Morgunblaðið - 19.12.2009, Blaðsíða 50

50 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 2009
✝ Guðrún ÁgústaÓskarsdóttir
fæddist 5. maí 1929 í
Vestmannaeyjum.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 8. desem-
ber sl.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Andr-
ea Ágústsdóttir, f.
26.8. 1907, d. 23.8.
1993, og Óskar
Sveinn Árnason, f.
8.4. 1904, d. 19.2.
1959. Uppeldisfaðir
Baldur Ólafsson, f. 2.8. 1911, d.
27.12. 1998.
Systkini Guðrúnar Ágústu eru:
Sammæðra 1) Haraldur Bald-
ursson, f. 1932. 2) Birna Bald-
ursdóttir, f. 1933. 3) Lilja Hanna
Baldursdóttir, f. 1944. Samfeðra 1)
Tómas Óskarsson, f. 1927, d. 2008.
2) Kitty J. Óskarsdóttir, f. 1931. 3)
Guðbjörg J. Óskarsdóttir, f. 1933.
4) Lisa O. Lundberg Óskarsdóttir,
f. 1934. 5) Dagmar J. Ósk-
arsdóttir, f. 1935.
Guðrún Ágústa giftist 5.6. 1954
Hjálmari Eiðssyni, f.
28.12. 1925, d. 29.6.
1992. Börn þeirra
eru 1) Jóhanna
Hjálmarsdóttir, f.
11.10. 1955, í sambúð
með Sigurjóni Þór
Guðjónssyni. Börn
þeirra eru Guðjón
Orri og Franz. 2)
Viðar Hjálmarsson, f.
15.6. 1960, kvæntur
Jónu Sigríði Guð-
mundsdóttur. Börn
þeirra eru Hjálmar,
Guðrún Ágústa og
Bjarni Ólafur.
Guðrún Ágústa og Hjálmar
byggðu sér heimili í Birkihlíð 16 í
Vestmannaeyjum. Guðrún Ágústa
starfaði hjá Pósti og síma í Vest-
mannaeyjum allan sinn starfs-
aldur. Hún var félagi í kirkjukór
Landakirkju og starfaði með
Kvenfélagi Landakirkju.
Útför Guðrúnar Ágústu fer
fram frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum í dag, laugardaginn
19. desember, og hefst athöfnin kl.
14.
Elsku amma okkar, nú er þín bar-
átta búin. Síðasta árið hefur verið þér
mjög erfitt, en aldrei léstu á því bera.
Þú varst ótrúlega sterk og vildir ekki
að við vissum hversu veik þú værir.
Við eigum eftir að sakna þess að
koma ekki lengur til þín á Ásaveginn
þar sem við áttum okkar allra bestu
stundir með þér.
Þú varst alltaf svo fín og vel tilhöfð
og allt í kringum þig virtist ljóma. Við
vitum líka að þegar þú varst að segja
okkur til og leiðrétta þá meintirðu
bara vel. Þér var svo annt um að við
töluðum rétta íslensku og kynnum
mannasiði.
Elsku amma takk fyrir allt, við er-
um miklu ríkari eftir að hafa átt þig.
Góða nótt og guð geymi þig.
Hjálmar, Guðrún Ágústa,
Bjarni Ólafur, Guðjón Orri
og Franz.
Í dag verður borin til grafar frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
frænka mín Guðrún Ágústa Óskars-
dóttir eða Lilla frænka eins og við
kölluðum hana. Nú þegar jólahátíðin
er að ganga í garð, þá rifjast upp
minningarnar. Í áratugi héldu þær
systur Lilla og Lilja jól og áramót
saman. Þetta voru ógleymanlegar
stundir. Þrátt fyrir að fjölskyldurnar
hafi stækkað í gegnum árin höldum
við enn áramót saman og hefur Lilla
stjórnað „árskiptasálminum“ um
hver áramót svo lengi sem ég man,
hennar verður sárt saknað um þessi
áramót. Þegar allir voru búnir að
kyssast og fagna nýju ári og þakka
fyrir það gamla var skálað í kampa-
víni og lagið „Jeg ringer på fredag“
með Sven Ingvars sett á fóninn, eitt
af uppáhaldslögum Lillu, var tónninn
fyrir nýársnóttina gefinn.
