Morgunblaðið - 28.01.2010, Qupperneq 29

Að finna fyrir skilyrðislausri vænt-
umþykju annarra er ein besta og
mikilvægasta tilfinning sem nokkur
manneskja getur fundið.
Jóhannes Bekk kom, sem fóstur-
faðir, snemma inn í líf Jóns Þórs, eins
allra besta vinar míns. Eins og ótal
dæmi eru um er síður en svo sjálfsagt
að slík sambönd þróist á heillavæn-
legan hátt. Þetta samband bar gæfu
til þess. Þeim þótti vænt hvorum um
annan. Þeir deildu gleði og sorg, þeir
studdu hvor annan í leik og starfi.
Þeir mynduðu lið. Sambandið skipti
þá báða miklu máli og veitti þeim
gleði.
En nú er komið að leiðarlokum.
Annar liðsfélaginn er fallinn eftir
hetjulega baráttu. Hans skarð verð-
ur ekki fyllt. Sársaukinn er engu lík-
ur.
Mig langar til að þakka Jóhannesi
Bekk innilega fyrir fyrir þann kjark
og manndóm að láta sér þykja vænt
um Jón Þór, minn góða og kæra vin,
og vera honum styrk stoð í ölduróti
lífsins.
Elsku Jón Þór, Alda og Ingi. Fyrir
hönd okkar Laugu og Guðrúnar
sendi ég okkar dýpstu samúðaróskir
og megi almættið halda verndar-
hendi yfir ykkur og styrkja nú sem
alltaf.
Páll Jakob Líndal.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast góðs vinar sem kvaddi þenn-
an heim fyrir stuttu. Ég var nýflutt
til Reykjavíkur þegar ég kynntist
fjölskyldunni á Lambastaðabraut.
Mér var strax tekið sem einni af fjöl-
skyldunni enda með annan fótinn á
neðri hæðinni þar æ síðan!
Jói var einstaklega hlýr maður
sem hugsaði vel um fjölskyldu sína
og vini, gaf mikið af sér og oftar en
ekki var tekið á móti manni með
heitu og góðu Jóa-faðmlagi. Það var
líka alltaf stutt í húmorinn og ein-
hvern veginn var ekki hægt að vera
annað en jákvæður í kringum hann.
Hann naut lífsins til síðasta dags og
hefur með baráttu sinni kennt okkur
sem eftir stöndum svo ótal margt um
æðruleysi og hvað það er sem skiptir
máli í lífinu.
Vináttan sem Jói og Alda hafa sýnt
vinum sona sinna er ómetanleg; við
finnum það öll að við erum ekki bara
vinir strákanna heldur foreldra
þeirra líka. Skemmst er að minnast
afmælis Jóns Þórs síðasta sumar þar
sem saman voru komin í Borgarfirð-
inum vinir, ættingjar og fjölskylda,
um hundrað manns á öllum aldri. Þar
stóðu Jói og Alda vaktina og sáu til
þess að allir skemmtu sér vel og
hefðu það gott. Þetta var að sjálf-
sögðu ógleymanlegt afmæli!
Þakklæti er mér efst í huga. Þakk-
læti fyrir að kynnst Jóa og fjölskyldu
hans og eiga með þeim svona margar
skemmtilegar stundir. Það auðgar
lífið að kynnast svo góðu fólki.
Elsku Alda, Jón Þór, Ingi Einar og
aðrir ættingjar og vinir, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð og bið Guð og
góða vætti um að styrkja ykkur í
sorginni. Einn daginn munum við öll
dansa saman á ný. The Who mun
spila fyrir dansi!
Elín Smáradóttir.
Jói, vinur minn, er dáinn. Við
kynntumst árið 1997 þegar við urð-
um nágrannar á Lambastaðabraut á
Seltjarnarnesi. Strax tókust með
okkur góð kynni, sem urðu fljótt að
einlægri vináttu. Hann var góður vin-
ur og nágranni, sem var ekki aðeins
tilbúinn að skiptast á skoðunum,
heldur líka deila verkum og verkfær-
um. Best þóttu mér einlæg og hrein-
skiptin samskipti okkar. Jói var mik-
ill húmoristi og oft hlógum við
saman. Hann var líka traustur mað-
ur, sjáfum sér samkvæmur og
fylginn sér. Við höfðum fyrir venju að
faðmast þegar við hittumst og var
faðmlag Jóa bæði þétt og traust og
það einkenndist af einlægni, vináttu
og virðingu.
