Teningur - 01.05.1990, Blaðsíða 65

KVIKM YNDIR / 63
engin kvikmynd. Sagan getur veriö
lítilfjörleg, hún getur verið um fugla
sem fljúga til eyjar og gera sér þar
hreiður, hvernig þeir finna sér mat
o.s.frv. En saga verður það að vera.
- Eií hvað með Godard, hvar er
þráðurinn hjá honum?
- Ég veit ekki hvað hann er að gera
núna en hann notaði alltaf söguþráð í
sínum fyrstu myndum. Mín skoðun
er sú að hann hafi villst af leið þegar
hann hætti því, þá missti ég áhugann
á myndum hans. Ég hef engan
áhuga á því að horfa á bíómynd
sem enga sögu segir, og því ætti
ég? þá fer ég frekar inn á góðan bar
og skálda mínar eigin sögur. Ég vil
ekki sjá bara einhverja mynd uppi á
tjaldinu.
- í „A riel“ er mikið um töff hluti,
gœinn ekur um á kadilakk og er með
sólgleraugu, þurfa kvikmyndir alltaf
að vera töff á einhvern hátt?
- Nei, ég hef engan áhuga á því.
- En samt gerir þú það í þessari
mynd, öll þessi nostalgía t. d. ?
- Já, það er allt annað en að vera
töff. Nostalgía og melankólía. En ég
er enginn töffari og ég vil ekkert aö
menn séu alltaf með sólgleraugu.
Leikarinn var bara alltaf svo þunnur
og þurfti þess vegna alltaf að vera
með sólgleraugu.
- En hvað með upphafsatriði
myndarinnar? Voru viðbrögð aðal-
persónunnar ekki full kaldranaleg
gagnvart sjálfsmorði föður síns? Er
þetta kannski eitthvað sérfinnskt?
- Þetta er týpískur ég. Það mundi
alls ekki gagna neitt ef hann byrjaði
allt í einu að gráta þarna í horninu.
Vissulega er þetta mjög sorglegur
atburður og ég vildi undirstrika það
með þessu hlutleysi. Allir vita
hvernig brugðist er við í venjulegum
kvikmyndum gagnvart svona, öll
klósöppin koma og tárin, en ég vildi
gera þetta öðruvísi, vildi sýna betur
hversu alvarlegur atburður þarna var
á ferð.
- Ég var mjög hrifinn afþví hvernig
þú lœtur fólk tala hreint út og án allra
málalenginga. Ekkert mas. Eins og
t.d. þegar þau lágu í rúminu og voru
nýbúin að sofa saman, í fyrsta sinn,
og hún spurði „Stingur þú svo af eld-
snemma í fyrramálið?" og hann
svarar „Nei við verðum saman að
eilífu". Pað fannst mér ansi íslenskt,
allavega mjög norrœnt.
- Já ég hef tekið eftir því hér í
U.S.A. að fólk talar og talar án þess
að meina neitt með því og þá bregður
því svoldið þegar maður talar svona
hreint og beint. Þeim finnst það
skrýtið. Hér heilsa manni allir „How
are you?“ en hlusta svo ekkert á
svarið.
- Hvað segja landar þínir um verk
þín?
- „Ariel“ fékk mjög góða gagnrýni,
ég hef í raun aldrei fengið slæma
gagnrýni. Og hvað aðsókn snertir
hefur hún alltaf verið í lagi, mynd-
irnar hafa aldrei „floppað" né heldur
hafa þær grætt mér mikla peninga,
alltaf verið í góðu lagi. „Ariel“ er
fyrsta myndin sem hefur gefið eitt-
hvert fé af sér og þá vegna þess að
okkur tókst að selja hana mikið er-
lendis. Reyndar hafa síðustu þrjár
myndir mínar gengið ágætlega er-
lendis.
- Ertu ríkur núna?
- Ég veit það nú ekki en ég á alla-
vegana þrjá kátiljáka, en þeir eru nú
ekki mikið dýrari en Renó fimm
svo... ég keyrði bílinn sem leikur í
„Ariel“ til Portúgal í síðustu viku.
- Hvað með finnsk stjórnmál, þú
ert ekki hrifinn af Koivisto?
- Hvaða asni er það nú eiginlega?
Kekkonen var allavega maður þó að
hann hafi gert sín mistök.
- Þér er þannig sama um finnska
pólitík?
- Ég er kommúnisti.
- Enn þá?
- Já enn þá kommúnisti, en í Finn-
landi er allt svo leiðinlegt, þetta er
allt að fara til fjandans, við erum búin
að tapa öllum andanum sem við
höfðum í gamla daga.
— En Ameríka?
- Sem þjóð eru ameríkanar bara
bla bla, þeir hafa engan kúltúr, en
New York er öðruvísi, hún er í raun
evrópsk borg.
- Þannig að það er engin hætta á
því að þú endir í Hollywood?
- Nei aldrei á meðan ég lifi mun ég
svo lítið sem drepa þar niður fæti.
- Sama hvað þeir bjóða þér mikið?
- Já, ég hef alveg nóg eins og er,
alveg nóg til að kaupa bensín á bílana
mína.
- Ertu frœgur í Finnlandi?
- Já, of, og ein af ástæðunum fyrir
því að ég er að flytja þaðan.
— Þeir kalla þig „Wunderkind" í
blöðunum hérna?
- Það er vandamál blaðamanna.
(Og nú er eiginkona Akis komin og
sest hjá okkur, Pála myndlistakona,
ljóshærð á finnska vísu og hún segir:)
- Maðurinn er kominn yfir þrítugt
og þeir eru enn að kalla hann barn,
undrabarn...
- Já ég er lítill hvolpur, ég er og
verð alltaf lítill krakki, verð aldrei
fullorðinn.
- En hvað er að myndunum
þínum?
- Þær eru bara algjört „shit“, það
er það sem er að þeim. Eða eins og
Howard Hawks orðaði það: „I’m not
good enough“.
- Og í kvöld verðið þig í Algarve?
- í Portúgal a.m.k. heimilisfangið
er algjört leyndó, segjum bara Al-
garve, já, já þá veit fólk að ég verð
ekki þar.
- Einhver skilaboð að lokum til
íslenskra áhorfenda og kvikmynda-
áhugamanna?
- Já, haldið ykkar stíl, því ef þið
týnið ykkar stíl þá týnið þið ykkar
rétta anda og ef þið gerið það er ekk-
ert eftir.
- Og þú hlakkar til að heimsœkja
okkur á kvikmyndahátíð í framtíð-
inni?
- Já ég vona svo sannarlega að þeir
bjóði okkur aftur, það var mjög
gaman síðast. Ég vona að þeir taki
þessi skilaboð til sín sem eiga, gjörið
svo vel og bjóðið mér.
New York City, 26. september 1989-
Hallgrímur Helgason