Morgunblaðið - 05.03.2011, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MARS 2011
Átökin milli okkar héldu þó
áfram. Þá voru þau um hvor okk-
ar skyldi leiða framboðslista
flokksins og hvor sitja í öðru
sæti. Tvisvar sigraði hann. Einu
sinni ég. Í þeim átökum lærðist
báðum að betri árangur næðist
með samstöðu en átökum. Þann-
ig náðum við tvisvar þeim ár-
angri að Alþýðuflokkurinn fékk
tvo þingmenn kjörna á Vest-
fjörðum af fimm samtals. Árið
1971 glataði flokkurinn þingsæti
í kjördæminu. Í kosningunum
1978 og aftur í kosningunum
1987 hlaut flokkurinn tvo þing-
menn kjörna. Svo mikið fékkst
áorkað á svo skömmum tíma
með samstöðu í stað sundurlynd-
is.
Karvel Pálmason var mikið
þrekmenni. Án efa hefur þetta
mikla líkamsþrek bjargað lífi
hans þegar hann veiktist alvar-
lega eftir hjartaskurð, sem hann
gekkst undir í Bretlandi. Þau
veikindi lögðust þó þungt á hann
og urðu þess valdandi að hann
dró sig í hlé árið 1991. Varð að
honum mikill sjónarsviptir. Aldr-
ei aftur náðist sá árangur hjá
jafnaðarmönnum á Vestfjörðum
sem náðist fyrir atbeina hans.
Við brottför hans varð skarð fyr-
ir skildi.
Karvel Pálmason var glað-
lyndur maður og skemmtilegur.
Hann var mjög mælskur, oft
harðskeyttur og jafnan fylginn
sér. Síðari æviárin urðu honum
erfið og þau allra síðustu mjög
erfið. Smátt og smátt dró mátt-
inn úr þessu mikla karlmenni
uns ævistríðinu lauk. Allan þenn-
an tíma eins og jafnan áður var
Marta, konan hans, sá klettur,
sem hann gat stuðst við.
Allir samferðamenn Karvels
virtu hann mikils. Við sem tók-
umst svo hart á í upphafi end-
uðum sem vinir. Það met ég
mjög mikils. Ég veit að ég mæli
fyrir munn allra jafnaðarmanna
á Vestfjörðum þegar ég kveð
Karvel Pálmason og þakka hon-
um samferðina. Víst var hann al-
þýðuforingi en hann var ávallt og
ævinlega fyrst og fremst einn úr
þeim hópi. Það er ekki veikleiki
stjórnmálamanns. Það var og er
hverjum íslenskum stjórnmála-
manni mikill styrkur að svo sé.
Mörtu og börnum þeirra Kar-
vels og öðrum afkomendum
sendi ég okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Merkur samtíðar-
maður er genginn. Minningin lif-
ir.
Sighvatur Björgvinsson,
fyrrv. form. Alþýðuflokks-
ins og alþm. Vestfirðinga.
Þegar lífshlaup Karvels
Pálmasonar er skoðað er ljóst að
líf hans var ævintýri líkast. Fáir
hafa lifað jafnviðburðaríka ævi
og komið jafnvíða við á starfs-
ævinni. Skólagangan varð ekki
löng en harður skóli lífsins og
náttúrugreind var hans vegvísir.
Æskudraumar hneigðust að
íþrótta- og æskulýðsmálum og
handiðn. En Karvel fór fljótlega
að vinna almenn verkmannastörf
til lands og sjávar og varð fljót-
lega baráttumaður fyrir bættum
kjörum og aðbúnaði þeirra sem
minna máttu sín. Hann varð
snemma virkur þátttakandi í
starfi Verkalýðs- og sjómanna-
félags Bolungarvíkur og síðar
formaður lengur en nokkur ann-
ar. Leiðir okkar Karvels lágu
fyrst saman í hreppsnefnd Hóls-
hrepps 1966. Þá vorum við einn-
ig samkennarar við barnaskól-
ann. Karvel hafði á nemendum
sínum góðan aga og lagði
áherslu á hreinlæti og góða um-
gengni. Var hann mikils virtur af
nemendum sínum.
