Morgunblaðið - 29.01.2010, Side 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JANÚAR 2010
✝ Helga HeiðbjörtNíelsdóttir fædd-
ist 14. apríl 1926 í
Þingeyrarseli, Vatns-
dal í Húnavatnssýslu.
Hún lést 19. janúar
sl. á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi.
Foreldrar hennar
voru Halldóra Guð-
rún Ívarsdóttir, f.
12.3. 1887, d. 19.10.
1967, og Níels Haf-
steinn Sveinsson, f.
18.10. 1876, d. 22.10.
1930. Systkini Helgu eru Marínó
Sveinn Hafsteinn Níelsson, f. 27.6.
1909, d. 21.5. 1910, Ívar Níelsson,
f. 12.7. 1910, d. 29.5. 1911, Sveinn
Ívar Níelsson, f. 29.12. 1912, d.
23.4. 1999, Jóhanna Gíslína Haf-
stein, f. 17.12. 1914, d. 26.10. 1940,
urðsson, f. 30.12. 1966. Kona hans
er Hrafnhildur Arnardóttir, f. 14.3.
1967. Synir þeirra eru Sigurður
Heiðar Baldursson, f. 12.5. 1987,
og Smári Þór Baldursson, f. 9.11.
1989.
Helga ólst fyrstu fjögur árin upp
í Þingeyrarseli, þá fluttist hún að
Hnjúki í Vatnsdal og ólst upp hjá
Steinunni Jósefsdóttur og Jóni
Hallgrímssyni, ábúendum þar. Tví-
tug flutti hún til Reykjavíkur.
Næstu árin þar á eftir vann hún
við ýmis framreiðslu- og þjón-
ustustörf. Á fyrri hluta sjötta ára-
tugarins fór hún til sjós. Sigldi hún
í fjölda ára á ms. Heklu bæði í
strand- og millilandasiglingum. Að
sjómennsku lokinni sinnti hún ýms-
um afgreiðslu- og skrifstofustörf-
um. Hún lærði til sjúkraliða og
vann á Borgarspítalanum þar til
starfsævinni lauk. Helga tók virk-
an þátt í ýmsu félagsstarfi. Var
einn af stofnendum Lionsklúbbsins
Eikar auk þess sem hún var virk í
starfi eldri borgara í Grafarvogi.
Útför Helgu verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 29. janúar,
og hefst athöfnin kl. 13.
María Guðrún Níels-
dóttir, f. 11.9. 1916,
d. 10.8. 1973, Ingi-
björg Jónína Níels-
dóttir, f. 23.2. 1918,
Rósa Aðalheiður
Níelsdóttir, f. 18.8.
1920, d. 29.12. 1995,
Ingunn Helga Níels-
dóttir, f. 17.12. 1923,
d. 14.5. 2001, og Elsa
Péturína Níelsdóttir,
f. 2.4. 1930.
Eiginmaður Helgu
var Sigurður Krist-
inn Kristinsson, f.
13.8. 1926, d. 28.8. 1984. Foreldrar
Sigurðar voru Guðmunda Sig-
urbjörg Kristinsdóttir, f. 4.5. 1903,
d. 25.6. 1974, og Kristinn Filipp-
usson, f. 26.6. 1894, d. 13.1. 1979.
Helga og Sigurður giftust 2.12.
1961. Sonur þeirra er Baldur Sig-
Elsku amma, takk fyrir allar góðu
stundirnar. Þín verður sárt saknað
enda hefur þú verið stór hluti af okk-
ar lífi. Þú áttir stóran þátt í uppeldi
okkar og getum við þakkað þér fyrir
það sem við erum í dag. Þú kenndir
okkur svo margt og gafst okkur
margar góðar lífsreglur sem við
munum fylgja allt okkar líf. Við mun-
um ávallt minnast þess sem við bar-
dúsuðum saman í gegnum tíðina.
Ógleymanleg eru rommímótin, þar
sem þú varst ætíð verðugur keppi-
nautur. Þú varst ávallt hress, í góðu
skapi og með bros á vör. Þú varst
okkur meira en amma, þú varst
traustur og dyggur vinur. Þú gafst
okkur alla þína athygli og varst okk-
ur til halds og trausts. Ef þú varst
búin að lofa þér annað vorum við
bara teknir með og var alltaf gaman
að fá að vera partur af þínu daglega
lífi. Í bílnum var alltaf að finna Men-
tos sem við gæddum okkur á. Við
munum sakna allra þeirra löngu
spjalla sem við áttum þar sem um-
ræðuefnið var allt milli himins og
jarðar. Þú hafðir alltaf eitthvað
skemmtilegt til að tala um og margar
góðar sögur sem þú sagðir okkur.