Lilla hafði ákveðnar skoðanir á
málum og mönnum. Hún sagði skoð-
anir sínar umbúðalaust. Þegar sá
gállinn var á henni og hún í ham, þá
fuku mörg gullkornin sem ég hafði
gaman af. Í kvikindisskap mínum hóf
ég oft umræðu um menn eða málefni
sem ég vissi að ekki voru að hennar
skapi til að fá Lillu á flug, þá var
gaman.
Nú þegar Lilla hefur kvatt þetta
jarðlíf er ég viss um að núna er hún
lögð af stað í ferðalag eilífðarinnar
með honum Hjálmari sínum, það
hafa örugglega verið fagnaðarfundir
þegar þau hittust aftur.
Ég vil votta Jóhönnu, Viðari, mök-
um og börnum mína dýpstu samúð.
Ívar Atlason.
Það er sárt að kveðja, en við kveðj-
um þó með hjartað fullt af þakklæti
fyrir að hafa átt þessa góðu konu að
og fyrir þær ótal góðu minningar lið-
inna ára sem hún skilur eftir. Guðrún
Ágústa var móðursystir okkar. Elst
fjögurra systkina, gift Hjálmari Eiðs-
syni, en hann lést um aldur fram árið
1992. Lilla og Búddi eins og þau voru
kölluð bjuggu lengst af í Birkihlíð 16 í
Eyjum. Mikil og góð tengsl hafa alla
tíð verið milli fjölskyldnanna og
frændfólksins í Eyjum og okkar á
fastalandinu.
Fyrir okkur voru þau hjón órjúf-
anlega tengd ævintýraferðum okkar
þangað. Fyrst í ungri æsku, tengt
heimsóknum til afa og ömmu sem þá
bjuggu í Eyjum. Síðar til að heim-
sækja þau, Lilju og Atla, systkina-
börnin og börn þeirra af ýmsu tilefni.
Stundum vegna fjölskylduviðburða,
eða íþróttaviðburða, stundum vegna
vinnu, oft á þjóðhátíð eða þá bara til
að rækta frændgarðinn. Að Birkihlíð
hafa því mörg sporin í lífi okkar legið,
allt frá barnæsku, til þess að við í dag,
nokkru eldri og þungstígari, göngum
enn þessar sömu tröppur að Birkihlíð
sem nú er heimili Viðars og Jónu
Siggu.
Lilla var allt í senn, alvörugefin,
ákveðin, glaðsinna og hláturmild
kona. Hún hafði skemmtilegar og
sterkar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Einörð sjálfstæðiskona en gat
þó jafnan gert grín að skoðunum sín-
um þegar á hana var gengið. Henni
var annt um fjölskylduna og sýndi
það í verki, var þar foringi og gekk
enda oft undir þeim titli í góðlátlegu
gríni sem hún hafði ekki síst skemmt-
un af sjálf.
Það var fyrir um fimm árum að
Lilla tók að kenna sér meins sem við
greiningu reyndist vera krabbamein.
Baráttan við þennan illvíga sjúkdóm
var strembin og hörð. Hún tókst á við
hann af ótrúlegu þreki og æðruleysi.
Það var aðdáunarvert að fylgjast með
hve dugleg og hugrökk hún var og
áfram um að hafa sigur. Ekki var síð-
ur aðdáunarvert að sjá þann stuðning
og hvatningu sem börn hennar og
barnabörn veittu henni í þessari
hörðu baráttu. Skemmst er að minn-
ast þriggja daga ættarmóts fyrir
tveimur árum þegar við fjölskyldurn-
ar minntumst 100 ára ártíðar ætt-
móðurinnar og ömmu okkar, Jó-
hönnu Ágústsdóttur. Þar mætti Lilla,
þrátt fyrir erfið veikindi, og var hrók-
ur alls fagnaðar. Þar var hinn sænski
Sven Ingvars ómissandi að hætti
hússins, þeir skilja það sem þekkja.