Árið 1971 verða tímamót í lífi
hans og fjölskyldu. Sá mæti
maður, Hannibal Valdimarsson,
óumdeildur verkalýðsleiðtogi,
hafði lengi fylgst með störfum
Karvels Pálmasonar og taldi
vænlegt til sigurs í alþingiskosn-
ingunum 1971 að fá Karvel til
liðs við sig. Úrslit kosninganna
urðu á þann veg að Karvel var
kjörinn á þing og kom það senni-
lega honum hvað mest á óvart.
Seta hans á alþingi varð síðan
um mörg ár og er ógjörningur í
stuttri kveðju að tilgreina öll þau
fjölmörgu trúnaðarstörf og setu í
nefndum og ráðum sem honum
var trúað fyrir bæði innan og ut-
an héraðs.
Undirritaður þurfti oft á 36
ára ferli sínum sem sveitar-
stjórnarmaður og bæjarstjóri að
leita liðsinnis Karvels við fram-
faramál Bolungarvíkur og Vest-
firðinga. Fyrir þá ómetanlegu
liðveislu er nú þakkað.
Karvel var sterkur ræðumað-
ur, hafði góða tilfinningu fyrir
„salnum“, var óvæginn í svörum
og fastur fyrir ef á hann var hall-
að, en ávallt reiðubúinn til sam-
starfs og samninga ef það leiddi
til góðra málaloka. Eins og flest-
ir átti Karvel sín áhugamál.
Segja má að hann hafi „svifið á
vængjum söngsins“, var leiðandi
tenór í kirkjukór Hólssóknar,
söng í kvartettum og kórum og
hlustaði mikið á einsöngvara. Þá
hafði hann gaman af því að leika
og fara í gervi gamanvísnasöngv-
ara og eru þær ótaldar samkom-
urnar hér heima í Bolungarvík
sem hann tók þátt í. Þessum
hætti hélt hann áfram, þó að á
Alþingi Íslendinga væri kominn.
Voru þeir vinirnir, hann og Helgi
Seljan, fv. alþm., miklir aufúsu-
gestir á óteljandi góðgerðarsam-
komum víðsvegar um landið.
Karvel lenti í alvarlegum veik-
indum við kransæðaaðgerð í
London er varð þess valdandi að
hann dró sig til baka úr heimi
stjórnmálanna. Veit ég að það
var honum sárt, en hann tók
þeirri breytingu með skynsemi,
sem hans var von og vísa.
Við Lillý þökkum þeim hjón-
um Mörtu og Karvel áralanga
vináttu. Það er sárt að missa ást-
vin en trúin á endurfundi síðar
og góðar minningar milda sorg-
ina. Við sendum Mörtu, fjöl-
skyldu og öllum nánum ættingj-
um samúðarkveðjur.
Saga Karvels geymist á blöð-
um sögunnar. Góður samborgari
er kvaddur og enn á ný þökkum
við störf hans í þágu samfélags-
ins.
Blessuð sé minning Karvels
Pálmasonar.
Ólafur Kristjánsson.
Harmur er að huga kveðinn
þegar minn kæri hollvinur og
söngfélagi um ótalin ár er af
heimi horfinn. Kynni okkar voru
allt frá árinu 1971 þegar báðir
voru kosnir á Alþingi, sannar-
lega okkur að óvörum. Það var
eiginlega svo eðlilegt og sjálfsagt
að gott samband skyldi myndast
strax með okkur úr vestrinu og
austrinu, margt sameinaði okkur
í viðhorfum og áþekk áhugamál
voru ætíð til staðar á vegferð
okkar. Hreinskiptni og einlægni
voru þeir eðliskostir er ein-
kenndu hann við fyrstu kynni,
þeir góðu kostir voru þar ætíð í
fyrirrúmi.
