Morgunblaðið - 29.01.2010, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JANÚAR 2010
✝ Hjördís Áskels-dóttir fæddist á
Seyðisfirði 5. maí
1960. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 21. janúar
síðastliðinn.
Foreldrar Hjördís-
ar eru Áskell Hann-
esson Egilsson skipa-
smiður, f. 28.8. 1938,
d. 1.9. 2002, og Svala
Halldórsdóttir, f.
13.6. 1942. Núverandi
sambýlismaður Svölu
er Sigurður Ó. Guð-
björnsson, f. 21.3. 1954.
Bræður Hjördísar eru Egill, f.
1962, sambýliskona hans er Kol-
brún Jónsdóttir, f. 1971, Halldór
Ómar, f. 1965, Þórir Guðmundur, f.
1971, eiginkona hans er Hugrún
Felixdóttir, f. 1972, Sævar Lárus, f.
1979, eiginkona hans er Dísa
Hrönn Kolbeinsdóttir, f. 1979.
Eiginmaður Hjördísar er Stefán
Traustason, f. á Akureyri 21.8.
1959. Foreldrar hans eru Trausti
Adamsson, f. 8.4. 1934, og Monika
M. Stefánsdóttir, f. 31.12. 1938.
Hjördís og Stefán gengu í hjóna-
skyldan og börnin skiptu hana þó
mestu máli og svo síðar barnabörn-
in þegar þau komu í heiminn.
Áhugi Hjördísar á útivist var
mikill og fór fjölskyldan í margar
góðar útilegur í gegnum tíðina.
Þessi ástríða á útiveru og vélsleða-
áhugi eiginmannsins varð til þess
að hún keypti draumasleðann sinn,
saman fóru þau hjónin um víðan
fjöll á sleðum sínum. Hún var
þekkt fyrir það að gefa vönustu
sleðamönnum ekkert eftir í ferðum
upp til fjalla.
Stóran hluta ævi sinnar barðist
Hjördís við erfið veikindi, þrátt
fyrir það drógu þau þó aldrei úr
ákveðni hennar í að njóta lífsins.
Árið 2007 opnaði hún vinnuaðstöðu
sína fyrir fólk sem hafði greinst
með krabbamein og aðstandendur
þess. Það var henni afar hugleikið
að geta aðstoðað fólk í erfiðleikum
þess.
Stærsti draumur hennar varð að
veruleika sumarið 2009 þegar sum-
arhús þeirra hjóna var loksins flutt
að Steðja í Hörgárdal. Fjölskyldan
öll varði miklum tíma þar og leið
Hjöddu sjaldnast betur en þegar
hún var í sveitinni sinni.
Hjördís verður jarðsungin frá
Glerárkirkju í dag, föstudaginn 29.
janúar, kl. 13.30.
Meira: mbl.is/minningar
band í Glerárkirkju
28.10. 1988. Þau eiga
saman þrjú börn og
eru þau: 1) Monika
Margrét, f. 1978,
sambýlismaður henn-
ar Gunnar Árni Jóns-
son, f. 1977, fyrir á
hún 2 börn, Malenu
Mist Ísleifsdóttur, f.
1999, og Jönu Sól Ís-
leifsdóttur, f. 2001. 2)
Halldór Áskell, f.
1987, kærasta hans
Guðbjörg Lilja Gylfa-
dóttir, f. 1987. 3)
Svala Hrund, f. 1988, sambýlis-
maður hennar Jónas Halldór Frið-
riksson, f. 1988.
Hjördís ólst upp á Akureyri og
bjó þar alla tíð. Hún var aðeins 16
ára þegar hún kynntist Stefáni en
ekki leið á löngu þar til þau
byggðu heimili fyrir fjölskyldu sína
í Rimasíðu 6. Hún stofnaði árið
1990 keramikverkstæði sem fékk
heitið Keramikloftið og var það
henni afar hugleikið. Blómstraði
það með tímanum og síðar bættist
við gler- og mósaikvinnsla, enda
lék allt í höndunum á henni. Fjöl-
Elsku Hjödda mín.
