við HA, f. 31. maí 1979,
og 4) Eyjólfur Ingvi, í framhalds-
námi í Noregi, við háskólann í Ási
(UMB), f. 29. mars 1984. b) Benedikt
sendiherra í Moskvu, f. 7. febrúar
1951.
Ingibjörg var húsfreyja í Ásgarði
frá 1954 til dauðadags. Hún stýrði
heimilinu í Ásgarði af festu og mynd-
arskap. Lengst af var hún heilsu-
hraust og eftir lát Ásgeirs bjó hún
ein í húsinu sem þau byggðu sér, þar
til í september í haust þegar heilsan
fór að bila verulega.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Hvammskirkju í dag, laugardaginn
19. desember 2009, og hefst athöfnin
kl. 14.
sinna á Akureyri árið
1928. Seinni maður
Önnu var Hermann
Ingimundarson tré-
smiður, f. 29. maí
1893, d. 31. mars 1961.
Þeirra börn eru Sig-
ríður Halldóra hús-
móðir, (f. 1930) og Ing-
ólfur Borgar
trésmiður, (f. 1940).
Uppeldisbræður Ingi-
bjargar, synir Her-
manns og fyrri konu
hans Jónínu Magn-
úsdóttur eru Kári hús-
gagnasmiður, (f. 1919) og Benedikt
húsgagnasmiður, (f. 1924).
Ingibjörg gekk í barnaskóla á Ak-
ureyri og var einn vetur í kvöldskóla
við Iðnskólann á Akureyri. Veturinn
1944-1945 var hún í Húsmæðraskól-
anum á Laugalandi í Eyjafirði, að því
loknu lá leiðin til Reykjavíkur að
læra fatasaum, veturinn 1948-1949.
Veturinn 1953 fór hún sem ráðskona
að Ásgarði í Hvammssveit.
Ingibjörg giftist 22. apríl 1954, Ás-
Það ríkti jafnan mikil eftirvænting
á hverju vori þegar leið okkar systk-
inanna lá vestur í Dali. Ósköp þótti
okkur síðasti spölurinn frá Búðardal
inn í Ásgarð langur, en þegar svo
bærinn blasti við tókum við gleði
okkar á ný. Þar tók á móti okkur
yndislegt fólk sem opnaði faðm sinn
og fóstraði sumarlangt, hvert sumar
langt fram á unglingsár. Þarna lærð-
um við að vinna, lærðum að umgang-
ast dýr, lásum bókmenntir og kynnt-
umst fjölmörgu minnisstæðu fólki.
Þarna urðum við að manni.
Í Ásgarði réðu ríkjum heiðurs-
hjónin Ásgeir Bjarnason alþingis-
maður og móðursystir okkar Ingi-
björg Sigurðardóttir eða Dídí eins og
við kölluðum hana. Ásgeir kvaddi
okkur fyrir nokkrum árum en í dag
kveðjum við elsku Dídí, einu systur
mömmu, sem okkur var svo kær.
Líf bóndakonunnar var ekki alltaf
dans á rósum. Á stórbýlinu Ásgarði
var jafnan margt um manninn árið
um kring, margar kynslóðir saman,
vinnumenn og vinnukonur, sumar-
krakkar, venslafólk, gestir og gang-
andi. Aðstæður til heimilishalds voru
ekki eins og við þekkjum í dag, ekki
voru tæki og tól til að létta vinnuna,
heldur allt unnið í höndunum, vinnu-
dagurinn jafnan langur og frístundir
fáar. En þetta var heimurinn henn-
ar. Hér réð Ingibjörg í Ásgarði ríkj-
um. Ekki bara í eldhúsinu. Hún fór í
fjós, sinnti heyönnum og gekk í öll
störf er þurfti. Ekki má gleyma
„Símanum“ en símstöð var í Ásgarði
um árabil og henni þurfti að sinna.