Fyrir ári, þegar æxlið var fjarlægt,
gladdist ég í hjarta mínu yfir því að
aðgerðin hefði gengið vel og að Jói
væri laus við meinið. Mér var því
brugðið þegar ljóst var að krabba-
meinið hafði tekið sig upp aftur síð-
astliðið haust. Veikindin ágerðust
hraðar en mig óraði fyrir og síðustu
vikurnar sem Jói lifði hitti ég hann
oft. Þrátt fyrir að af honum drægi,
áttum við góðar samverustundir.
Daginn áður en Jói dó sat ég með
honum um stund, við föðmuðumst
og töluðum um lífið og dauðann. Mér
fannst hann gera sér grein fyrir því
að örlögin væru ráðin. Um nóttina
dó Jói, vinur minn, í friði. Horfinn er
á braut góður og einlægur vinur sem
ég sakna. Elsku Alda. Við Brynja og
börnin óskum þess af einlægni að þið
Jón Þór og Ingi Einar finnið styrk í
lífinu.
Ykkar vinur,
Ragnar Sigurðsson.
Það sópaði að honum Jóhannesi
Bekk, bæði var hann hár á velli og
hafði sterka rödd.
Á stundum minnti hann á sannan
íslenskan víking eins og fornsögurn-
ar lýsa þeim, rætur hans voru í þeim
fögru fjörðum sem Vestfirðirnir
geyma og þar ólst hann upp í faðmi
íslenskrar náttúru þar sem hún ger-
ist stórbrotnust á Íslandi.
Það er ekki að efa að sá uppruni
hafði haft mikið að segja um þann
karakter sem Jóhannes hafði að
geyma. Hann var stórbrotinn eins
og fjöllin og innrætið fagurt og blítt
eins og vestfirsk náttúra.
Það sem prýddi Jóhannes þó mest
voru hans einlægu og jákvæðu sam-
skipti við okkur, því bæði var hann
ljúfur við kynningu og skemmtilegur
í viðræðu. Þær voru ófáar samræð-
urnar við Jóa bæði á gamansömum
nótum og fræðilegar um menn og
málefni en Jóhannes var hafsjór
fróðleiks á svo mörgum sviðum.
Í þau þrjátíu ár sem hann var
samferða okkur í lífinu bar aldrei
skugga á samskiptin í þeirri ferð
sem var allt of stutt.
En það er oft að góð ferð endar of
skjótt en minningin ljúfa um hana
lifir.
Við viljum þakka samferðina með
Jóa. Öldu, Jóni Þór, Inga Einari, Að-
albjörgu, föður, bræðrum og öðrum
fjölskyldumeðlimum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Kristín frá Þverá, börn
hennar og tengdabörn.
Í dag kveðjum við kæran vin okk-
ar, hann Jóa hennar Öldu. Jóa verð-
ur sárt saknað og það verður mikill
missir í því að fá ekki lengur óvænt-
ar heimsóknir í Mosfellsbæinn og
viðbúið er að teið renni út þegar eng-
inn verður til að drekka það. Það
verður einnig skrýtið að kveikja
varðeld á flötinni við sumarbústað-
ina í sumar þar sem „hreppstjórann“
mun vanta en þar stýrði Jói eins og
honum einum var lagið. Súpan í
töðugjöldunum næsta haust verður
ansi þunn en undanfarin ár hefur öll
sveitin ásamt öðru samferðafólki
þeirra Öldu og Jóa komið í bústaðinn
og þegið dýrindis baunasúpu að
hætti þeirra hjóna.
Öldu, Jóni Þór, Inga, Aðalbjörgu,
Inga, Brynjari, Elvari og fjölskyld-
um sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Guð geymi þig, kæri vinur,
Auðbjörg, Úlfar og Friðgeir.
Góðir nágrannar eru gulls ígildi og
verða aldrei fullþakkaðir. Þannig ná-
grannar voru Alda og Jói, ásamt sín-
um litlu skemmtilegu kútum. Alltaf
ljúf og elskuleg í samskiptum, en þó
algjörlega afskiptalaus um okkar
mál, en ég vissi og fékk að reyna að
þegar á reyndi voru þau þarna og
alltaf til staðar að veita styrk og sýna
góðvild. Við fluttum svo í burtu, en
alltaf var jafn gott að hitta þau og fá
innilegt faðmlag og/eða ljúft bros
ásamt fréttum af þeim og þeirra
fólki.
