Birtingur - 01.01.1955, Side 21

um datt í hug að hann gæti séð eða skilið
neitt, en hann man þetta samt.
Einnig dvergurinn hefur orðið honum mik-
ið umshugsunarefni, og honum hefur dottið
í hug, hvort ekki væri hægt að vingast við
hann. Að vísu hefur hann einu sinni sigað
á hann hundi, en hann er ekki svo viss um,
að dvergurinn muni lengur eftir því. Honum
þykir ennþá gaman að horfa á aðra stráka
gera at í dvergnum, en hann er fyrir nokkru
hættur að taka þátt í því sjálfur. Hann hefur
heyrt, að dvergurinn þekki þá, sem tekur á
móti fullu körlunum á næturnar, og hann
þekkir stráka sem hafa lært af honum orð.
Hann veit líka að dvergurinn er fullorðinn,
þótt hann sé ekki stærri en þetta, og meira
að segja gamall.
En það vill svo til að dvergurinn kemur
úr öfugri átt við það sem snáðinn býst við.
Þegar hann kemur næst frá að gá fyrir
húshornið, sér hann hann vera að staulast
upp tröppurnar á sínum stuttu og bognu fót-
um með strigapoka og tvær gildrur — ílanga
kassa — í bandi yfir öxlina. Mamman tekur
á móti honum, eldhúsrjóð í skjannahvítri
svuntu, og talar við hann um rottur og rottu-
dráp eins og fullorðinn mann um leið og hún
vísar honum á blómamáluðu kistuna í kjall-
aranum. En þegar snáðinn ætlar að koma líka
og vera til aðstoðar, sópar hún honum út
eins og hverju öðru fisi— og honum finnst sér
stórlega misboðið frammi fyrir dvergnum.
Upp á síðkastið er hún orðin esp við hann
og öðruvísi en áður. Hann hefur líka njósnað
um hana og föður sinn bæði nætur og daga
undanfarið, án þess þó að verða var við neitt
grunsamlegt. En hann á alltaf dálítið erfitt
með að hugsa sér mömmuna eins og annað
kvenfólk, þótt hann kvelji sig oft með því að
gera það.
Á meðan hann gengur úti í snjógrjónun-
um og dvergurinn er í kjallaranum, er hann
að hugsa um, hvort það mundi hafa mikil
áhrif á stelpuna með fallega nafninu að sjá
hann sjálfan drepa rottur.
Það er ekki fyrr en dvergurinn kemur aftur
uppúr kjallaranum með blóð á peysunni og
eitthvað mjúkt og slyttulegt neðan í pokan-
um — að snáðinn fær tækifæri til að tala við
hann. En þó lætur hann sem sér sé ekkert
áfram um það og þykist meira að segja
vera að hugsa um eitthvað allt annað svo
mömmuna gruni ekki neitt.
Hann er aftur farinn að hugleiða, hvort
dvergurinn muni kannski eftir því, að hann
sigaði einu sinni á hann hundi.
En andlit dvergsins lætur ekkert uppskátt,
og þegar hann biður hann að finna sig út í
skúr, sýnir hann heldur enga tortryggni.
Þeir eru komnir þangað inn og búnir að
loka að sér, þegar snáðinn fitjar upp á því
umræðuefni sem efst er í huga hans. Hann
finnur strax að dvergnum er dillað, því fyrsta
svar hans verður ofsaleg hláturroka sem
endar í langdregnu væli. Þegar honum hægir,
kemur hann með runu af orðum sem snáðinn
veit að eru karlmannleg og krassandi og ein-
setur sér að leggja á minnið. Tal þeirra snýst
um þá sem tekur á móti fullu köllunum á
næturnar. Snáðinn finnur strax að dverg-
urinn er stoltur af því, að vera bendlaður við
þennan kvenmann, en það er ekki alltaf gott
að skilja það sem hann segir á milli hlátur-
hviðanna, og snáðinn verður oft að geta í
eyðurnar. Þegar dvergurinn er einu sinni
kominn á stað, heldur hann áfram án þess
að hann sé spurður, og lengi gerir snáðinn
ekki annað en hvá og hlusta. En allt sem
dvergurinn segir er næsta samhengislaust og
erfitt að fá botn í það. Þó er eitt í sambandi
við hinar tíðu heimsóknir karlanna sem snáð-
ann fýsir að vita:
Hvort dvergurinn haldi, að það geti kannski
verið í henni tuttugu börn?
17