Morgunblaðið - 05.03.2011, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MARS 2011
✝ Einar Traustifæddist í
Reykjavík 18. apríl
1982. Hann lést 20.
febrúar síðastlið-
inn. Einar Trausti
var sonur Sveins
Trausta Guð-
mundssonar og
Svanhildar Karls-
dóttur. Systkini
hans eru 1) Helga,
f. 1977, maki
Bjarki Kárason, og eiga þau
fjögur börn. 2) Karl, f. 1980,
maki Margrét Lilja Árnadóttir,
og eiga þau þrjú börn. Systkini
sammæðra er Jón Ingi Þórð-
arson, f. 1990, maki Karen Rut
Ragnarsdóttir, og samfeðra er
Eva Lísa Sveinsdóttir, f. 1995.
Fósturfaðir hans er Þórður
Helgi Jónsson, maki Sigríður
Jónsdóttir, maki Svanhildar er
Runólfur Hauksson, og maki
Sveins er Guðný A. Jónsdóttir.
Einar Trausti ólst upp í
Hrútafirði til þriggja ára ald-
urs. Þaðan flytur hann í Borg-
kringlukasti og 8. sæti í kúlu-
varpi. Árið 1999 hafnaði Einar
Trausti í 2. sæti í spjótkasti á
Evrópumóti spastískra sem
fram fór í Nottingham auk þess
að hafna í 5. sæti í kringlukasti
og 6. sæti í kúluvarpi. Þess má
geta að Einar átti heimsmet í
um klukkustund í spjótkasts-
keppninni á þessu móti. Árið
2000 var Einar Trausti meðal
sex keppenda frá Íslandi sem
náðu tilskildum lágmörkum fyr-
ir Ólympíumót fatlaðra sem
fram fór í Sydney. Meiðsli höfðu
þá um skeið háð honum en þar
hafnaði hann í 5. sæti í spjót-
kasti og 10. sæti í kringlukasti.
Einar Trausti var tvívegis val-
inn íþróttamaður ársins hjá
UMSB og einu sinni íþróttamað-
ur ársins hjá Borgarbyggð. Ein-
ar Trausti hætti keppni á al-
þjóðavettvangi eftir
Ólympíumótið og tók síðast þátt
í mótum á vegum ÍF árið 2003.
Hann setti mörg Íslandsmet í
spjótkasti, kringlukasti og kúlu-
varpi sem enn standa. Einar
Trausti starfaði lengst af á Olís
í Borgarnesi og bjó mestalla
sína ævi í Borgarnesi.
Einar Trausti verður jarð-
sunginn frá Borgarneskirkju í
dag, 5. mars 2011, og hefst at-
höfnin kl 14.
arnes þar sem hann
elst upp með móð-
ur sinni, fóstur-
föður, Þórði Helga
Jónssyni, og systk-
inum. Einar
Trausti fæddist
með líkamlega fötl-
un og hafði ein-
stakt göngulag sem
hann lét ekki
hindra sig í að
njóta lífsins.
Snemma fór hann að iðka
íþróttir og náði fljótt góðum ár-
angri. Hann tók þátt í ýmsum
mótum bæði hér innanlands
sem á alþjóðavettvangi. Mark-
vissar æfingar í þjálfun hóf
hann árið 1997 undir hand-
leiðslu Írisar Grönfelt og Kára
Jónssonar, landsliðsþjálfara ÍF í
frjálsum íþróttum.