Á vettvangi þingsins áttum
við samfylgd árafjöld og þar bar
aldrei skugga á. Karvel var hug-
djarfur og fylgdi málum fast eft-
ir, hvað beztur í snarpri orða-
hríð, en alltaf sanngjarn og
blessunarlega laus við allan orð-
hengilshátt, hitti þá oft naglann
á höfuðið með hnyttnum athuga-
semdum, svo einkar gaman var á
að hlýða, rómsterkur og mál-
snjall. Byggðirnar fyrir vestan
og fólkið þar áttu öruggan stað í
hug hans og hjarta, betri tals-
mann var ekki hægt að hugsa
sér.
En kynni okkar voru enn
meiri og hugumkærari utan
þingsala, við vorum söngfélagar í
mörg ár þar sem Sigurður Jóns-
son tannlæknir sá um tónaflóð
píanósins. Gamanvísur voru okk-
ar dálæti og víða var farið og
sungið: á mörgum sjúkra- og
endurhæfingarstöðvum, oftlega
hjá öldruðum sem og óteljandi
félögum og samkomum þar sem
hið græskulausa gaman réð för,
jafnt í vísum sem sögum. Karvel
var afbragðsgóður söngvari og
hefði náð langt á þeirri braut,
það sögðu ekki ómerkari menn
en Guðmundur Jónsson og
Kristinn Hallsson. Hann hafði
undurgóða tenórrödd, raddsviðið
var mikið og jafnvígur virtist
hann vera á ómstríð lög sem þau
þýðustu. Öllum sem á hlýddu er
ógleymanleg túlkun hans á
Saumakonuvísunum svo og
Hjónabandsvísunum þar sem
ágætir leikhæfileikar hans héld-
ust í hendur við söngröddina.
Enn erum við Sigurður minntir á
þetta þótt áraraðir séu að baki
og hrifningin leynir sér hvergi
hjá fólki.
Karvel fór í hjartaaðgerð til
Lundúna fyrir 25 árum með
skelfilegum eftirköstum, en var
heimtur úr helju og fræg sjúkra-
saga hans og staðfesta um leið,
aldrei neinn bilbugur á kappan-
um í ofurerfiðri baráttu hans,
sannkölluð hetjusaga. Karvel var
gæfumaður um svo margt, átti
mikla úrvalskonu prýðilegra eig-
inleika og börn þeirra og aðrir
afkomendur mikið ágætisfólk.
Hugur okkar Hönnu er nú hjá
okkar góðu vinkonu Mörthu
Kristínu og hennar fólki. Henni
og þeim öllum sem áttu hann
nánastan að sendum við einlæg-
ar samúðarkveðjur.
Með Karvel er horfinn eftir-
minnilegur maður af vettvangi
þjóðmálanna, sjálfum sér ævin-
lega samkvæmur, ötull baráttu-
maður fyrir láglaunafólk og
landsbyggðina, farsæll og vaskur
félagi sem ég kveð í mikilli þökk
fyrir alla samfylgdina. Blessuð
sé kær og mæt minning hins
góða drengs.
Helgi Seljan.
Það var um fjögurleytið í gær,
23. febrúar, sem síminn hringdi
og mér var sagt að Karvel
Pálmason vinur okkar allra
„væri fluttur“ því pabbi minn
spurði alltaf „hver er fluttur?“
þegar hann sá íslenska fánann í
hálfa stöng. Karvel er bara flutt-
ur og fer að undirbúa jarðveginn
fyrir okkur þegar við komum.
Á svona tímamótum reikar
hugurinn til baka til bernskuár-
anna þegar við strákarnir frétt-
um að Karvel átti að vera lög-
reglumaður í víkinni okkar. Þá
yrði bara gaman og það var
stundum gaman, nema þegar
hann náði manni því þá þurfti
maður að lofa svakalega vel að
gera þetta aldrei aftur. Það
mundum við misvel en við eigum
góðar minningar um þennan
tíma. Eitt sinn mættum við Hlíð-
ar Kjartansson á fund hjá
Verkalýðs- og sjómannafélagi
Bolungarvíkur sem haldinn var á
sunnudegi. Okkur var samstund-
is vísað á dyr því hann Karvel og
Líndal voru að elta okkur kvöld-
ið áður. Skiljanlega vildi hann
ekki hafa okkur á fundi. Við
skildum það vel, vorum bara að
prófa, ekki datt mér þá í hug að
ég ætti það eftir að verða for-
maður í því félagi síðar.