Alda mín, orð mega sín lítils
frammi fyrir þeirri staðreynd að þú
ert ekki einungis að missa elskaðan
maka nú heldur er þetta í annað sinn
sem þú verður ekkja. Það er svo
grimm staðreynd. Stundum gerir líf-
ið mann orðlausan. Við sendum þér
og þinni góðu fjölskyldu allar okkar
samúðar- og blessunarbænir og biðj-
um þess að minningarnar um þennan
góða dreng megi ylja ykkur um
ókominn tíma.
Rúna og Þóroddur.
Ég man Jóa síðskeggjaðan með
hár á herðar niður og líktist hann
helst víkingi enda nýbúinn að leika í
bíómynd þar sem hann var einn af
fáum sem ekki var drepinn og hefði
því komið til greina í framhalds-
myndinni sem aldrei var tekin. Ég
man eftir Jóa töffara, hann var stór
og stæðilegur, nýi maðurinn hennar
Öldu móðu, fósturpabbi Jóns Þórs
frænda og seinna pabbi Inga litla. Ég
man eftir stríðnispúkanum Jóa. Ég
man þegar ég flutti ruslið hans vest-
ur á Hellissand, hann hlæjandi. Við
munum Birnu okkar og Andreu
frænku hennar skíthrædda við Jóa
„stóra“ við fyrstu sýn en þær voru
fljótar að jafna sig enda var Jói mikil
barnagæla en hann var fljótur að átta
sig á því að þær lágu vel við stríðni
hans! Við munum eftir hjálpseminni
þegar við réðumst inn á amtsvæði
„hreppstjórans í Öldurdal“ Við mun-
um stígvélin sem fylgja djobbinu. Við
munum hjálpsemi þína og þolinmæði
við okkur þá sérstaklega eftir að
pabbi dó og þá gat ég leitað til þín til
að fá leiðbeiningar um pípulagnirnar
sem ég hef aldrei skilið neitt í! Við
munum súpudaginn þar sem þið Alda
buðuð heim öllum í sveitinni. Við
munum þig, elsku Jói, í köflóttu bux-
unum að hræra í nornapottinum í
flotta bolnum með áletruninni sem
sagði svo margt. Jóhannes, við mun-
um geyma góðar minningar í hjarta
okkar, minningar um góðan dreng og
einstakan vin.
Elsku Alda, Jón Þór, Ingi Einar og
Aðalbjörg ásamt ástvinum öllum,
sorg ykkar er mikil en munið að þið
eigið fjölskyldur og vini sem munu
styðja ykkur og styrkja. Elsku Jó-
hannes, það er okkur heiður að hafa
kynnst þér og hafa fengið að vera þér
samferða þennan allt of stutta spöl.
Þórarinn, Ásdís Hrönn
og fjölskylda.
Morgunhanarnir í Austurbæjar-
skóla mæta til vinnu upp úr klukkan
hálfátta, drekka kaffi saman, kíkja í
blöðin, segja sögur og ræða lands-
málin. Vestfirðingurinn Jóhannes
Bekk var einn þeirra. Hann mætti
alltaf kl. 7.40. Ef hann sökkti sér ekki
niður í blöðin var hann tilbúinn að tjá
sig um allt milli himins og jarðar.
Hann var orðhagur mjög og sagna-
maður góður enda hafði hann frá
mörgu skemmtilegu að segja. Hon-
um fylgdu ferskir vestfirskir vindar.
Hann ávarpaði samstarfskonur
sínar ávallt með orðunum „sæl elsk-
an“ og var góður vinnufélagi, sam-
viskusamur og virkur í félagslífi
nemenda og starfsmanna. Hrókur
alls fagnaðar á góðri stund og eft-
irminnilegur ferðafélagi. Hann var
tónelskur og lék á gítar í kennslu-
stundum ef sá gállinn var á honum.
Honum lét best að kenna unglingum
enda virtur af mörgum þeirra. Það
vakti athygli þegar hann gaf út bók-
ina „Ljóð úr Austurbænum“ ásamt
nemendum sínum. Ágóðinn rann í
ferðasjóð þeirra.
Sem aðstandandi tók Jóhannes
virkan þátt í baráttu samkyn-
hneigðra á Íslandi. Þegar kennarar
og starfsmenn fóru í náms- og kynn-
isferð til Montpellier í Suður-Frakk-
landi hittist svo vel á að hann gat tek-
ið þátt í gaypride-göngu þarlendra.
Mikil og einlæg var gleði hans þann
dag. Um leið og hann sveiflaði lit-
skrúðugum fána hafði hann augun
opin fyrir ýmsu skrautlegu sem
göngumenn báru um stræti og torg.