Margar góðar stundir áttum við
hjá þér þegar við komum í heimsókn
eftir skóla og var alltaf brauð og kök-
ur á boðstólum. Ekki fengu kisurnar
síðri meðferð enda fengu þær í
hverri heimsókn annaðhvort rækjur
eða soðinn fisk.
Hátíðisdagar verða aldrei eins aft-
ur, ekki bara vegna fjarveru þinnar
heldur vegna fjarveru alls þess sem
þú komst með til hátíðanna. Meðal
annars munum við sakna allrar að-
stoðarinnar og meistaraelda-
mennskunnar þar sem hangikjöt og
lambakjöt var oft í boði, en auðvitað
má ekki gleyma alíslensku réttunum
þínum en þar stóð hæst kjötsúpa og
kjötbollur með káli sem við bræðurn-
ir kölluðum alltaf kjötbollur og
druslur.
Bless, elsku amma.
Sigurður (Siggi) og Smári.
Helga Níelsdóttir var í barnæsku
okkar Hönnu, uppeldisfrænku minn-
ar, eins og hilling við sjóndeildar-
hring, persóna í spennandi ævintýri,
frjálsleg og brosmild. Hún gerði
stuttan stans á ferð sinni, og þótt hún
færi langt í burtu, þá var hún ætíð
nálæg, því fjarvera hennar var næst-
um því áþreifanleg, og er enn. Helga
var kornung þegar hún missti föður
sinn, Níels Hafstein, sem lést af slys-
förum í Víðidalsfjalli, og heimilið í
Þingeyrarseli leystist upp. Hún var
sett í fóstur á Hnjúki í Vatnsdal þar
sem hún ólst upp í góðu atlæti. Jó-
hanna systir hennar fór til hjónanna
á Þingeyrum, Ingibjörg til ömmu
sinnar á Eyjólfsstöðum, en Ívar og
María í vinnumennsku. Rósa, Ing-
unn og Elsa fylgdu Halldóru Ívars-
dóttur móður sinni sem gerðist ráðs-
kona, fyrst á Skinnastöðum í Þingi,
síðar í Glaumbæ í Skagafirði og loks
á Kárastöðum í Hegranesi – þar til
þær tóku sig allar upp mæðgurnar
og fluttu til Reykjavíkur. Ósjálfrátt
birtast minningar um heimsóknir
okkar krakkanna á Langabar í Að-
alstræti, þar sem Helga vann um
tíma, síðar á Adlon, Laugavegi 1, við
glaðværar viðtökur og fagmannlega
afgreiðslu veitinga ef borð var laust,
annars inni í eldhúsi. Síðar kemur
frásagnaleiftur úr framandi löndum,
gjafir sem Helga færði Rósu og Mar-
íu, mæðrum okkar, þegar hún kom
úr túrum með farþegaskipinu Heklu
til Norðurlanda og Bretlands; síðar
fóru þær systur saman í slíka ferð.
Þegar við Hanna vorum 12 og 13 ára
gömul bauð Helga okkur með sér
hringinn í kringum landið og aðstoð-
uðum við hana í aðalborðsal skipsins
þar sem hún var yfirþjónn.
Sem unglingur hjálpaði ég Helgu
að flytja af Víðimel í Drápuhlíð,
löngu síðar úr Skaftahlíð í Garðabæ
þar sem þau Sigurður Kristinsson
skrifstofustjóri, maður hennar,
höfðu reist sér og Baldri syni sínum
fallegt heimili. Þar var mér falið að
hengja upp málverkasafn húsbónd-
ans. Þegar Helga frétti svo að það
vantaði húsgögn í gestaíbúð Mynd-
höggvarafélagsins á Korpúlfsstöðum
þá bauð hún mér stóran sófa og hæg-
indastóla með þeim orðum að þetta
sett væri of stórt fyrir stofuna sína.
Þegar mamma dó styrktist sam-
band okkar Helgu; ef öðru þótti of
langt liðið á milli símtala var slegið á
þráðinn og við heimsóttum hvort
annað þegar tækifæri gafst. Helga
kom nokkrum sinnum norður og í
fyrrasumar dvaldi hún hjá okkur
Magnhildi um tíma á meðan Baldur
skrapp í Laxá í Aðaldal. Þá var hún
orðin sárveik og þurfti að gangast
undir erfiðar rannsóknir og meðferð-
ir, en frásagnir hennar af þeim voru
þó frekar eins og einhver önnur kona
ætti í hlut, ekki hún sjálf.