Svo liðu árin og ég fór að taka
þátt í störfum Verkalýðs- og sjó-
mannafélags Bolungarvíkur og
þá kynntist ég Karvel betur. Ég
fór með honum á fundi á Ísafjörð
þar sem rætt var við atvinnurek-
endur. Þá skildi ég vel hvað það
hafði mikið að segja að tala við
þá á réttan hátt. Svo kom að því
að Karvel spurði mig hvort ég
gæti hugsað mér að taka sæti í
stjórn verkalýðsfélagsins, það
vantaði gjaldkera. Björg Krist-
jáns væri að hætta. Ég játti því
og er það sú mesta upphefð sem
ég hef orðið fyrir, að mér finnst.
Því gleymi ég ekki.
Einu sinni vorum við á ein-
hverju þinginu fyrir sunnan og
fórum að borða á Hótel Holti. Þá
stakk Marta upp á því við okkur
Mundu að panta „Tóna hafsins“
sem ég gerði en Munda pantaði
hreindýrakjöt. Það fór nú svo að
ég borðaði hreindýrakjötið,
Mundu líkaði betur við Tóna
hafsins. Þessi réttur var í uppá-
haldi hjá þeim Mörtu og Karvel
og höfum við oft eldað hann síð-
an.
Þegar hugurinn leitar til baka
get ég ekki sleppt því að minnast
á það sem Karvel þótti mest til
koma en það var að koma á Kall-
astofu og hitta þar Gunnar Leós-
son og Gunnar Halldórsson. Það
voru slíkir skemmtifundir að
hvert leikhús hefði verið vel sett
með slíka dagskrá sem þar fór
fram. Þangað varð maður að
koma og líta í boxið, það sagði
sig sjálft, því sleppti ég ekki ef
ég gat. Munda spurði oft þegar
ég kom heim: „Komstu við á
Kallastofu?“
Lífið er eitt ferðalag og hót-
elið er jörðin. Ég segi eins og
pabbi minn sagði: „Við deyjum
ekki, við flytjum. Það er meiri
þörf fyrir okkur annars staðar.“
Marta mín, við Munda þökk-
um fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum með ykkur og
vottum þér og þinni fjölskyldu
okkar dýpstu samúð.
Guðmunda Ásgeirs-
dóttir og Sigurður Þor-
leifsson, Sandgerði.
Látinn er í Bolungarvík Kar-
vel Pálmason verkalýðsforingi
og síðar alþingismaður.
Mig langar í nokkrum orðum
að kveðja Karvel og þakka hon-
um góða leiðsögn og vináttu við
mig og mitt fólk. Ég hafði heyrt
margt gott um Karvel frá föður
mínum en kynni okkar hófust í
raun ekki fyrr en á árinu 1980
þegar ég flutti aftur á mínar
heimaslóðir á Flateyri og hóf
þátttöku í félagsmálum og síðar
stjórnmálum. Með okkur Karvel
tókst strax góð vinátta og áttum
við eftir að vinna lengi og vel
saman, var það mér góður skóli
að fylgjast með störfum hans og
leggja honum það lið sem ég gat.
Karvel var alinn upp í verkalýðs-
hreyfingunni eins og hún var á
þeim tíma og var trúr þeirri hug-
sjón alla tíð, það var því sjálfsagt
hjá okkur sem höfðum svipaðan
grunn að styðja hann til þing-
mennsku og þeirra trúnaðar-
starfa sem hann síðar gegndi.
Á árunum 1980 til 1990 var
mikil gerjun í stjórnmálum á
Vestfjörðum, fjórðungurinn var
þá, eins og nú, að berjast fyrir
tilveru sinni og þurfti því röska
forystumenn til að standa vakt-
ina. Karvel var einn af þessum
forystumönnum sem aldrei gáfu
eftir væru vestfirskir hagsmunir
í húfi, eflaust hefur hann stund-
um rekist illa í flokknum en hann
hugsaði fyrst um sitt fólk heima
á Vestfjörðum áður en hann
hugsaði um flokkinn.