Auk þess gegndi hún trúnaðarstörf-
um fyrir kvenfélagið í sveitinni, söng
í kirkjukórnum og jafnvel spilaði á
orgelið ef mikið lá við.
Fyrir nokkrum árum hittust norð-
ur á Akureyri afkomendur Önnu
Halldórsdóttur og Stefáns Halldórs-
sonar. Skemmtilegust af öllu var
rútuferðin um Eyrina þar sem þær
systur mamma og Dídí kepptust við
að segja frá húsum, fólki og lifnaðar-
háttum á Akureyri þegar þær áttu
heima á Litla-Pól. Þær voru ekki
alltaf sammála um „staðreyndir“ og
hlógu ógurlega hvor að annarri
þannig að það tísti í þeim. Síðustu ár
töluðust þær við oft í viku, ræddu um
börn og barnabörn, landsins gagn og
nauðsynjar og svo um pólitíkina.
Þær sáu hlutina ekki alltaf sömu
augum, en það var allt í lagi, þær
gátu oftast hlegið að öllu saman.
Hún var mikill dugnaðarforkur og
ósérhlífin hún Dídí. Henni féll aldrei
verk úr hendi, en samt hafði hún allt-
af tíma fyrir okkur systurbörn sín.
Hún var okkur svo óendanlega góð.
Hún eignaðist ekki börn sjálf, en
fóstursynir hennar, Bjarni og Bene-
dikt, voru sem hennar eigin. Barna-
börnin hennar, Emma, Ásgeir, Eyj-
ólfur og Ingibjörg voru hennar líf og
yndi, þau voru hennar ríkidæmi.
Þegar Ásgeir og Dídí hættu að búa
og Bjarni og Erla kona hans tóku við
reistu þau sér lítið hús í landinu þar
sem þau undu hag sínum vel.
Það er fyrir endalausa hjálpsemi
Bjarna og Erlu að Dídí gat verið
heima hjá sér fram á nánast síðasta
dag, en sjónin var mikið farin að
daprast og skrokkurinn að gefa sig.
Hún kvaddi eftir stutta sjúkdóms-
legu, þá nýkomin á dvalarheimilið í
Búðardal. Við erum svo afar þakklát
fyrir allar góðu stundirnar í Ásgarði
fyrr og síðar, fyrir allt sem þau hjón
og þeirra afkomendur hafa fyrir okk-
ur gert, fyrir vinskap þeirra og
frændsemi. Elsku Dídí hafðu þökk
fyrir allt og allt, við sjáumst síðar.
Anna Guðný, Hermann
Ingi, Ingibjörg og
Sigríður Matthildur.
Kær frænka mín og nafna, Dídí í
Ásgarði er látin. Við vorum systk-
inadætur, hún dóttir Nöfnu, systur
pabba og bestu vinkonu minnar. Ég
var lítil stelpa þegar Dídí flutti í Ás-
garð en hún lofaði mér að þegar ég
yrði aðeins stærri fengi ég að koma í
sveitina og ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að fara til þeirra hjóna
Ásgeirs og hennar og vera hjá þeim í
tvö sumar. Frá þeim tíma á ég
nokkrar af mínum dýrmætustu
bernskuminningum sem mig langar
að þakka fyrir. Fyrra sumarið var ég
í gamla húsinu og seinna sumarið í
nýja húsinu. Það var mikið að gera í
Ásgarði á þessum árum og fyrir litla
stelpu að norðan var þetta eins og
ævintýri – þarna var símstöðin,
þarna kom rútan með póstinn. Þarna
var margt fólk – margar vinnukonur
og margir vinnumenn – gestkvæmt
var og oft var margt um manninn við
matarborðið. Aldrei gleymi ég deg-
inum þegar forsetinn kom, þá var ég
puntuð og við áttum að vera stillt og
prúð. Hjá frænku minni fékk ég að
leika mér eins og ég vildi en einnig
taka þátt í ýmsum störfum, ég fékk
að raka og sækja kýrnar og ég fékk
að hjálpa til inni, bæði við heimilis-
störfin svo sem að baka, mala kaffið
eða skilja mjólkina og einstaka sinn-
um fékk ég að hjálpa til við símann –
það var skemmtilegast. Svo var það
þvotturinn, mér finnst sem það hafi
alltaf blakt þvottur á snúru í Ásgarði
í hlýrri sumargolunni. En það sem
best er í minningunni er væntum-
þykjan og öll hlýjan sem ég fékk hjá
þeim hjónum, ég segist stundum
hafu farið úr einu dekrinu í annað.