Frænka, systir, dóttir, vinkona,
fyrir mér varstu þetta allt. Þú ert
búin að vera svo stór þáttur í mínu
lífi. Þú varst fyrsta barnabarn pabba
og mömmu og líka fyrsta barnið sem
ég kynntist þá níu ára gömul. Síðan
passaði ég þig og seinna þegar ég
eignaðist mínar stelpur komst þú
sem barnapía til mín, og svo þegar
Mona þín fæddist þá fékkst þú
barnapíu hjá mér, þetta var bara
óskrifuð regla. Allt okkar líf saman
var skemmtilegt því það er með
sanni hægt að segja að í kringum þig
hafi ekki verið hægt að vera í vondu
skapi og það gustaði af þér.
Margt brölluðum við frænkurnar
saman, það voru útilegur sem eru
ógleymanlegar, við vorum um tíma
saman í saumaklúbbi og þá fórst þú
á vefnaðarnámskeið og ófst þetta
líka frábæra töfrateppi sem mikið
var hlegið að og haft gaman af.
Stebbi þinn fór nú ekki varhluta af
uppátækjum okkar og skildi engan
undra þó hann hafi stundum verið
þreyttur á okkur, en þessi elska lét
okkur aldrei finna það. Hann fór
með okkur á rúntinn til að leyfa okk-
ur að heyra hvernig hægt væri að
láta væla í hjólbörðunum og ein-
staka þolinmæði sýndi hann okkur
alla tíð. Eftir að ég flutti í Mývatns-
sveit þá komuð þið nokkrum sinnum
á Heimaréttakvöld til okkar og það
voru góðar stundir. Farið var á
gönguskíði með bakpoka með góð-
um mjöð í ef okkur yrði kalt, síðan
var sungið og dansað langt fram á
nótt. Góða daga áttum við með ykk-
ur í nýja sumarbústaðnum ykkar á
afmæli Stebba í ágúst. Mikil ástæða
var til að gleðjast, bústaðurinn var
kominn upp og búið að gera hann
kláran til að þið gætuð gist í honum,
annað átti að klára eftir efnum og
aðstæðum. Ég veit að þarna áttir þú
góðan tíma með Stebba þínum en
bara alltof stuttan, þú ætlaðir svo
sannarlega að njóta þess að eiga bú-
stað og talaðir um að líklega flyttir
þú bara þangað.
Það er svolítið táknrænt fyrir
okkur frænkur að síðasti kaffisopinn
okkar saman var á Keramikloftinu í
desember og þá skvettir þú vel af
„grandi“ út í bollann hjá mér og svo
spjölluðum við á milli þess sem þú
sinntir þínum viðskiptavinum. Þú
hafðir það til siðs að bjóða litlu
frændsystkinum ykkar Stebba á
Keramikloftið í desember til að mála
fallega hluti og mikið var gaman að
sjá gleðina og listsköpunina sem þar
ríkti.
Elsku hjartans Hjödda mín, ekki
óraði mig fyrir að þessi suðurferð
þín myndi enda á þennan hátt og sú
tilhugsun að fá ekki fleiri hringingar
frá þér er ekki góð, en eins og mál-
tækið segir: „Enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur.“
Elsku Svala systir, Stebbi, Mona,
Halldór, Svala og fjölskyldur, ég
sendi ykkur alla mína samúð og bið
alla góða engla að vaka yfir ykkur.
Minning um frábæra konu lifir og
yljar okkur um ókomin ár.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Ykkar,
Kristín Halldórsdóttir (Gigga.)
Elsku systir mín, Hjördís er látin.