Helga Níelsdóttir var þrautseig og
æðrulaus, föst fyrir en um leið
sveigjanleg. Hún ræktaði sambönd
sín við ólíklegasta fólk, fylgdist vel
með, var mikið á ferðinni, hafði nóg
fyrir stafni. Hún var heimsborgari
með mikla útgeislun, glæsilegur
fulltrúi sinnar kynslóðar, umvafin
myndlist, bókum og veglegri hönn-
un, en umfram allt var hún um-
hyggjusöm móðir og amma, ættingi
og vinur, sem stráði gliti í slóð sína –
og ljómar nú skært í minni þeirra
sem muna.
Níels Hafstein.
Ég kynntist Helgu fyrir um 25 ár-
um þegar ég og Baldur sonur hennar
fórum að vera saman. Við náðum
strax vel saman og urðum góðar vin-
konur. Sumir sögðu að ég hefði valið
fyrst Helgu og síðan Baldur. Það er
eflaust eitthvað til í þessu því að
betri tengdamóður hefði ég ekki geta
fengið.
Þegar ég var tvítug flutti ég til
Helgu og Baldurs á Garðaflötina og
bjuggum við þar næstu þrjú árin
ásamt Sigga og Smára sem komu í
heiminn á þessum tíma. Þegar við
fluttum í Grafarvoginn flutti Helga
nokkrum mánuðum síðar í næstu
götu við okkur. Hún bjó því í göngu-
færi við okkur upp frá því og vorum
við því í daglegu sambandi. Hún
lagði mikið til við uppeldið á Sigga og
Smára og er hægt að sjá margt af
þeim lífsgildum sem hún hafði í báð-
um drengjunum.
Hún var dugleg, lífsglöð, ástrík og
naut þess að vera til. Helga var stór
hluti af okkar lífi og hennar verður
sárt saknað. Það líf var okkur lán, en
henni sómi.
Það líf var okkur lán, en henni sómi.
Hún leyndist nærri, og var þó stéttar
prýði,
og það, sem mörgum sóttist seint í
stríði,
það sigraði’ hún með brosi og hlýjum
rómi.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Hrafnhildur.
Örstutt vinarkveðja.
Vinátta okkur Helgu var einlæg
og fölskvalaus. Það rifjast upp minn-
ingarnar um ljúfar og skemmtilegar
stundir í áraraðir. Þær eru orðnar
margar leikhúsferðirnar okkar sam-
an, enda sagðist Helga helst hugsa
um leikhúsin, þegar ég væri vænt-
anleg suður. Og alltaf var hún tilbúin
að taka á móti mér inn á heimili sitt.
Við vorum báðar ættaðar að norðan,
en aðeins ég bý þar enn. Þá er ferðin
okkar til Ameríku í heimsókn til vin-
konu okkar mjög minnisstæð. Hún
hófst með því að í flugvélinni var
okkur vísað á Saga Class og dekrað
við okkur þar eins og hefðarmeyjar.
En í Ameríku er mér einna minn-
isstæðust hvalaskoðunarferð okkar
þriggja vinkvennanna á Cape Cod-
flóann á austurströndinni. Ákafinn
við að missa ekki af skipinu var því-
líkur að við skelltum öllum bílhurð-
um í lás en bíllinn var þá í gangi. En
hvalina sáum við samt og var gífur-
leg spenna í farþegum um borð sem
hlupu á milli borðstokkanna til að
missa ekki af neinu.
Já, margs er að minnast en ég læt
þetta nægja.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
góða vinkonu með hrærðum huga og
vottum Baldri, Hrafnhildi, Sigurði
og Smára innilega samúð.
Guð blessi minningu mætrar
konu.
Sönn vinátta er gulli dýrmætari.
Anna.
Helga Heiðbjört
Níelsdóttir
unni allri innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Vertu kært kvödd, frænka. Takk
fyrir góðvildina.
F.h. okkar systkina, Sigurðar,
Láru og Valgarðs,
Laufey Egilsdóttir.
