Birtingur - 01.01.1955, Blaðsíða 35

Úr Sýrenusöng
Menn ferðast burt í ryki jarðarinnar
og koma aldrei aftur. Hvað verður um vagna og eyki?
Vindurinn fyllir seglin á sama hátt og fyrr
eins og ekkert hafi gerzt, hreint ekkert.
Þetta mjólkurhvíta vatn er blint, blint, og minnist einskis.
Fláráða vatn! Oft hefur gamli sjómaðurinn
heyrt hlátur léttra, glaðlegra farkosta
með litríkan farm kvcnna, sólhlil'a og páfugla.
Klyfjaðir menn eru jafnan á leið upp reyklit þverhnípin.
Það gljáir á dyrastafina, fægða lendum kvennanna,
þar sem þær biðu og störðu út veginn
þegar strjál ljósin lituðu húmið dökkblátt.
I gisnum húsunum hringja litlar bjöllur,
það er svo ömurlegt: eins og þær væru allt í heiminum.
Ryk hefur fallið á steininn: hann minnir á gamalt tré.
Páfuglinn vippar stélinu eins og máluðu hjóli,
há vagnhjólin skerast djúpt niður í svörðinn
og leirinn kyssir fætur ferðamannsins með smjattandi vörum.
Hvaða söngur berst að' eyrum okkar? Það sést enginn,
nema trén sem standa nakin og hrein í mjólk morgunsins.
Veturinn kemur með hljóð eins og rifnandi silki,
eða svöluþyt yfir vatninu,
þar sem konurnar standa í brimi til klyfta
og bíða eftir þeim byrðum sem hafið flytur þeim:
lifandi veiði eða dauða menn.
Það líða hundrað dagar og þúsund, og ekkert gerist.
Bálin rjúka, rauðeyg eins og öldungar tjaldanna.
Sami grái skyldleikinn með reyk og grasi
með brauði og mold, með vatni og lífi.
Menn af mold, konur af mold, og augu sem vatnshyljir.
Gras undir vanga eða hár kvenna: sama einsemd.
Allir erum vér líkir og þessir dalir eru blindir
ekkert sjá þeir með augum steinanna.
Menn plægja vatn og jörð,
plógförin hverfa. Ekkert varir nema blekking skyldleikans.
En eru ekki til konur sem líkjast kirsiberjagrein,