Ég græt, bæði af gleði og sorg. Af
sorg vegna þess að ég hef misst
elskulega systur mína og einn minn
besta vin. Af gleði yfir því að hafa átt
Hjöddu að alla ævi. Hún var einstök
manneskja og yndisleg systir. Þau
Stebbi hafa í gegnum lífið verið skjól
mitt og minna á ýmsan hátt. Hún,
sem barðist í nær 20 ár við erfið
veikindi, fann sér alltaf tíma til að
hlúa að öðrum. Hún reyndist dætr-
um mínum afar vel og var oft eins og
aukamamma þeirra. Það var gott að
koma í kaffi á Keramikið eða Rimas-
íðuna, þar mætti manni alltaf bros,
faðmlag og knús. Hún umvafði fólk
hlýju en lét líka alveg vita af því sem
henni mislíkaði, var ekki fyrir
væmni og átti það til að stuða fólk
með tilsvörum sínum.
Margs er að minnast. Útilegurnar
margar, samverustundir á Illuga-
stöðum um páska, kaffispjall í Rima-
síðunni eða Keramikinu og jólin sem
ég átti með fjölskyldu hennar, allt
ómetanlegt. Hjödda var mjög list-
feng og rak um árabil Keramikloftið
á Óseyrinni þar sem hún var með
keramik-, gler- og mósaíkvinnslu og
námskeið því tengd. Hún var mikið
fyrir útivist og þau Stebbi eyddu
mörgum stundum í slíka hluti t.d.
vélsleðaferðir saman á fjöllum. Hún
mat fjölskylduna sína, Stebba, börn-
in og barnabörnin mikils og hugsaði
afskaplega vel um þau öll. Vega-
nestið sem krakkarnir fengu hjá for-
eldrum sínum var heilbrigt og bera
þau öll því glöggt vitni. Húsið þeirra
í Rimasíðunni var líka alltaf opið fyr-
ir vini krakkanna.
Hjödda og Stebbi unnu lengi að
því að koma sér upp sumarhúsi í
landi Steðja í Hörgárdal. Í fyrra-
sumar var mikil gleðistund þegar sá
draumur rættist er húsið var sett
niður á staðnum. Mörgum stundum
hefur verið eytt þar síðustu mánuði.
Hjödda og Stebbi hafa í gegnum ár-
in staðið einstaklega vel saman. Það
var eitthvað sérstakt sem tengdi þau
saman. Umhyggja Stebba fyrir
henni í veikindunum hefur verið ein-
stök, hann var stóri kletturinn henn-
ar. Þær voru ófáar ferðirnar sem
hann fylgdi henni suður til lækninga
og það var einmitt í slíkri ferð sem
kallið kom. Þessi síðasta ferð átti að
verða lokahnykkurinn í langri bar-
áttu við krabbamein. Hún hafði sigr-
að þann illvíga sjúkdóm og fjölskyld-
an horfði björtum augum til
framtíðar. Þessi barátta hafði þó
tekið sinn toll og ljóst er að líkaminn
fór ekki varhluta af því. Það er erfitt
fyrir okkur sem syrgjum að skilja
þetta og eftir alla hennar baráttu
finnst manni þetta ósanngjarnt. Það
er þó sjaldan spurt að sanngirni í líf-
inu og ótímabært fráfall yndislegrar
systur minnar undirstrikar það að
enginn ræður sinni för.
Elsku Stebbi, Mona, Halldór,
Svala, mamma og ástvinir allir. Megi
algóður Guð styrkja okkur á þessum
erfiða tíma. Við eigum fjársjóð fal-
legra minninga um yndislega konu.
Fjársjóð sem við skulum leita í núna
til að hjálpa okkur í sorginni, það
hefði hún viljað. Ég kveð þig, elsku
systir, með litlu ljóði, til þín frá mér.
Sofðu elsku systir góð
sár er kveðjustund.
Á eilífðarinnar alheimsslóð
við eigum endurfund.
Hafðu þökk fyrir allt og allt sem
þú varst mér og mínum.
