SunnudagsMogginn - 21.08.2011, Blaðsíða 10

10 21. ágúst 2011
F
lest, ef ekki öll, þekkjum við tilfinninguna af því að kaupa
eitthvað sem kallast einnota. Það er eitthvert fyrirbæri,
klæði, leikfang eða annað, sem ber með sér að nota beri
aðeins einu sinni, síðan skuli því fleygt í ruslið. Þetta ger-
um við, vegna þess að við ætlum að skemmta okkur, grínast, vera
með uppákomu eða eitthvert skens. Við vitum að hverju við göng-
um, erum ekki að kaupa köttinn í sekknum og dettur ekki í hug að
vera með eitthvert röfl, yfir því að varan var einnota. Hún þjónaði
sínum tilgangi sem slík og honum er lokið, eftir að hún var einu
sinni notuð.
Þessi hugsun um einnota fyrirbæri hefur því miður ekki færst yfir
í pólitíska vitund íslenskra kjós-
enda. Nógu margir kusu Jón
Gnarr til þess að hann varð
borgarstjóri Reykjavíkur, höf-
uðborgar þessa lands, og hefur
virðing borgarinnar aldrei verið
minni af þeim sökum.
Brandarakallarnir og kerling-
arnar voru vissulega að hugsa
um einnota fyrirbærið, en sitja
uppi með það í fjögur ár, sem er
ófyrirgefanlegt. Hann er einnota
fyrirbæri og verður ekki aftur
nýttur hvað sem hótunum hans
líður um það að verða hundrað
ára gamall borgarstjóri.
Annað einnota fyrirbæri sem
„Búsáhaldabyltingin“ fleytti inn
á hið háa Alþingi okkar Íslend-
inga, er kvikmyndagerðarmað-
urinn Þráinn Bertelsson. Hann
gafst nú fljótt upp á að eiga sam-
leið með Hreyfingunni, sem var
afsprengi „Búsáhaldabylting-
arinnar“ og sá eftir einveru á Alþingi helsta von í því að öðlast frek-
ari frama, völd og áhrif, með því að ganga til liðs við þingflokk VG.
Er ekki eitthvað brjóstumkennanlegt við málflutning þessa ein-
nota þingmanns, Þráins Bertelssonar, þegar hann segir í samtali við
mbl.is á fimmtudag: „Ég sagði einfaldlega að ef ekki yrði fundin
sanngjörn lausn á málefnum Kvikmyndaskólans myndi ég ekki
styðja fjárlögin. Og það stendur“? Heldur þingmaðurinn sem ekki
hefur slitið barnsskónum í sínum nýju pólitísku heimkynnum, að
hann geti haldið ríkisstjórninni í herkví, vegna þess að honum
hugnast ekki hvernig menntamálaráðuneytið ætlar að taka á aug-
ljósum útþensluvanda skóla, sem sennilega hefði aldrei átt að hýsa
meira en 60 nemendur? Að minnsta kosti ekki ef horft er til þess
sem gengur og gerist í nágrannalöndum okkar, og þá er að vísu vís-
að til háskólastigs, ekki framhaldsskólastigs?
Á mbl.is í fyrradag kom fram að mennta- og menningar-
málaráðuneytið hefði „komist að þeirri niðurstöðu að Kvikmynda-
skóli Íslands uppfylli ekki skilyrði viðurkenningar um rekstr-
arhæfi. Ríkisendurskoðun hefur tekið undir þetta mat og telur að
gera eigi úttekt á því hvernig farið var með fjárframlög ríkisins í
rekstri skólans,“ eins og segir í fréttinni.
„Þetta er bara þvílík handabakavinna og er bara ráðuneytinu og
þeim sem þar ráða húsum til mikillar skammar, finnst mér. Ég get
ekki sagt annað,“ segir Þráinn.
Hvar var heili hins einnota, þegar verið var að ræða framtíð ann-
ars framhaldsskóla í einkaeign, Hraðbrautar? Skóla sem óumdeil-
anlega hefur skilað þjóðfélaginu miklum sparnaði, með því að út-
skrifa stúdenta á tveimur árum, ekki fjórum? Stúdenta, sem skila
sér tveimur árum fyrr, fyrir vikið, inn í íslenskt athafnalíf? Nú
hljóta allir viti bornir menn að gera ráð fyrir því að Þráinn hafi
kynnt sér í þaula hvernig Kvikmyndaskólinn var rekinn, sem ég
ætla alls ekki að halda fram að ég hafi gert. En bendir eitthvað til
þess að hann hafi gert það, í ljósi hans kjánalegu yfirlýsinga? Ekk-
ert!
Mér finnst það bara liggja í augum uppi að skólinn hafi farið of
geyst, reist sér hurðarás um öxl og sitji nú uppi með afleiðingar af
vaxtargræðgi sinni, rétt eins og hver annar fallinn útrásarvíkingur.
Er ekki best að hugsa fyrst: Úr hverju hef ég að spila?; hvaða tæki-
færi hef ég, innan þess ramma sem mér er markaður, að byggja upp
spennandi og flottan kvikmyndaskóla; og svo ef plönin öll ganga
upp, þá get ég farið að hugsa til raunverulegs vaxtar, eða hvað?
Einnota
fyrirbærin
Agnes segir
Agnes Bragadóttir
agnes@mbl.is
Jón GnarrÞráinn Bertelsson
’
Úr hverju hef
ég að spila;
hvaða tækifæri
hef ég, innan þess
ramma sem mér er
markaður, að byggja
upp spennandi og
flottan kvikmynda-
skóla?
