SunnudagsMogginn - 14.11.2010, Side 19

14. nóvember 2010 19
Bergur útskrifaðist úr Leiklistarskól-
anum 1995, sama ár og hann eignaðist
aðra dóttur sína Urði. Hann var þá tekinn
saman við núverandi konu sína, Evu Völu
Guðjónsdóttur, sem hann hafði þekkt frá
12 ára aldri og „var þá líka skotinn í
henni“. Strax sumarið eftir útskrift fékk
Bergur hlutverk í Súperstar í Borgarleik-
húsinu og um haustið lék hann í Kardi-
mommubænum og Don Juan í Þjóðleik-
húsinu. Í kjölfarið var hann fastráðinn þar
og starfaði þar næstu fimm árin. „Árið
2000 sagði ég upp í Þjóðleikhúsinu. Ég var
ekki alveg sáttur og fannst gert upp á milli
manna. Þetta þótti mjög skrýtið og eldri
leikarar horfðu á mig í forundran. Við-
horfið virtist vera að fyrst maður væri
kominn þangað inn ætti maður að vera
svo rosalega þakklátur að það kæmi ekk-
ert til greina annað en að halda áfram.“
Bergur skrifaði uppsagnarbréfið skömmu
eftir að Guðjón Pedersen réð sig sem leik-
hússtjóri að Borgarleikhúsinu. „Við Gíó
áttum einhverjar taugar saman svo ég
vonaði að ég fengi einhver verkefni hjá
honum. Það gekk eftir og ég hef verið hér í
Borgarleikhúsinu síðan.“
Þó ekki samfleytt, því ári síðar tóku
Bergur og Eva sig upp með fjölskylduna og
fluttu til Barcelona. „Okkur langaði að
vera ár í útlöndum og hugsuðum að nú
væri tækifærið. Við drifum okkur því út án
þess að vera með neinn fjárhagslegan
grunn til þess – það var bara „C’est la vie“
og „Carpe Diem“ og öll hin slagorðin. Eva
fór að læra myndlist og ég sat við skriftir
sem hafa aldrei farið lengra, en flaug líka
heim í ýmis verkefni. Það var m.a.s. flogið
með mig heim til að tala inn á teikni-
myndina Stuart litla 2 og ég fór líka heim
til að leikstýra, til að ná í íslenskan pening
til að eyða á Spáni.“
Þrátt fyrir nokkurt streð við að láta
enda ná saman segir Bergur tímann á
Spáni hafa verið frábæran. „Þetta skipti
okkur miklu máli og við rifjum þennan
tíma upp með mikilli nostalgíu – hvernig
maður fór með stelpurnar í skólann, aðra
á bakinu og hina fyrir framan sig á
hlaupahjólinu og beið svo eftir þeim á
skólalóðinni í hádeginu. Og kynnin af öllu
fólkinu sem var þarna. Það var reynsla
sem skipti máli.“
Skyndilega erum við trufluð af tveimur
dúðuðum túristum sem rangla inn í for-
salinn, fullkomlega áttavilltir að sjá.
„Where’s the mall?“ spyrja þeir á breiðri
amerísku og er elskulega beint í átt að
Kringlunni áður en þeir gera sig líklega til
að kanna vöruúrvalið í krókum og kimum
Borgarleikhússins.
Eftir að fjölskyldan snéri heim frá Spáni
2002 hefur Bergur haft ærin verkefni,
bæði í Borgarleikhúsinu og þar fyrir utan.
Margir þekkja trúðinn Úlfar úr verkum á
borð við Dauðasyndirnar og Jesú litla sem
er aftur kominn á svið, en Bergur er einn
höfunda beggja sýninganna. „Þótt frelsið
sé mikið í trúðleiknum byggist hann á al-
gjörum sjálfsaga,“ segir Bergur. „Regl-
urnar eru í raun einfaldar – að horfa alltaf
til áhorfenda, taka þrjár sekúndur í að
hugsa sig um áður en maður bregst við,
gefa þeim athyglina sem er með hana og
halda ekki athygli áhorfenda nema að hafa
eitthvað markvert að segja. Þetta er mjög
krefjandi en um leið ákaflega frelsandi því
reglurnar losa mann við allt bullið – það
þarf engin öskur eða læti, ekkert ofbeldi til
að fá þetta fram.“ Bergur hlær. „Sumt
minnir næstum á Hjallastefnuna; maður
grípur ekki fram í fyrir öðrum, bara réttir
upp hönd og segir svo bara „kæra vin-
kona“, allt með mikilli gæsku og kær-
leika.“
Trúðarnir löglegir innflytjendur
Trúðarnir bregða sér í ýmis hlutverk. „Í
Jesú litla leik ég m.a.s. trúð sem síðan
leikur trúð sem síðan leikur hlutverk.