Halldór.
Mig langar að minnast hér með
nokkrum orðum systur minnar sem
lést 21. janúar síðastliðinn, aðeins 49
ára að aldri. Hjördís eða Hjödda
eins og hún var alltaf kölluð heima
var elst okkar systkina og jafnframt
eina stelpan í hópnum. Ég er ekki
viss um að það hafi alltaf verið auð-
velt fyrir hana að vera í því hlutverki
en kannski gerði það hana harðari.
Hún var sko ekkert að gefa eftir við
þessa strákpjakka og bauð manni í
sjómann langt fram eftir aldri og
hafði betur lengi vel. Mér er það sér-
staklega minnisstætt þegar hún
varð ófrísk að elstu dóttur sinni, þá
18 ára gömul, þegar hún skellti sér á
bumbuna á stofugólfinu og setti sig í
stellingar fyrir sjómann, þá minnir
mig að ég hafi bara gefist upp. Þann-
ig man maður helst eftir Hjöddu,
hún gafst aldrei upp, það var alltaf
sama seiglan í henni og ekki var hún
að kvarta þó að hún lenti í mörgum
áföllum um ævina. Þessum áföllum
tók hún með ótrúlegum hætti og lét
engan finna það að henni liði eitt-
hvað illa. Nei, hún hlustaði á vanda-
mál okkar bræðranna og huggaði
okkur frekar en íþyngja með sínum.
Þess vegna var það gjarnan þannig
að ef okkur bræðrunum leið eitthvað
illa þá áttum við alltaf skjól og hugg-
un vísa hjá stóru systur og Stebba
mági.
Margar minningar sækja á þegar
maður sest niður og fer að hugsa til
baka, minningar um stóru systur,
manneskju sem hefur fylgt manni
alla ævi, manneskju sem hefur pass-
að mann, huggað mann, já, og jafn-
vel skammað mann, þá stendur samt
alltaf hæst minningin um góða
manneskju sem þótti óendanlega
vænt um sína, manneskju sem stóð
sterk og brosandi í öllum sínum erf-
iðleikum. Ég veit að börnin mín
munu sakna þess að geta ekki
skroppið til Hjöddu í Rimasíðuna og
fengið ís eða niður á „Keramik“ og
málað svona eins og eina styttu fyrir
jólin, nú eða bara að spjalla. Keli,
sonur minn, var t.d. með á hreinu
hvar hún bjó strax og hann var eins
og hálfs árs. Þá heimtaði hann ef við
vorum stödd í þorpinu „að fara að
hitta Höddu og Ask“.
Hjördís var listamaður í öllu því
sem við kom handavinnu, teikningu,
prjónaskap, tréútskurði, vinnu með
gler eða bara hvað sem var og nú á
þessari erfiðu stundu er gott að eiga
eftir hana fullt af fallegum munum
sem halda minningu hennar á lofti.
Stebbi, Mona, Halldór, Svala,
tengdabörn og barnabörn, ég vil
biðja góðan Guð að styrkja ykkur og
varðveita en veit jafnframt að hún
mun fylgjast með ykkur áfram.
Egill Áskelsson.
Óraunverulegt er það fyrsta sem
mér dettur í hug þegar ég sest niður
og ætla að minnast Hjöddu, vinkonu
minnar og mágkonu. Hún hafði farið
margar ferðir suður á sjúkrahús og
staðið þær af sér, ég leit á þessa ferð
sem ákveðinn endapunkt í hennar
sjúkrasögu, hennar verðlaun. En líf-
ið er óútreiknanlegt og fer ekki allt-
af á þann veg sem maður reiknar
með. Hjödda hefur á nokkrum sólar-
hringum kennt mér meira um lífið
en ég vissi áður.
Ég hef verið í kringum Hjöddu
alla mína tíð, hún var svona kona
sem hægt var að spyrja um hvað
sem er, ræða um allt við og hún hafði
áhuga á öllu því sem maður tekur
sér fyrir hendur.