Hún frænka mín var mér svo und-
urgóð, þó að með árunum yrði oft
langt á milli þess að við sæjumst,
mætti mér alltaf sama væntumþykj-
an og síðast áttum við saman
skemmtilegan morgun hjá systur
hennar hér á Akureyri fyrir um einu
og hálfu ári síðan.
Þeir bræður Bensi og Bjarni eiga
stóran hlut í þessum ljúfu bernsku-
minningum frá löngu liðnu sumar-
dögum í Ásgarði, þeim sendi ég hlýj-
ar samúðarkveðjur.
Einnig sendum við Smári okkar
bestu kveðjur til Erlu og Bjarna,
Emmu, Ásgeirs, Ingibjargar og Eyj-
ólfs og fjölskyldunnar allrar og vott-
um þeim samúð okkar.
Ég kveð Dídí frænku mína með
virðingu og þakklæti.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Í dag kveðjum við ömmu. Í hug-
ann koma minningar um einstaka
konu sem átti alltaf til nóg af hlýju og
góðum ráðum að gefa. Þú varst að
eðlisfari lífsglöð kona og áttir alltaf
auðvelt með að sjá björtu hliðarnar á
lífinu. Með því kenndir þú okkur að
sjá ljósið í myrkrinu og að ekkert
væri óyfirstíganlegt. Það er ómetan-
legt að hafa fengið tækifæri til að
alast upp með ömmu og afa nálægt
sér. Að geta laumast niður stigann
og seinna meir út í næsta hús til að
láta lesa fyrir sig sögu, taka í spil, fá
eitthvert góðgæti og jafnvel að gera
tilraunir með eitthvað sem var bann-
að hjá foreldrunum.
Gaman var að horfa á sjónvarpið
með þér, sérstaklega þegar um
handbolta var að ræða, einkum þeg-
ar íslenska landsliðinu gekk vel. Ein-
staka ánægju hafðir þú einnig af því
að horfa á bíómyndir og lést það ekki
aftra þér í seinni tíð þó sjónin væri
farin að daprast. Þér fannst gott ef
við horfðum á þær með þér og fyllt-
um upp í eyðurnar þegar þú náðir
ekki að fylgja textanum. Jólin eru á
næsta leiti og þá rifjast upp minn-
ingin um konfektgerðina sem þú
stóðst alltaf í með okkur systkinun-
um fyrir hver jól á meðan við vorum
yngri. Þetta var ekki flókin upp-
skrift, samanstóð af marsípani,
núggati, möndludropum til að bragð-
bæta og síðan var þessu dýft í súkku-
laði og hneta sett ofan á. Tilhugsunin
um þennan tíma sem við áttum sam-
an fyrir jólin er alltaf svo ánægjuleg
og jólaandinn svífur yfir við minn-
inguna eina. Einnig var gaman að
baka smákökur með þér og engifer-
kökurnar sem þú gerðir voru þær
bestu í heimi.