Lýsti hann því síðar fyrir samstarfs-
fólki sínu og lagði til að sumu yrði
bætt við gönguna sem jafnan er farin
á vorhátíð Austurbæjarskólans. Var
tillögum hans vel tekið. Ekki er ólík-
legt að það skraut verði hér eftir
kennt við Jóhannes.
Okkur vinnufélögum hans rann til
rifja heilsuleysi hann síðustu vikur og
mánuði. Við vissum að hugur hans
stefndi suður á bóginn til móts við
sumar og sól. Við reyndum að styðja
hann örlítið til þeirrar ferðar og
glöddumst með honum yfir hugmynd-
inni. En dagar hans voru taldir og sú
ferð aldrei farin. Fólki var brugðið
enda féll hann frá langt um aldur
fram.
Hugur okkar er hjá eftirlifandi eig-
inkonu og fjölskyldu.
Fyrir hönd vinnufélaga,
Pétur Hafþór Jónsson og
Einar Þór Karlsson.
Jóhannes Bekk Ingason var um-
sjónarkennarinn okkar á tveimur
mjög mikilvægum árum í lífi okkar
þegar við vorum fjórtán og fimmtán
ára. Á þessum árum kenndi hann
okkur miklu meira en ætlast var til að
hann gerði, þá fyrst og fremst um lífið
og tilveruna. Enn erum við honum
þakklátar fyrir að hafa ekki gefist upp
á þrjátíu krökkum smituðum af ung-
lingaveiki.
Hann var fyrst og fremst góður
kennari og stórkostlegur maður sem
vildi allt fyrir alla gera. Hann var til
staðar sama hvað bjátaði á og þrátt
fyrir að við værum útskrifuð bauðst
hann enn til að aðstoða okkur. Þó að
sum okkar hafi lent upp á móti honum
í skólanum vitum við að hann var
ávallt með okkar hag efst í huga.
Hann átti hlut í að móta okkur og
gera að þeim manneskjum sem við er-
um í dag og erum við honum afar
þakklátar fyrir það.
Alhæfingar okkar nemenda um
strætóbílstjóra fundust Jóhannesi
ansi skondnar og kenndi hann okkur
að dæma ekki fólk út frá staðal-
ímyndum. Núna finnum við fyrir sár-
um söknuði og sjáum eftir því að hafa
ekki heimsótt gamla skólann okkar
fyrr. Aldrei hefði manni dottið í hug
að umsjónarkennarinn okkar í Aust-
urbæjarskóla færi svona fljótt. Við
fundum alltaf á okkur að honum þótti
vænt um okkur og þykir okkur jafn
vænt um hann. Hann mun alltaf eiga
stað í huga og hjarta okkar.
Nemendur útskrifaðir úr Austur-
bæjarskóla 2009 og fyrrum nemend-
ur í 8. og 9. JB,
Brynja, Hanna Alexandra,
Perla, Sólbjört Vera, Vigdís
og Viktoría.
Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 2010
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ALDA STEFÁNSDÓTTIR,
Arnarhvoli,
Dalvík,
sem lést mánudaginn 25. janúar, verður jarðsungin
frá Dalvíkurkirkju laugardaginn 30. janúar kl. 13.30.
Stefán Steinsson,
Símon Páll Steinsson, Sigurlaug Stefánsdóttir,
Sigurlína Steinsdóttir, Samúel M. Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐLAUGUR GUÐJÓNSSON,
lést á Vífilsstöðum sunnudaginn 17. janúar.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju mánudaginn
1. febrúar kl. 13.00.
Guðrún J. Guðlaugsdóttir,
Gunnar Guðlaugsson, Gunnhildur Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær bróðir okkar, vinur og frændi,
FINNBOGI GUNNARSSON,
Suðurvíkurvegi 8,
Vík,
er látinn.
Útförin verður auglýst síðar.
Magnea, Símon
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir mín, dóttir okkar, systir, mágkona og
amma,
JÓNÍNA JÓNSDÓTTIR
sjúkraliði,
Amtmannsstíg 5,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi laugar-
daginn 23. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Kópavogskirkju miðvikudaginn
3. febrúar kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir.
Hilmar Þór,
Guðrún S. Gunnarsdóttir, Óli Örn Tryggvason,
Tryggvi Ólason, Hugrún Hansen,
Bryndís Óladóttir, Sævar Skaptason,
Gunnar Ólason, Bryndís H. Högnadóttir,
Pétur W. Hilmarsson, Fannar H. Hilmarsson
og aðrir aðstandendur.