Það þarf ekki endilega að þýða að
hún hafi alltaf verið sammála manni
og svarað því til sem maður vildi
heyra, frekar því sem maður þurfti
að heyra.
Hjödda hugsaði vel um fjölskyld-
una sína og var vinamörg, hún átti
góða vini á ótrúlegustu stöðum og á
öllum aldri. Hennar heimili snerist
um að þar liði öllum vel og það var
öllum opið og ég hef trú á að mjög
margir viti hvað ég er að hugsa þeg-
ar ég nefni kók og túnfisksalat við
eldhúsborðið í Rimasíðunni.
Ég hef alltaf skynjað Hjöddu og
Stebba sem mikla vini og félaga, þau
áttu mörg sameiginleg áhugamál og
var sumarbústaðurinn þeirra nýj-
asta áhugamál. Það verður ekki eins
fyrir Stebba að klára hann án henn-
ar, en hún kom þessu af stað og ég
þykist vita að hann og fjölskyldan öll
eigi eftir að eiga þar góðar stundir.
Ég náði að vera með þeim í mörg-
um af þeirra áhugamálum og geymi
góðar minningar úr öllum ferðunum
sem við fórum saman, hvort sem það
voru jeppaferðir yfir sumartímann,
útilegur, vélsleðaferðir á fjöll eða
jökla, allar snjókrosskeppnirnar
sem við fórum á og sumarbústaða-
ferðirnar um páskana.
Það gaf mér mikið að hafa fengið
að taka þátt í ferð ykkar Stebba og
krakkanna heim um liðna helgi, þótt
við höfum aldrei farið erfiðari ferð
saman.
Okkur Elsu þykir sérstaklega
vænt um kveðjuna sem þú skildir
eftir í síðustu heimsókninni þinni til
okkar, þú veist hvað ég meina.
Hjödda, takk fyrir að vera vinur
minn.
Fjölskyldunni allri votta ég samúð
mína, hvíl í friði.
Þinn vinur,
Örn.
Við skyndilegt fráfall bróðurdótt-
ur okkar Hjördísar Áskelsdóttur er
mikill harmur kveðinn að eigin-
manni og fjölskyldu í Rimasíðu 6,
móðurinni Svölu, tengdaforeldrum,
– og okkur öllum.
Við sitjum eftir, hnípin, systkinin
frá Hléskógum.
Það var okkur þungbært, er Bragi
bróðir okkar fórst í flugslysi 1958,
þá tvítugur. Áskell, faðir Hjördísar,
lést 2002, sextíu og fjögurra ára, eft-
ir harða sjúkdómsbaráttu. Hann var
söngmaður, hagyrðingur og hvers
manns hugljúfi. Nú, fyrir mánuði
kvöddum við Egil sem var næst-
yngstur í hópnum. Sá var mikill
glaðværðarinnar maður, sögumaður
og eftirherma. Egill lést mjög
skyndilega, þá leikinn bar hæst, í
matarboði. Hann náði 67 ára aldri.
Manni verður orða vant. Glæsileg,
ung kona er hrifin burt úr ástar-
hreiðrinu í Rimasíðunni. Hjördís var
stór og sterk, með þykkt, dökkt hár
og teinrétt í baki, fagureygð og
framkoman svo geislandi. Hún var
falleg, brosmild og viðhorf hennar til
lífsins svo hvetjandi og jákvætt.
Ungu hjónin voru samhent. Þau
voru listrænir fagurkerar. Stefán er
listasmiður og Hjördís var, að auki,
mikil hannyrðakona, vann að búta-
saumi, prjónaði, og saumaði eftir
gömlum mynstrum. Þau hafa rekið
leirmunagerð, Keramikloftið, í nær
20 ár, þangað hafa margir leitað,
notið samvista og leiðbeiningar.