Það er furðulegt að sitja hér og
skrifa kveðjuorð til þín, elsku
Hjödda. Ég man þegar ég hitti þig
fyrst, ég kveið nú eiginlega mest fyr-
ir því! En sá kvíði var svo sann-
arlega óþarfur, þú tókst mér opnum
örmum. Önni var búinn að tilkynna
mér að það eina sem þú og hann
væruð sammála um væri að þið vær-
uð ósammála. Þetta fannst mér nú
hálfskrýtið í fyrstu, en sá fljótt að
þarna voru bestu vinir á ferð og þið
voruð nú oft furðu sammála.
Það var alltaf gott að leita til þín,
þú varst hrein og bein og hikaðir
ekki við að segja þína skoðun. Ég
var nú kannski ekki alltaf sammála
en einhvern veginn máttir þú segja
svo miklu meira en margur annar,
þú komst þér beint að efninu.
Mikil ást og virðing var alltaf á
milli þín og Stebba, einstakt sam-
band sem byggðist á vináttu og
áhuga hvort á öðru. Barngæskan
var með eindæmum, ég man eitt
skipti hitti ég þig fyrir utan Hag-
kaup, þú varst skellihlæjandi, áttir
að kaupa sykur en komst út með skó
á Jönu Sól. Þetta var lýsandi fyrir
þig, miklu skemmtilegra að gleðja
hana en kaupa sykur.
Þú sýndir Pétri Orra mikinn
áhuga, hvort sem hann var í hjólatúr
í sumarbústaðnum eða þú að hjálpa
honum að mála „Stebba Tröll“ í jóla-
föndri á Keramikloftinu. Þegar hann
var þriggja ára nú í janúar gafstu
honum krókódíl með ljót augu, en
það var einmitt það sem hann lang-
aði svo í. Að sjálfsögðu fannst þú
svoleiðis handa honum, þú hefðir
prjónað hann ef því væri að skipta.
Pétur Orri þakkar fyrir óteljandi
knús, kossa og væntumþykju sem
þú færðir honum.
Turtildúfurnar sem þú gafst okk-
ur í jólagjöf eru litlir gullmolar í
mínum augum nú.
Veganestið sem þú færðir mér inn
í framtíðina er ómetanlegt og mörg
góð ráð frá þér sem koma til með að
nýtast vel. Ég mun alltaf minnast
þín.
Elsku Stebbi og fjölskylda, mínar
dýpstu samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Fósturlandsins Freyja,
fagra vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís.
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.
(Matt. Joch.)
Með virðingu og væntumþykju.
Elsa Björg Pétursdóttir.
Okkur langar að minnast hennar
Hjöddu okkar sem látin er langt um
aldur fram.
Við áttum því láni að fagna að
þekkja Hjöddu vel. Hún var tengd
okkur fjölskylduböndum en þar að
auki mikill vinur okkar og velgjörð-
armaður. Fjölskyldan er tengd
sterkum böndum og hittist gjarnan
bæði af stórum og smáum tilefnum,
nú síðast í árlegu boði á gamlárs-
kvöld hjá ættarhöfðingjunum, afa og
ömmu í Kotárgerði.
Eitt af því sem tengir fjölskylduna
er vélsleðar og mörgum stundum
eyddum við saman að tala um alla
heima og geima en ekki síst um sleð-
ana sem áttu stóran part í hjarta
Hjöddu. Veturinn sem Hjödda
keypti sér Viperinn fékk hún við-
urnefnið amma Liper sem Malena
kallaði hana svo eftirminnilega. Þá
vetur sem strákarnir kepptu í
snowcrossinu var alltaf hægt að
treysta á að fyrir keppni voru Stebbi
og Hjödda búin að græja egg og
beikon handa öllum. Þau hjónin
mættu á hverja einustu keppni og
var þá sama í hvaða landshluta
keppnin fór fram. Þau stóðu ávallt
fremst í flokki og hvöttu strákana
áfram. Það var ekkert til sem hét að
gefast upp og hætta ef eitthvað bját-
aði á heldur þýddi ekkert annað en
að hrista það af sér og halda áfram
ef Hjödda fékk einhverju um það
ráðið. Hverja einustu páska hittast
stórfjölskyldur Stebba og Hjöddu á
Illugastöðum þar sem dagarnir líða
við leik á vélsleðum. Börnin eru
dregin á skíðum og brettum og
stuttar og lengri ferðir eru farnar. Á
kvöldin er grillað, hlegið og leikið
sér, kynslóðabilið er ekkert. Hægt
er að telja upp fjölmargar skemmti-
legar sögur af Hjöddu en upp úr
stendur hvað hún var lífsglöð,
frændrækin, hjartahlý, hress, fé-
lagslynd, opin, barngóð og dásamleg
kona. Hún var frábær í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur og gerði það
með bros á vör.