Um leið og við kveðjum yndislega
móðursystur og frænku vottum við
þeim Jóhönnu, Sigga og drengjunum,
Guðjóni Orra og Frans, og þeim Við-
ari, Jónu Siggu og börnunum, Hjálm-
ari, nöfnunni Guðrúnu Ágústu og
Bjarna Ólafi okkar innilegustu samúð
á sorgarstundu.
Sárt er vinar að sakna,
sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna,
margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
(Höf. ók.)
Baldur, Nína og Bryndís.
Þú komst mér vel fyrir sjónir, er ég
kynntist þér fyrst í Vestmannaeyjum
árið 1956, þegar ég leit Eyjarnar
fyrst augum. Þú varst jú hálfsystir
unnustu minnar sem varð eiginkona
mín árið eftir.
Þú varst svo sannarlega alveg sér-
stök kona með ákveðnar hugmyndir
um tilveruna og nánast allt, sem
henni tilheyrir. Hjá þér fór ekkert á
milli mála, lífslínan var bein og klár.
Þú hafðir áhuga fyrir nánast öllu og
varst alveg ófeimin við að mæla fyrir
þinni meiningu og eins að gangrýna
það sem þér þótti ekki vera í lagi.
Með öðrum orðum virkaðir þú á mig
sem mjög afgerandi og sjálfstæð
kona. Og ekki skemmdi eiginmaður
þinn Hjálmar Eiðsson frá Skálá í
Sléttuhlíð fyrir, sem reyndist mér
ætíð einstakur öðlingsmaður og átt-
um þá eftir að súpa marga fjöruna
saman. Aldrei varð okkur sundur-
orða, enda höfðum við gleði og gaman
af svipuðum hlutum, en létum svipaða
hluti fara í taugarnar á okkur.
Þú kvaddir okkur að sinni hinn 8
þ.m., svo við höfum verið vinir í rúm-
lega hálfa öld. Þú varst svo sannar-
lega mikilvæg í lífi okkar og varst allt-
af fyrst allra til að til að mæta með
árnaðaróskir á tyllidögum í fjölskyldu
okkar eins og merkisafmælum og
samfögnuðum af tilefnum lokinna
áfanga í menntun barna okkar Birnu,
en flestar ferðirnar útheimtu sjóferð-
ir í hvaða veðri sem var milli Heima-
eyjar og Þorlákshafnar.
Auk þess nutum við fjölda ánægju-
legar ferða með ykkur, innanlands
sem utan, einkum þá erlendis. Ferða
með ýmsu sniði eins og veiðiferða,
skoðunar- og innkaupaferða, þótt
hæst beri hina frægu Baltika-ferð, en
það tók undirritaðan sennilega 10 ár
að átta sig á hve stórmerk sú ferð var,
þar sem við fengum tækifæri til að
heimsækja fjölda merkra sögustaða,
svona í einum slurki.
Við minnumst sérstaklega höfðing-
legra móttaka um árabil í Birkihlíð-
inni í Eyjum. Þar áttum við saman
margar ánægjulegar stundir, okkur
fannst alltaf gaman að eiga samveru-
stundir með þér og fjölskyldunni.
Við dáðumst að því hvernig þér
tókst að lifa með erfiðum sjúkdómi
sem kvaddi dyra fyrir um 6 árum. Þú
hélst þínu striki og gerðir það sem
lífgaði upp tilveruna, þrátt fyrir vá-
gestinn og sýndir af þér mikla hörku,
sem við sem eftir lifum getum dregið
lærdóm af.
Við söknum þín sárt, en sendum
öllu þínu fólki samúðarkveðjur.
Hvíl þú í friði og megi hið eilífa ljós
lýsa þér.