Árið 1998 var Einar Trausti
valinn til keppni á heimsmeist-
aramót fatlaðra sem fram fór í
Birmingham þar sem hann vann
til bronsverðlauna í spjótkasti
auk þess að hafna í 4. sæti í
Elskulegur frændi og vinur,
Einar Trausti, kom inn í fjöl-
skyldu okkar þegar hann var rétt
fjögurra ára. Lítill ljóshærður
kútur með bjart bros og blik í
augum. Oft dáðumst við að dugn-
aði hans og lífsgleði en lífið fór
ekki alltaf mjúkum höndum um
Einar Trausta. Hann lét fötlun
sína ekki aftra sér frá því að fara
hratt upp og niður tröppurnar á
Böðvarsgötunni og oft fannst
ömmu og afa hann ekki fara nógu
varlega. En það þurfti að flýta
sér og sýna okkur hvað hann
kæmist hratt. Einar réð líka bet-
ur við hraðann í tröppunum en
við héldum. Nú á sorgarstundu
er gott að eiga góðar minningar
um samverustundir með Einari
Trausta. Þau voru oft barnmörg
afmælin og grillveislurnar þegar
börnin voru lítil. Alltaf var Einar
Trausti brosandi og hress. Við
fylgdumst með þegar Einar tók
þátt í íþróttastarfi og dáðumst að
elju hans og Þórðar og Svanhild-
ar sem voru dugleg að fylgja hon-
um eftir og styðja við bakið á
honum. Við vorum afar stolt þeg-
ar hann kom heim með verðlaun-
in sín frá útlöndum, hann var til
mikillar fyrirmyndar fyrir land
og þjóð í sinni íþróttaiðkun. Ein-
ar Trausti átti stóra fjölskyldu og
marga vini. Það eru margir sem
eiga um sárt að binda við fráfall
hans. Við vottum foreldrum hans
og fósturforeldrum innilega sam-
úð svo og systkinum hans og
frændfólki. Guð blessi þennan
góðan dreng sem nú er fallinn frá
alltof snemma. Minningin um
Einar Trausta mun lifa í hjörtum
okkar.
Jón afi og Inga amma,
Gunnar, Garðar, Sesselja,
Finnbogi og fjölskyldur.
Minn ástkæri bróðir, Einar
Trausti, er nú farinn frá okkur en
minningar um hann og allt sem
hann gerði lifa í okkur öllum. Við
ólumst upp saman, hann orðinn 8
ára þegar ég fæðist. Sjálfsagt var
ég litli pirrandi bróðirinn sem
alltaf stríddi og eyðilagði ég til
dæmis stórt púsl sem hann var
lengi búinn að vera að setja sam-
an en alltaf náðum við að sættast.
Þegar ég var kominn á þann ald-
ur að skilja hvað íþróttir voru þá
varð ég strax mjög glaður að sjá
hvað Einar var duglegur í íþrótt-
um og montaði ég mig óspart í
grunnskóla að stóri bróðir minn
hafi átt heimsmet í smástund og
farið til Sidney að taka þátt í Ól-
ympíuleikunum árið 2000. Svo
flutti hann í bæinn til Kalla bróð-
ur og misstum við þá samband
hvor við annan um stund. En það
leið ekki á löngu þar til hann
flutti aftur í Borgarnes og ég
kominn á þann aldur að hann
nennti að vera með mér, komnir
með svipuð áhugamál og gátum
spjallað saman um hitt og þetta.
Svo náði ég að smita hann af einu
aðaláhugamáli hans, eða okkar
réttara sagt, tölvuleikjum. Við
keyptum okkar sína tölvuna hvor
og byrjuðum að læra á þetta allt
smám saman. Svo ekki fyrir
löngu vorum við byrjaðir að vera
í tölvuleikjum flestalla daga,
hringdum hvor í annan að metast
um hvor væri kominn lengra og
svo framvegis. Þær munu aldrei
gleymast hjá mér minningar
mínar um hann þegar við vorum
nokkrir að spila saman, eða bara
tveir, langt fram á nótt eða þær
ferðir sem við fórum austur til að
hitta mömmu okkar eða norður
að hitta Kalla bróður okkar. Við
fórum alltaf í einhverja leiki, t.d.
hver er maðurinn og þess háttar
leiki í þessum bíltúrum okkar. Í
einum af þessu ferðum okkar
austur var ég nýkominn með æf-
ingaleyfi og leyfði Einar Trausti
mér að keyra hluta af leiðinni.
Eitt það besta við Einar var það
að hann var svo jákvæður við allt
og alla, allir voru vinir hans og
var hann þekktur hér í Borgar-
nesi fyrir sína jákvæðu hlið. Ég
elska þig, Einar Trausti. Þinn litli
bróðir,
Jón Ingi.
Elsku Einar Trausti bróðir.
Það var svo mikið sjokk þegar ég
fékk fréttirnar. Ég var vakinn og
inni í stofu stóð prestur og sagði
mér af andláti þínu, ég trúði því
ekki og geri það varla enn. Ég
sem ætlaði að fara flytja með fjöl-
skylduna mína nær þér, til að
geta hitt þig oftar og fara með
þér í veiði, bíó og spila tölvuleik-
ina saman.