Áhorfandann fær að sjá glímu trúðsins við
hlutverkið og mistökin, sem eru iðulega
stórkostleg. Það er fær hann ekki að sjá hjá
leikara á hefðbundnum leiksýningum.
Trúðurinn upplifir líka allt stórt. Ann-
aðhvort er heimurinn stórkostlegur eða
trúðurinn er ótrúlega sorgmæddur yfir
einhverju. Það er engin hálfvelgja, hann
hefur þetta barnshjarta og er tilbúinn að
gera allt fyrir áhorfandann sem gerir trúð-
inn ómótstæðilegan. Áhorfandinn er líka
alltaf til í að fyrirgefa honum og sam-
þykkja að trúðurinn sé kannski ekkert
rosalega góður leikari. Þetta er svolítið
eins og að horfa á börnin sín.“
Trúðarnir hafa slegið í gegn og sópað að
sér verðlaunum, bæði Grímunni og
menningarverðlaunum DV. „Það nærir
egóið,“ segir Bergur og skellir upp úr þeg-
ar þetta ber á góma. „Við Dóra [Halldóra
Geirharðsdóttir] erum búin að vera með
Barböru og Úlfar frá 1995 í hinum ýmsu
verkefnum, alltaf að róa með þetta sem
hliðarverkefni í okkar eigin frítíma. Með
Dauðasyndunum fengum við loksins full-
gilda uppsetningu, með æfingartíma, leik-
stjóra og náðum til fleiri áhorfenda. Með
Jesú litla má segja að þetta trúðboð okkar
hafi náð ákveðnum árangri – verðlaunin
eru í raun umbun fyrir úthaldið. Trúðarnir
hafa loksins hlotið sinn sess og eru orðnir
löglegir innflytjendur á Íslandi.“
Önnur verðlaunasýning sem Bergur á
ríkan þátt í er barnaverkið Horn á höfði,
sem GRAL (Grindvíska atvinnuleikhúsið)
setti upp í Grindavík síðasta vetur og
gengur nú í Borgarleikhúsinu. Bergur
skrifaði verkið ásamt Guðmundi Brynj-
ólfssyni og leikstýrði því en sýningin hlaut
Grímuverðlaunin sem besta leiksýning
ársins. Sýningin er sprottin beint upp úr
grindvískri náttúru. „Við drögum upp
kort af landi Grindavíkur og staðsetjum
bæði Kistufell með kistunni og Festarfjall
þar sem er festi sem þarf að fara í kistuna.
Járngerður og Þórkatla sem hverfin í
Grindavík eru nefnd eftir koma líka fyrir í
verkinu og takast á. Við notum hugarheim
barnsins og tengjum hann við umhverfi
okkar og sögu, hvernig það var að leika sér
úti í hrauni í Grindavík í æsku.“
Eva, kona Bergs, gerði leikmynd og
búninga í sýningunni svo á tímabili var
fjölskyldan öll undirlögð vegna uppsetn-
ingar sýningarinnar. „Stundum þolir leik-
myndahönnuðurinn ekki leikstjórann og
maður reynir bara að greina þarna á milli.
En uppsetning á verki eins og Hornum á
’
Ég var svo meðvirkur að
þegar ég fór á svið var ég
að reyna að sjá inn í haus-
inn á 500 manns úti í sal til að
kanna hvort þeim líkaði ekki
örugglega við mig.
Morgunblaðið/Eggert
„Mín ástríða er að segja
sögur, helst með kær-
leika,“ segir Bergur Þór
Ingólfsson, sem tekst á
við stór verkefni í leik,
skrifum og leikstjórn um
þessar mundir.