Hjördís vann einnig mikið að gler-
list, töfraði fram svo ótrúlega fallega
hluti, það var búið áður en maður
vissi af.
Ég man hana, örlitla hnátu, dunda
við hannyrðir með ömmu Boggu í
Granaskjóli. Þær nutu báðar þeirra
stunda.
Nú, seinni árin, fundu þau hjón
sér reit í landi Steðja á Þelamörk,
hófu þar skógrækt og byggðu sér
bústað. Þar vildu þau vera, saman.
Mér þykir líklegt að sálin hennar
svífi þar yfir og ef Stebbi bregður
sér á vélsleðann, þá muni hún
smeygja sér aftan á.
Eftirtektarvert var það framtak
Áskels og Svölu, foreldra Hjördísar,
að safna öllum hópnum sínum saman
um páskana, austur að Illugastöðum
í Fnjóskadal. Undu þar smáir og
stórir saman við útivist, söng og spil,
en fyrst og fremst samveru. Þetta
ævintýri hófst f. 25 árum og stendur
enn.
Stefán hefur styrkt og stutt Hjör-
dísi alla tíð. Kom það þó best í ljós
þegar veikindin knúðu dyra. Saman
ætluðu þau að sigra.
Við sendum honum og fjölskyld-
Hjördís Áskelsdóttir
Kristrún Guðjónsdóttir
✝ Kristrún Guð-jónsdóttir
fæddist í Arabæ í
Gaulverjabæjar-
hreppi 13. októ-
ber 1919. Hún lést
á Landspítalanum
í Fossvogi 11. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Þorsteinsson, f. 22. febr-
úar 1888, d. 4. ágúst 1968, og Bjarn-
heiður Magnúsdóttir, f. 29. október
1890, d. 9. apríl 1921. Systkini hennar
samfeðra eru: Sigurður, f. 7. maí 1924,
d. 15. júní 1982, Ingigerður Margrét, f.
29. janúar 1927, Bjarnhéðinn, f. 16.
febrúar 1928, og Pálmar, f. 17. apríl
1934. Frá níu ára aldri ólst hún upp á
Ásmundarstöðum í Ásahreppi hjá föð-
urbróður sínum, Þorsteini Þorsteins-
syni, f. 13. október 1884, d. 27. júlí
1964, og konu hans, Sigríði Ólafs-
dóttur, f. 6. janúar 1889, d. 31. ágúst
1980. Uppeldisbróðir hennar er Baldur
Óskarsson, f. 28. mars 1932.
Kristrún giftist 1941 Magnúsi Guð-
mundssyni, f. 16. janúar 1918, d. 15.
ágúst 1995. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Tómasson, f. 11. maí 1884, d.
2. desember 1963, og Gróa Ein-
arsdóttir, f. 22. september 1890, d. 24.
mars 1988. Kristrún og Magnús eign-
uðust tvo syni: Heiðar, f. 16. sept-
ember 1941, og Guðmund, f. 13. janúar
1957. Dóttir Heiðars er Heiðrún P.
Heiðarsdóttir, f. 14. nóvember 1970.
Hún er gift Garðari G. Gíslasyni, f. 19.
október 1966. Heiðrún og Garðar eiga
þrjú börn: Gísla, f. 17. nóvember 1991,
Karitas Rán, f. 3. ágúst 1996, og Sæ-
björn Hilmi, f. 11. ágúst 2004.
Kristrún og Magnús hófu búskap í
Mykjunesi í Holtahreppi 1941 og
bjuggu þar fram yfir 1970, er þau
fluttu til Reykjavíkur. Þar unnu þau
ýmis störf. Hann hjá Sláturfélagi Suð-
urlands, en hún aðallega við umönnun
eldra fólks.
Útför Kristrúnar fór fram frá Foss-
vogskapellu 21. janúar í kyrrþey.
Meira: mbl.is/minningar