Það var svo gaman þegar þú
bjóst hjá mér fyrir sunnan og í
Borgarnesi, við náðum svo vel
saman öll fjölskyldan. Þú hringd-
ir oft í mig og sagðir mér frá nýju
myndunum sem voru að fara
koma í bíó, svo horfðum við á sýn-
ishornin saman og skelltum okk-
ur ævilega saman í bíó.
Ég man það svo vel þegar þú
hringdir í mig og sagðist vera
fastur í snjóskafli á Ásbrautinni
og ég rauk út til að moka bílinn
minn upp til að koma og hjálpa
þér, svo hringdirðu aftur og þá
var bílinn þinn orðin bensínlaus
og loksins þegar ég kom til þín þá
var bílinn orðinn rafmagnslaus
líka. Við gátum endalaust hlegið
að þessu saman, svo skildum við
bílinn þinn eftir og fórum heim til
mín og fengum okkur heitt kakó
saman.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar með þér sem ég hugsa stöð-
ugt um. Ég er líka svo stoltur af
því að hafa átt þig sem bróður
minn. Þú afrekaðir svo mikið. Ég
var nýbúinn að monta mig við
vini mína, helgina áður en þú
hefðir farið að keppa á ólympísku
leikunum í Ástralíu. Allar sum-
arbústaðaferðirnar okkar saman
og ferðalögin okkar saman, ég
man svo vel eftir því þegar við
systkinin fórum núna í október
síðastliðinn saman í sumarbú-
staðinn. Hvað það var gaman hjá
okkur, við spiluðum langt fram
eftir nóttu saman og spjölluðum
mikið saman í heita pottinum.
Minning þín og bros þitt mun
alltaf lifa í hjarta mínu.
Hvíldu í friði, minn kæri bróð-
ir.
Þinn bróðir,
Karl Sveinsson.
Einar Trausti er farinn, það er
þungt að fá svona tilkynningu og
ýmsar spurningar leituðu á okk-
ur feðga á leið til Einars. Af
hverju? Af hverju hann? Úr því
hann þurfti að fara svona snöggt
þá er ekki hægt að hugsa Einari
betri dauðdaga, búinn að eyða
deginum með vinum sínum og fer
þreyttur að sofa og sefur enn.
Það er margs að minnast við frá-
fall svona góðs drengs, það voru
margar baráttu- og gleðistundir
sem við áttum saman, eins og
þegar hann þurfti að vera í gifsi í
margar vikur sjö ára gamall til að
lengja sinar í fótunum, það var
ekki létt en hann tók þessu með
jafnaðargeði og uppskar eftir því.
Það var aðdáunarvert að sjá hvað
hann var duglegur og samvisku-
samur við æfingar til að viðhalda
þessum bata. Fljótlega fór hann
að keppa í fótbolta og var í marki
í yngri fl. Skallagríms. Margar
góðar stundir áttum við í skúrn-
um á Þórðargötunni í körfubolta
eða úti á lóð í fótbolta.
Ungur gekk hann í Íþrótta-
félagið Kveldúlf og æfði lyfting-
ar, boccia og frjálsar og keppti
fyrir hönd félagsins bæði innan-
lands og utan. Árið 1997 var hann
valinn í landsliðið í frjálsum og
keppti á tveimur heimsmeistara-
mótum og vann til verðlauna á
þeim báðum, á seinna mótinu
setti hann heimsmet í fyrsta kasti
og hélt því um stund. Ég gleymi
aldrei hvar ég var þegar ég
heyrði í útvarpinu að Einar
Trausti úr Borgarnesi hefði feng-
ið silfur á heimsmeistaramóti. Á
þessum árum setti Einar Norð-
urlanda- og Íslandsmet í spjót-
kasti, kúluvarpi og kringlukasti
og á hann Íslandsmetin enn. Há-
punktur íþróttaferils hans var
þegar hann var valinn til að fara á
ÓL í Sydney 2000, en það voru
honum mikil vonbrigði að meið-
ast í baki rétt fyrir keppni en
hann keppti og náði ágætis ár-
angri.