Birna og Svavar Davíðsson.
Löngu stríði er lokið – stríði, sem
stóð í hart nær fimm ár. Það var hart
barist og einstaka sigur vannst, en þó
urðu vonbrigðin oftar, en þeim tekið
með einstöku hugrekki og aldrei gef-
ist upp.
Ég fluttist til Eyja árið 1961 og
urðum við fljótlega nánar vinkonur.
Lilla var afar myndug kona, sem
hafði ákaflega sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hún var af-
burða myndarleg húsmóðir. Heimili
hennar var glæsilegt og smekklegt.
Þar var nú ekki óreiðan – hver hlutur
á sínum stað og staður fyrir hvern
hlut. Eitt vorið tóku þau sig til hjónin
og bjuggu til stóra og fallega stein-
hæð og plöntuðu blómum og settu
niður tré. Ekki liðu mörg ár þar til
þau fengu verðlaun fyrir hús og garð.
Lilla var mikið jólabarn og var öllum
gömlum góðum siðum við haldið í
bakstri, matargerð og skreytingum.
Eitt verð ég þó að minnast sérstak-
lega á, en það var laufabrauðsgerðin
fyrir jólin.Við vorum þrjár vinkonur,
við Lilla og Olla sem skiftumst á að
vera heima hjá hvor annarri og börn-
in okkar hjálpuðu til við útskurðinn.
Þessi siður hélst í 25 ár.
Við Hjálmar sungum saman um
margra ára skeið, bæði í Samkór og
Kór Landakirkju. Þegar Hjálmar féll
skyndilega frá, árið 1992 spurði Lilla
mig hvort ég héldi að hún fengi inn-
göngu í kirkjukórinn. Hún hafði alltaf
haldið sig til hlés, þegar kórfélagarnir
voru að syngja og skemmta sér, svo
ég hafði varla heyrt í henni, en ég
vissi að bæði móðir hennar og móð-
ursystir höfðu verið styrkar stoðir
kirkjukórsins í þá gömlu góðu daga,
svo ég kvatti hana til að reyna. Og
auðvitað gat Lilla sungið og var henni
vel fagnað af kórstjóra og söngfélög-
um, og stóð hún á pallinum í hart nær
tíu ár.
Við tvær fórum í margar utan-
landsferðir saman. Oft var þetta í
kring um afmælið hennar í maí, sér-
staklega ef um stórafmæli var að
ræða. Við fórum m.a. til London, Ten-
erife, Tyrklands og svo fékk ég að
fljóta með í tvær Dublinarferðir
ásamt börnum hennar. Það var heilt
ævintýri að fara með henn í „mollin“.
Alltaf fann hún flotta kjóla, kápur og
dragtir, að ógleymdum höttum, tösk-
um og skóm. Hún vissi alltaf ná-
kvæmlega hvað hún vildi, þekkti allar
tískubúðir og merkjavöru. Allt pass-
aði svo vel á hana og fór svo vel. Svo
kom ég nokkrum skrefum á eftir með
öll mín aukakíló og passaði aldrei í
neitt. Þá var maður nú stundum
svekktur!
Lilla var fædd árið 1929 og hennar
árgangur kallaði sig „sterka stofn-
inn“ og voru þau frumkvöðlar að hin-
um vinsælu árgangsmótum, sem
haldin hafa verið í Eyjum síðustu ára-
tugi. Lilla var vakin og sofin yfir þess-
um samkomum, sérstaklega, þegar
þær voru haldnar í Eyjum. Á ferðum
sínum í útlöndum hafði hún alltaf
augun opin fyrir einhverjum
skemmtilegum hlutum, sem hún gæti
notað við slík tækifæri.
Auðvitað var Lilla mikil amma og
elskaði barnabörnin sín fimm ofar
öllu. Börnin hennar og tengdabörnin
voru henni afar kær og hugsuðu um
hana af mikilli ástúð og kærleika
þessa síðustu, erfiðu mánuði, þar til
yfir lauk. Elsku Jóhanna, Viðar og
fjölskyldur, við Gaui sendum ykkur
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa Lillu vinkonu okkar.