Það var þessi eldhugur sem
hreif okkur stuðningsmenn hans
til að fylgja honum og treysta og
leggja honum það lið sem við
gátum. Heima á Flateyri átti
Karvel sterkt kjörfylgi og
traustan hóp stuðningsmanna úr
öllum flokkum, hann rækti þessa
vináttu vel og kom oft til Flat-
eyrar og hélt kröftuga baráttu-
fundi. Það var gaman að vera í
bakvarðasveitinni fyrir þennan
forystumann sem við vorum
stoltir af og treystum til allra
góðra verka og vil ég að leið-
arlokum þakka Karvel hans góðu
störf fyrir vestfirskar byggðir og
þá vináttu og traust sem hann
sýndi mér og minni fjölskyldu.
Karvel var ekki einn á ferð,
hann átti Mörthu sem var hans
mesta gæfa á lífsleiðinni. Martha
fylgdi Karvel oft á ferðum hans
og studdi í veikindum hans og
öllum hans störfum og bjó hon-
um skjól alla tíð. Missir hennar
og barnanna er mestur en þau
eiga í huga sér margar góðar
minningar um góðan og traustan
eiginmann og föður sem hafði
hugsjónir og barðist fyrir þeim
alla tíð.
Við Margrét sendum Mörthu
og fjölskyldunni allri samúðar-
kveðjur og biðjum þeim Guðs-
blessunar.
Margrét og
Ægir E. Hafberg.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar, eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐLAUGAR ÓLAFSDÓTTUR,
Lækjasmára 8,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á
hjúkrunarheimili Hrafnistu í Boðaþingi og á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Roðasölum, fyrir frábæra umönnun.
Jón A. Þórarinsson,
Guðný Rut Jónsdóttir, Lárus Valberg,
Ólafur Haukur Jónsson, Inga Lára Helgadóttir,
Arnfinnur Sævar Jónsson, Helga Daníelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ALDA JÓNSDÓTTIR,
Skógarbæ,
áður til heimilis að Hraunbæ 88,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 8. mars
2011 kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hennar er bent á FAAS - samtök aðstandenda
Alzheimersjúklinga.
Við viljum þakka starfsfólki Fríðuhúss og Skógarbæjar fyrir
alúðlega og hlýja umönnun.
Guð blessi ykkur.
Marteinn Jensen, Petrica Ardalic,
Steinar Á. Jensen, Hólmfríður Geirsdóttir,
Unnur Inga Jensen, Alfred George Wilmot,
Valgerður H. Jensen, Hákon V. Uzureau,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÐUR ÁGÚST KRISTJÁNSSON,
Ásgarði 121,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 9. mars kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans
er bent á Slysavarnadeildina Ingólf, Reykjavík.
Svala Aðalsteinsdóttir,
Aðalheiður Sigurðardóttir,
Sólrún Ósk Sigurðardóttir, Árni V. Sigurðsson,
Ester Sigurðardóttir, Andrés B. Bergsson,
Hjálmar Guðni Sigurðsson, Shelley Sigurdsson,
Jóhannes Ari Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu hlýhug
og samúð vegna fráfalls eiginkonu, dóttur,
móður, tengdamóður og ömmu okkar,
INGIBJARGAR JÓHANNSDÓTTUR,
Íu.
Þórir Gunnarsson,
Soffía Bjarnadóttir,
Gunnar Egill Þórisson, Bríet Þorsteinsdóttir,
Soffía Rut Þórisdóttir, Þorsteinn Már Þorsteinsson,
Þórir Ingi Þorsteinsson og Elma Lind Egilsdóttir.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför móður okkar, stjúpmóður,
ömmu og langömmu,
GUÐMUNDU MAGNÚSDÓTTUR.
Þórdís Guðmundsdóttir, Friðrik Sigurðsson,
Arnór Guðmundsson, Helga Jónsdóttir,
Rafn Viborg Guðmundsson, Ragna Vigdís Jónsdóttir,
Elísabet Guðmundsdóttir, Sveinn Jónsson,
Jens A. Guðmundsson, Valgerður Hallgrímsdóttir,
Sigríður M. Guðmundsdóttir, Kjartan Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.