Hann var tvívegis valinn
íþróttamaður ársins hjá UMSB
og einu sinni hjá Borgarbyggð.
Eftir ÓL dró hann sig úr keppni í
kastgreinum og keppti eftir það í
boccia. Einar elskaði dýr og
mátti ekkert aumt sjá, það er
minnisstætt þegar hann hringdi
og sagðist vera orðinn pabbi, svo
kom þögn og svo skýrði hann
þetta nánar. Heimilislaus köttur
hafði læðst inn til hans og fengið
svo góða móttökur að læðan
ákvað að skilja nýfædda kett-
linga eftir hjá honum, fann að
þar væru þeir í góðum höndum.
Einar hafði gaman af spilum
og leikjum, og þær eru ófáar
gleðistundirnar sem hann átti
með Jóni afa sínum þar sem þeir
spiluðu og fengu sér smá korn í
nös og Inga amma stjanaði við þá
með mjólk og kökum. Vinir og
systkini áttu góðan að í Einari, ef
eitthvað bjátaði á þá var alltaf
hægt að leita til hans. Einar átti
einn galla og það var að hann gat
aldrei sagt nei, hann vildi allt fyr-
ir alla gera.
Frá árinu 2004 hefur Einar
unnið hjá mér á Olís, þar kom
berlega í ljós hvaða mann hann
hafði að geyma, þjónustulundin,
nákvæmnin og snyrtimennskan.
Það er ánægjulegt sem yfirmað-
ur að fá símhringingar og tölvu-
pósta frá viðskiptavinum sem
eru að þakka fyrir góða þjónustu
og viðmót og oft kom Einar þar
við sögu. Það er sárt að sjá á eftir
svona góðum dreng sem maður
hefur verið svo stoltur af.
Hvíl í friði, elsku karlinn minn.
Þórður pabbi.
Góður drengur er farinn, Ein-
ar Trausti. Ég kynntist Einari
fyrir 14 árum þegar ég kom inn í
þessa yndislegu fjölskyldu. Ég
var fljót að sjá hvað fjölskyldu-
tengslin voru sterk. Einar var
alltaf brosandi og vildi allt fyrir
alla gera. Árið 2003 flutti Einar
til Reykjavíkur og bjó hjá okkur
og þá mynduðust sterk vina-
tengsl á milli okkar og við áttum
margar góðar stundir saman, oft
sátum við langt fram eftir nóttu
og spiluðum og spjölluðum sam-
an, þú varst alltaf einn af okkur.
Við gátum alltaf talað saman um
allt.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
kynnst þér og allar góðu stund-
irnar okkar saman. Alltaf þegar
við komum í Borganes var sjálf-
sagt að við myndum gista hjá
þér. Þú hafðir svo gaman af því.
Ég minnist þess þegar við kom-
um til þín síðasta sumar, hvað
allt var skemmtilegt, grillveislan
og fjölskyldustundin sem við vor-
um að plana og gerðum svo, hvað
við hlógum mikið saman. Svo
margar minningar koma upp hjá
mér en ég er svo orðlaus og dofin
yfir því að þú sért farinn. Ég man
svo vel eftir því þegar við báðum
þig um að vera guðföður hjá
Brynjari, þú táraðist af gleði,
enda var aldrei farið í Borgarnes
nema hitta uppáhaldsfrændann
hann Einar sem var elskaður og
dáður af öllum.
Ég hugsa mikið um síðustu
sumarbústaðaferðina okkar, sem
var núna í október, það var svo
gaman hjá okkur öllum. En aldr-
ei hefði mér dottið í hug að þetta
væri síðasta sumarbústaðaferðin
okkar saman. Minning þín mun
alltaf lifa í hjarta mínu.
Elsku Einar Trausti, hvíldu í
friði.
Þín mágkona,
Margrét Lilja Árnadóttir.
Okkur langar að minnast
elskulegs frænda okkar í nokkr-
um orðum.
Einar Trausti fæddist í
Reykjavík eftir erfiða meðgöngu.