07:00 – Ég ýti á snús-
takkann. Ég ranka við mér rúm-
lega hálftíma seinna þegar Louisa
samstarfskona mín og meðleigj-
andi hringir og segir að hún hafi
sofið yfir sig. Ég fatta þá að ég hef
líka sofið yfir mig. Ég rýk framúr
og í sturtu. Nei...ekkert heitt
vatn! Ég herði mig upp og skelli
mér undir kalda bununa. Þegar
ég kem niður í eldhús er David,
hinn meðleigjandi minn, búinn
að hella uppá kaffi. Ég næ því
sturtu, morgunmat og að keyra í
vinnuna á 40 mínútum. Algjört
met í annars ringlaðri morg-
untraffík í Íslamabad.
08:15 - Mætt í vinnuna, á
skrifstofu Alþjóðaráðs Rauða
krossins. Í dag er fundur fram-
undan sem skipulagður er af
Sameinuðu þjóðunum þar sem
farið verður yfir afleiðingar
monsúnregns í Suður-Pakistan.
Ég kveiki á tölvunni og skýst svo
úr litla skrifstofuskúrnum mín-
um í bakgarðinum yfir í að-
albygginguna og næ mér í ilm-
andi Neskaffi. Ég skelli sykri og
þurrmjólk í kaffið til að bæta
bragðið. Þó Neskaffi venjist ótrú-
lega vel væri munur að fá gott
Kaffitárskaffi á morgnana. Fram
eftir morgni leggst ég í lestur á
tölvupóstum um flóðasvæði í
Suður-Pakistan og íbúa á átaka-
svæðum norður í landi.
11:00 – Hoppa á fund med
yfirmanninum til að ræða flóða-
mál. Þó verkefni Alþjóðaráðsins
snúi að því að aðstoða fórn-
arlömb vopnaðra átaka, verðum
við að geta brugðist við nátt-
úruhamförum ef þörf er á. Við
förum yfir málin og rennum yfir
dagskrá fundarins framundan.
Ég skelli mér síðan yfir til Jósefs
og Pálínu til að ræða verkefna-
skýrslu sem send verður til yf-
irvalda. Jósef hefur umsjón með
gervilimaverkefninu okkar, sem
er sniðið að þeim sem misst hafa
útlimi vegna jarðsprengna eða
skotsára. Pálína hefur umsjón
með heilsugæsluverkefnunum.
Allt er á góðri leið. Að lokum
býður Josef okkur í Raclette á
laugardaginn, svissneskan osta-
rétt sem hann hefur komið með
að heiman. Ég er fljót að taka
boðinu enda er ég ostafrík.
15:00 - Eftir spjall með koll-
egunum yfir pakistönskum há-
degismat bruna ég á fundinn sem
fram fer á hóteli í borginni. Á
leiðinni fer ég í gegnum öryggis-
pósta lögreglunnar. Ég mæti á
hótelið og öryggisverðir yfirfara
bílinn og hleypa mér svo inn á
bílastæðið. Eftir gang um gegn-
umlýsingartæki og langa ganga
sest ég loks niður í fundarsalnum
þar sem fólk frá hinum ýmsu
hjálparstofnunum er að koma sér
fyrir. Næstu tvo tímana er farið
yfir fréttir af flóðasvæðum i
suðrinu. Sem betur fer hefur
verid hægt að adstoða þá íbúa
sem þurft hafa á hjálp að halda og
samkvæmt veðurspá er ekki bú-
ist við meira monsúnregni á
þessu svæði á næstu dögum. Allir
eru samt í viðbragðsstöðu því oft
hafa veðurspár klikkað. Ég fer
aftur á skrifstofuna og hitti á yf-
irmanninn til að ræða efni fund-
arins og framgang mála.
18:30 - Á leiðinni heim er lítil
umferð en nú er Ramadan,
föstumánuður múslima og flestir
komnir heim, rétt í þann mund
að brjóta föstuna fyrir bænahald.
Ég hugsa með mér að gott væri
að gera nokkrar jógaæfingar fyrir
kvöldmat. Ég er rétt kominn
heim er kanadísk vinkona mín
hringir og býður mér að koma
með sér og vinum sínum út að
borða. Þetta er svokölluð kveðj-
umáltíð því hún er að fara heim
eftir 9 mánaða veru í Pakistan. Ég
skelli mér undir kalda sturtuna,
sem er frekar hressandi eftir
heitan dag. Við eigum góða stund
yfir matnum og hlæjum yfir sög-
um vinar okkar frá Kenýa um
eiginkonur stjórnmálamanna þar
í landi sem beitt höfðu ýmsum
„heimilisráðum“ til að fá eig-
inmenn sína til að samþykkja lög
sem þjóðinni var annt um að fá í
gegn.
23:00 - Ég bursta tennur og
skelli mér upp í rúm. Ég kíki á
tölvupóstinn og sé að sauma-
klúbburinn minn, Krosssaums-
systur, er að skipuleggja sum-
arbústaðaferð í Kjósina. Ah....ég
læt mig dreyma um íslenska
náttúru og grillkvöld í Kjósinni.
Að lokum lognast ég út af yfir
þrumum, eldingum og mons-
únregni í Islamabad.
Dagur í lífi Hrafnhildar Sverrisdóttur hjá Rauða krossinum
Hrafnhildur Sverrisdóttir vinnur hjá Rauða krossinum í Islamabad en lætur sig dreyma um grillkvöld í Kjósinni.
Ostaveisla í Pakistan