Fyrir nokkrum árum greindist
Hjödda með krabbamein. Hún barð-
ist hetjulega með Stebba sinn og alla
fjölskylduna sér við hlið, fór í marg-
ar aðgerðir og meðferðir sem gengu
vel og náði sér, að því er virtist, að
fullu. Því kom það sem reiðarslag
þegar hún lést skyndilega og öllum
að óvörum á Landspítalanum hinn
21. janúar sl.
Elsku Stebbi, Mona, Halldór Ás-
kell, Svala Hrund, Malena Mist,
Jana Sól og allir aðrir aðstandendur,
við biðjum góðan Guð að styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Söknuðurinn er mikill en eftir lifa
ótal minningar sem við munum
varðveita sem dýrmætar perlur í
hjartanu að eilífu.
Hvíl í friði, elsku besta Hjödda.
Steindór Kristinn og
Helga Björg.
Undanfarið hef ég verið að lesa
mikið af gömlum bókum. Í þeim eru
stundum ennþá eldri frásagnir af líf-
inu í landinu. Þar kemur glöggt fram
öðruvísi viðhorf gagnvart lífinu og
dauðanum. Það hefur ekki breyst að
allir vita að við deyjum, munurinn er
sá að þá mátti búast við dauðanum
svo miklu fyrr og mér liggur við að
halda að það hafi tæpast þótt til-
tökumál þegar fólk féll frá í blóma
lífsins, og fimmtug manneskja var
gömul manneskja. Mér finnst ég um
fimmtugt vera á besta aldri og hún
Hjödda beinlínis ung. Breytir þar
engu þó að við værum báðar orðnar
ömmur fyrir nokkru. Ég fór fyrst að
taka eftir Hjöddu á Hrafnagilssýn-
ingum, þar stóð hún ung og klár og
glæsileg á bás með alls konar fínu
handverki og hráefni af Keramik-
loftinu sínu. Síðar fór ég að leita til
hennar eftir þjónustu og við kynnt-
umst smátt og smátt og þá kom
fljótlega í ljós hlýi grallarinn sem
hún alltaf var. Ég þóttist hafa staðið
mig vel þegar mér tókst að véla hana
til liðs við Kaðlín og þar var hún ekki
amalegur félagi. Það var ekki henn-
ar stíll að koma þar hægt og hljótt
inn um dyr og tylla sér á afvikinn
stað heldur gustaði af henni þegar
hún tók alla tiltæka í hlýtt fangið og
knúsaði brosandi. Hún lagði alltaf
gott til mála og ekki versnaði þegar
hún færði með sér í hópinn tengda-
móður sína sem var henni mikill
styrkur þegar lægðir voru í heils-
unni.
Hjödda var stríðshetja. Hún stóð
allt of stóran hluta ævinnar í stríði
við andstyggilega sjúkdóma og mað-
ur stóð gáttaður og horfði á hana
stundum, hvernig hún gat staðið
upprétt og miðlað öðrum. Það var
gott að vera nálægt henni og stund-
um ræddum við saman á alvarlegum
nótum en svo sló hún yfir í að gera
stólpagrín að öllu og öllum en alltaf
mest að sjálfri sér. Þegar ég talaði
við hana síðast flissaði hún yfir því
að hundarnir hennar hefðu náð
hornum sem ég var með í búðinni.
Ég brást heldur fegin við því ég átti
henni skuld að gjalda svo að ég hafn-
aði því að leyfa henni að borga horn-
in. Hún sagðist ætla að bregða sér
suður í klössun, ég skyldi bara bíða
og sjá hvað hún yrði flott. Ég bað
hana blessaða að nýta það í botn og
hún tiltók að eyrun yrðu til dæmis
alveg heillandi. Hún endaði svo á að
taka pöntun hjá mér og við plön-
uðum verkefnin í vetur og þar gaf
hún mér góð ráð sem endranær. Við
hlökkuðum til. Ég tel að punkturinn
aftan við sögu Hjöddu hafi verið
settur á bandvitlausan stað.
Elín Kjartansdóttir.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út. Grein-
ar, sem berast eftir að útför hefur far-
ið fram, eftir tiltekinn skilafrests eða
ef útförin hefur verið gerð í kyrrþey,
eru birtar á vefnum, www.mbl.is/
minningar. Æviágrip með þeim
greinum verður birt í blaðinu og vísað
í greinar á vefnum.
Minningargreinar