Hann þurfti að berjast fyrir líf-
inu frá fyrsta degi. Strax þá
sýndi hann þrautseigjuna sem
hann bjó yfir. Hann ólst fyrstu
árin upp í Hrútafirðinum. Þar
bræddi hann hjörtu okkar strax,
eins og væntanlega flestra ann-
arra sem hann mætti á sinni allt-
of stuttu lífsleið. Það vakti fljótt
aðdáun okkar hversu lítið hann
lét sína líkamlegu fötlun aftra
sér.
Ungur flutti Einar svo með
foreldrunum og systkinum í
Borgarnes. Þar ólust þau upp hjá
mömmu sinni og fljótlega Þórði
stjúpa sínum, fyrst á Kveldúlfs-
götunni og síðan á Þórðargöt-
unni. Leiðir lágu oft saman, þar
sem ég (Rósa) flutti líka í Borg-
arnes með strákahópinn minn.
Oft var kátt á hjalla og margs að
minnast frá þeim tíma. Þá mynd-
aðist órjúfanlegur strengur á
milli drengjanna minna og Ein-
ars. Síðar koma svo frænkurnar
tvær til sögunnar, eftir að við
Siggi hófum sambúðina í Máva-
klettinum. Eftir að við fluttum í
Hrútafjörðinn kom Einar
Trausti alltaf í jólaboðin með
brosið sitt bjarta. Það var okkur
öllum ómetanlegt. Það kom fljót-
lega í ljós að Einar Trausti gat
flest það sem hann ætlaði sér.
Hann stundaði íþróttir af eldmóð
og náði áður en langt leið ótrú-
legum árangri. Medalíurnar
urðu ófáar. Hápunktinum náði
hann svo á Evrópumóti spast-
ískra árið 1999, þar sem hann
náði m.a. öðru sæti í spjótkasti.
Þar setti hann heimsmet, sem
stóð í um klukkustund. Við vor-
um öll að springa úr stolti. Árið
eftir upplifði Einar svo draum-
inn, að keppa á ólympíuleikum
fatlaðra í Sydney. Þar lenti hann
m.a. í fimmta sæti í spjótkasti,
þrátt fyrir að meiðsl væru farin
að há honum. Vænst af öllu hefur
honum líklegast þótt að vera
kjörinn íþróttamaður Borgar-
byggðar.
Ég (Gísli) hef búið með annan
fótinn í Borgarnesi frá árinu
1999, þó að ég sé oftar annars
staðar vinnu minnar vegna.
Engu að síður lágu leiðir okkar
Einars nokkuð reglulega saman.
Það voru alltaf jafn hlýleg kynni,
manni einfaldlega hlýnaði, þegar
hann brosti á móti manni. Við
Þórdís vorum alltaf á leiðinni að
bjóða honum í heimsókn á
Skallagrímsgötuna. Mikið vild-
um við að samverustundirnar
hefðu verið fleiri.
Við getum lært ótrúlega
margt af þessum unga frænda
okkar, jafnvel þó að við séum
eldri en hann. Guð blessi minn-
ingu hans. Við vitum af honum á
betri stað.
Elsku Svenni, Svanhildur,
Þórður, Helga, Kalli, Jón Ingi og
Eva Lísa, mikið hefðum við viljað
komast til þess að faðma ykkur.
Guð gefi ykkur og fjölskyldum
ykkar styrk á þessum erfiðu tím-
um.
Föðursystkinin Rósa og Gísli.
Trúr, tryggur og traustur eru
fyrstu orðin sem koma upp í
huga mér þegar ég hugsa um
hann Einar Trausta. Það eru for-
réttindi í lífinu að fá að kynnast
öðrum eins öðlingi. Aldrei sá
maður hann öðruvísi en bros-
andi. Hann heilsaði með sínu fal-
lega brosi og kvaddi líka með því.
Aldrei heyrði maður Einar
Trausta kvarta og þrátt fyrir
fötlun sína gerði hann margt sem
margir héldu að væri ekki hægt,
hann lét ekkert stoppa sig. Það
lýsir Einari Trausta vel, hversu
vel hann var liðinn og átti marga
vini, allur sá samhugur er hefur
verið í Borgarnesi undanfarna
daga. Það er ógleymanleg tilfinn-
ing að upplifa það að heilt bæj-
arfélag leggist í sorg og hlýjan
sem við fjölskyldan erum búin að
fá er ólýsanleg og það styrkir
okkur í þessum mikla missi sem
við göngum í gegnum. Einar
Trausti var hetja og allt sem
hann gerði gerði hann vel,
íþróttaferill hans er stór og mik-
ill og það að keppa á ólympíu-
leikum og fleiri stórmótum lýsir
því hversu góður íþróttamaður
hann var, hann naut sín í
vinnunni og einnig að vera með
vinum sínum og systkinum, miss-
ir þeirra er mikill.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér.