Hólmfríður S. Ólafsdóttir.
Litlar forsetningar í málinu eru oft
erfiðar í notkun. Hvenær á að nota að
og hvenær á að nota af. Þetta skildi
ég fyrst þegar mér var bent á að kona
væri aðlaðandi. Guðrún Ágústa var
aðlaðandi kona. Hún var konan hans
Hjálmars í bankanum. Þau voru
stundum ólík en alltaf samrýnd. Í
raun var hún önnur tveggja kvenna,
þær hétu reyndar báðar Guðrún, í
eigendafélagi Útvegsbankans í Vest-
mannaeyjum. Allt hennar líf tengdist
bankanum, fyrst með foreldrum
hennar og síðan eiginmanni. Þegar ég
hóf störf í Útvegsbankanum tengdist
ég þeim hjónum vináttuböndum.
Þau hjón áttu fagurt heimili og ég
minnist ávallt afmælisins hans
Hjálmars milli jóla og nýars. Hjálmar
féll frá tæplega sjötugur að aldri er
þau hjón voru á ferðalagi í Bandaríkj-
unum. Það voru erfiðir tímar fyrir
Guðrúnu Ágústu en lífið hélt áfram.
Hún ferðaðist um heiminn með börn-
um sínum, eins og þau Hjálmar höfðu
gert. Mér fannst þau hafa heimsótt
flestar eyjar Miðjarðarhafsins og út
til Madeira. Bæði voru þau alin upp á
eyjum, Hjálmar í Málmey og Guðrún
Ágústa í Heimaey.
Síðustu ár voru minni kæru vin-
konu erfið. Nokkrum sinnum kvödd-
umst við hinsta sinni en hún vildi lifa
og átti oft góða daga. Nú kveðjum við
Guðrúnu Ágústu. Þá er rétt að þakka
fyrir einstaka vináttu og minningar
um þau hjón, minningar sem ég
geymi og ylja mér við.
Þökk sé þeim fyrir ágæt kynni og
nú eru þau saman á ný. Guð geymi
minninguna um Guðrúnu Ágústu og
Hjálmar.
Vilhjálmur Bjarnason.
Guðrún Ágústa
Óskarsdóttir
✝
Bróðir minn, mágur okkar og frændi,
BJÖRGVIN OTTÓ GESTSSON
frá Reykjahlíð,
Reykjavík,
Miklubraut 56,
lést á Hrafnistu að morgni mánudagsins
7. desember.
Jarðsungið var í kyrrþey að ósk hins látna.
Starfsfólki á Hrafnistu, gangi G á 3. hæð, eru færðar þakkir fyrir umönnun
síðastliðin ár.
Jakobína Björg Gestsdóttir, Ingimar Jörgensson,
Svanhildur J. Ingimundardóttir
og systkinabörn.
✝
Bróðir okkar, mágur og frændi,
MAGNÚS PÉTUR GUÐMUNDSSON
pípulagningameistari,
lést föstudaginn 11. desember.
Útför hans verður gerð frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 22. desember kl. 13.00.
Sverrir Kr. Bjarnason, Sóley Björk Ásgrímsdóttir,
Gunnar E. Guðmundsson, Lisbeth Glittum,
Kristinn K. Guðmundsson, Þuríður Guðmundsdóttir,
Kristín J. Guðmundsdóttir,
Sigríður J. Guðmundsdóttir, Ragnar Sigurðsson
og systkinabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUÐMUNDUR SÖREN MAGNÚSSON,
Brekkugötu 50,
Þingeyri,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 15. desember.
Minningarathöfn fer fram í Áskirkju mánudaginn
21. desember kl. 14.00.
Útför verður frá Þingeyrarkirkju mánudaginn 28. desember kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er bent á
líknarfélög.
Kristín Gunnarsdóttir,
börn og fjölskyldur.