Það verður án efa erfið tilhugsun
að geta ekki lengur komið við hjá þér
til að drekka kaffi og spjalla um dag-
inn og veginn eða þá gamla tíma. Svo
var fastur punktur í lífinu að fá
hringingu frá þér þar sem þú spurðir
hvernig gengi og hlýddir manni svo
yfir hvað betur mætti fara í þjóð-
félaginu og hvernig best væri að
framkvæma það. Þú fylgist vel með
og vildir að allir hlutir væru gerðir
fljótt og vel, sérstaklega þegar um
gegningar í sveitinni var að ræða.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Með þökk fyrir ánægjulegar
stundir og gott veganesti út í lífið.
Við tvö yngri systkinin viljum þó sér-
staklega þakka þér fyrir stuðninginn
í prófunum síðustu tvær vikur, nær-
vera þín hjálpaði okkur mikið. Við
söknum þín, amma, en vitum að þú
er á góðum stað. Biðjum að heilsa
afa. Megir þú hvíla í friði.
Emma Rún, Ingibjörg, Eyjólfur
Ingvi, Ásgeir og fjölskylda.
Elsku langamma, okkur systkinin
langar til að minnast þín með þess-
um ljóðum og um leið þakka þér fyrir
samverustundirnar í þessu lífi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson.)
Við söknum þín langamma, en vit-
um að þú ert á góðum stað, skilaðu
kveðju til langafa. Megir þú hvíla í
friði.
Erla Kristín og Einar Bjarni.
Til er ljósmynd af Ingibjörgu í
Ásgarði þar sem hún stendur að
sumarlagi í dyrunum á gamla hús-
inu, glaðleg og kraftmikil, og kallar.
Það er auðséð á fasinu og hvernig
hún heldur um dyrastafina að kallið
á að ná langt niður á tún; sennilega
til karla, kvenna og krakka sem eru
við heyvinnu og eiga að koma í mat
eða kaffi. Eitthvert okkar hefur
áreiðanlega verið þar því þegar
Ingibjörg kom ung norðan af landi
gekk hún ekki bara Bjarna og Bene-
dikti sonum Ásgeirs í móðurstað;
hún annaðist líka á sumrin – lengur
eða skemur – ýmsa aðra krakka af
Ásgarðsættinni. Það þótti þessum
kvenfork sjálfsagt mál, jafn sjálf-
sagt og að sjá um heimilið, hlúa að
gömlum konum sem fylgt höfðu því
lengi; baka ofaní og brynna gestum
og gangandi eða taka á móti hrepps-
nefndinni og félögum í Framsókn-
arflokknum – flokknum sem sendi
eiginmanninn Ásgeir á þing þannig
að hann var fjarverandi mestan part
vetrar.
Ingibjörg ólst upp á Akureyri og
lét aldrei alveg af norðlenska fram-
burðinum eða kjarnyrtu málfari og
rómstyrk, upprunnum við Mývatn.
Hún vildi ekki fara sem ráðskona í
Dalina, ætlaði sér allt annað. En föð-
ur hennar dreymdi draum og þar
sem hann þótti draumspakur lét
hún sig hafa það að fara, sagðist þó
varla hafa vitað hvað sneri aftur og
fram á kúm. Við höldum að Ingi-
björg hafi aldrei séð eftir ákvörðun
sinni, svo góða drengi eignaðist hún
og eiginmann. Það lét henni líka vel
að stjórna umsvifamiklu Ásgarðs-
heimilinu þar sem menn fengust
ekki aðeins við búrekstur og pólitísk
störf heldur ráku líka lengi spari-
sjóð og héldu uppi bensínsölu, póst-
og símaþjónustu. Verklagin var
Ingibjörg og skipulag allt henni
einkar auðvelt. Hún vissi alltaf hvað
hún vildi og leiðbeindi börnum og
unglingum af hlýju og umhyggju.
Og mikið þótti okkur alltaf gaman
þegar hún kom í dyrnar og kallaði.
Við kveðjum Ingibjörgu í Ásgarði
með þakklæti og söknuði.
Logi, María, Bergljót,
Andrés og Katrín.
Ingibjörg
Sigurðardóttir