Skrítið stundum hvernig lífið er.
Eftir sitja margar minningar
þakklæti og trú.
Þegar einhvað virðist þjaka mig
þarf ég bara að sitja og hugsa
um þig.
Þá er eins og losni úr læðingi
lausnir öllu við.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Elsku Einar Trausti, takk fyr-
ir þann tíma sem við áttum sam-
an, héðan í frá tekur maður hvern
dag sem gjöf en ekki sjálfsagðan.
Sigríður (Gígí).
Elsku Einar Trausti, frændi
minn.
Ég á svo erfitt með að trúa að
þú sért farinn, að þú hafir í blóma
lífsins verið tekinn frá okkur. Af
hverju? Ég get ekki skilið þetta,
get ekki hugsað til þess að ég eigi
aldrei eftir að hitta þig aftur. Það
var svo þægilegt að vera nálægt
þér, þú varst svo rólegur og
traustur, blíður og góður, sann-
kallað gull af manni.
Ég er búin að rifja upp margar
minningar um þig síðustu daga.
Ég man þegar þú komst í sveitina
til okkar og vildir gera nákvæm-
lega allt sem Kalli bróðir þinn
hafði gert, þegar hann var hjá
okkur nokkru áður. Ég man þeg-
ar ég bjó hjá ykkur í Borgarnesi
og hjálpaði þér með dönskuverk-
efnin sem þú varst ekki svo hrif-
inn af. Ég man hvað þér þótti
vænt um Jón Inga litla bróður
þinn, og að þú eitt sinn fórst að
gráta af því þú hafðir einhvers
staðar heyrt að heimsendir yrði
árið 2000 og þá myndi hann bara
verða tíu ára. Þú hafðir engar
áhyggjur af sjálfum þér, bara af
litla bróður. Og ég man þegar þú
kepptir á Ólympíuleikum fatlaðra
í Sidney, mikið var ég stolt af
duglega frænda mínum.
Allar mínar minningar um þig
eru góðar, þú varst svo mikið ljúf-
menni, og fallegur að innan jafnt
sem utan.
Eftir að ég flutti til Danmerk-
ur hitti ég þig ekki svo oft, en mér
fannst alltaf gott og gaman að sjá
þig þegar ég kom til Íslands og í
Borgarnes. Sjá fallega brosið og
heyra hláturinn þinn. Þess á ég
eftir að sakna mikið.
Ég veit að Rósa amma og fleiri
hafa tekið vel á móti þér hinu-
megin. Við sjáumst þar þegar að
því kemur, þangað til mun ég
sakna og aldrei gleyma.
Þín frænka,
Guðrún Ása.
Nú kveðjum við elskulegan
frænda og uppáhald.
Við munum seint kynnast öðr-
um eins ljúflingi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Fyrir hönd frændsystkina
Rósa Hlín Sigfúsdóttir.
Maður velti því óneitanlega
fyrir sér hversu heimurinn getur
verið ósanngjarn og í raun vægð-
arlaus þegar maður fékk fregnir
fyrst um fráfall þitt. Ótal minn-
ingar flæða í gegnum huga minn
þessa síðustu daga. Ég minnist
fyrst og fremst dagsins sem ég
kynntist þér. Það var í öðrum
bekk í grunnskóla og fyrsta dag-
inn sat ég við hliðina á þér. Það
var eitthvað einkennilegt við þig
sem mig langaði að forvitnast
frekar um sem ég og gerði. Þú út-
skýrðir fyrir mér á þinn einstaka
hátt, á mjög hreinskilinn hátt,
fötlun þína. Þessu hef ég alltaf
dáðst að í þínu fari; hreinskilni,
einlægni og gleði sem skein af
þér. Þú hafðir þann einstaka
hæfileika að geta gert grín að
sjálfum þér og varst óvæginn við
Einar Trausti
Sveinsson