Teningur - 01.05.1990, Blaðsíða 46

44 I BRETASÖGUR
IAINBANKS
VESPUSMIÐJAN
Ég mætti föður mínum í eldhúsinu.
„Þú veist líkleg að Diggs var
hérna.“
Hann gekk að vaskinum, hélt
þykkum vindilstubbi undir kalda
krananum, létta renna á hann eitt
augnablik svo glóðin slokknaði með
hvískri, síðan fleygði hann vatnsósa
leifunum í ruslafötuna. Ég yppti
öxlum, lét dótið mitt á eldhúsborðið
og fékk mér sæti. Faðir minn sneri
rofa á eldavélinni, lyfti lokinu af
súpupottinum og aðgætti kraumandi
innihaldið, síðan sneri hann sér að
mér og starði á mig. Óróleiki greip
mig, ég leit undan og fitlaði við svarta
teygjubyssuna. Mér virtist hann vera
áhyggjufullur en hann var góður leik-
ari og kannski var það einmitt þetta
sem hann vildi láta mig halda, svo
undir niðri var ég ósnortinn.
„Það er líklega best ég segi þér frá
því,“ sagði hann, sneri sér aftur að
eldavélinni og tók að hræra með tré-
sleif í pottinum. Ég sperrti eyrun.
„Það er út af Eiríki.“
Nú vissi ég hvað hafði gerst. Hann
þurfti ekki að segja mér meira. Ef-
laust hefði mátt draga þær ályktanir
af því iitla sem hann hafði látið út úr
sér, að eitthvað hefði komið fyrir
hálfbróður minn, hann væri veikur
eða dáinn, en ég vissi að það var
eitthvað sem hann hafði gert af sér og
það var aðeins eitt sem hann gat gert
til að valda föður mínum verulegum
áhyggjum: Hann hafði strokið. Ég
var viss. Ég sagði samt ekki neitt.
„Eiríkur er strokinn af hælinu.
Diggs kom til að segja mér það. Þeir
búast við því að hann sé á leiðinni
hingað. - Taktu þetta drasl af borð-
inu! Ég hef margbannað þér þetta!“
Hann dreypti á súpunni og sneri enn
í mig bakinu. Ég beið eftir því að hann
sneri sér við, tók síðan teygjubyss-
una, sjónaukann og spaðann af borð-
inu. Faðir minn hélt áfram sömu
hljómlausu röddinni: „Ég geri svo sem
ekki ráð fyrir því að hann komist
langt. Ætli þeir verði ekki búnir að
hirða hann eftir einn tvo daga. Mér
fannst bara rétt að láta þig vita ef ein-
hver skyldi nú komast að þessu og
fara að tala um það. - Náðu þér í
disk.“
Ég sótti disk í skápinn, settist aftur
og krosslagði fæturna. Faðir minn
hrærði aftur í pottinum og nú tók
súpuilmurinn að verða vindlalyktinni
yfirsterkari í vitum mér. Ég fann fyrir
spennufiðringi í maganum, stígandi
ólgu: Jæja, svo Eiríkur var á leiðinni
heim, það var bæði gott og slæmt. Ég
var viss um að hann kæmist hingað.
Mér datt ekki einu sinni í hug að
spyrja Smiðjuna um það. Ég velti
fyrir mér hvað hann yrði hugsanlega
lengi á leiðinni og mér flaug í hug að
nú yrði Diggs kallinn að bruna um
þorpið og vara fólk við því að BRJÁL-
AÐI DRENGURINN SEM KVEIK-
IR í HUNDUM væri aftur á ferli:
LÆSIÐ DÝRIN YKKAR INNI!!!
Faðir minn sletti súpu á diskinn
minn. Ég blés á súpuna og fór að
hugsa um Fórnarsúlurnar. Þær voru í
senn til viðvörunar og til að fæla frá:
Þær stóðu vörð um eyjuna, sneru frá
henni. Þessar súlur voru eins og við-
vörunarskot frá mér, hver sá sem
barði þær augum mátti vita hvað biði
hans. En núna virtist skyndilega sem
þær myndu ekki fela í sér hótun
heldur fagna aðkomumanninum:
fagna Eiríki!
„Ég sé að þú hefur þvegið þér um
hendurnar," heyrði ég föður minn
segja um leið og ég smakkaði á súp-
unni. Hann var að reyna að hæðast að
mér. Hann náði sér í viskíflösku úr
skenknum og fékk sér í glas. Hann
tók annað glas sem ég býst við að hafi
verið eftir lögreglumanninn af borð-
inu og lét það í vaskinn. Síðan fékk
hann sér sæti við borðsendann gegnt
mér.
Faðir minn er hár og grannur en
ögn lotinn í herðum. Andlit hans er
fíngert eins og á konu og augu hans
dökkleit. I seinni tíð haltrar hann og
hefur raunar gert það frá því ég man
eftir mér. Vinstri fótur hans er nánast
stirðnaður og vanalega þegar hann
fer að heiman tekur hann með sér
göngustaf. í röku veðri þarf hann líka
að notast við stafinn innandyra og þá
má heyra hann skrölta glamrandi um
teppalausar fjalirnar: holt hljóðið fær-
ist stað úr stað. En hérna í eldhúsinu
heyrist ekki í stafnum, hellusteinninn
þaggar niður í honum.
Þessi stafur er öryggistákn Smiðj-
unnar. Veiki fótur föður míns hefur
gert mér háaloftið að griðastað, þetta
skot efst uppi í húsinu þar sem rusl og
skran er geymt, þar sem rykið hreyf-
ist og sólargeislarnir falla skáhallt yfir
dimmt gólfið og Smiðjan situr þögul,
lifandi og kyrr.