Birtingur - 01.01.1955, Blaðsíða 22

En dvergurinn hefur aldrei brotið heilann
um slíka hluti. Hins vegar hefur hann einu
sinni verið með henni í bíl ásamt fleiri mönn-
um og lýst upp undir hana með vasaljósi.
Hún var full þá, og þetta var um nótt.
Snáðinn þarf dálitla stund til að melta
þessar upplýsingar og staðsetja þær dular-
fullu ábendingar sem þar kynnu að vera
fólgnar. Á meðan hlær dvergurinn svo aug-
un í honum sökkva, og söðulnefið nasflennta
fer enn einu sinni á flot í forljótu andlitinu.
Snáðinn sem athugar hann gaumgæfilega sér
að þetta andlit er með gulum skellum, og
um leið og dvergurinn hættir hlátriniun, hef-
ur hann nýja spurningu á takteinum:
Hvort dvergnum hafi nokkurn tíma þótt
nafn á einum kvenmanni fallegra en öll önn-
ur nöfn?
Þessi spurning kemur dvergnum fyrst 1
einhvern bobba, og það er eins og hann skilji
ekki strax, hvað snáðinn á við. Eitt andartak
lítur hann til hans í spurn og rekur svo upp
nýtt hláturvein.
En þegar dvergurinn hættir til að ná and-
anum og opnar augun, horfir snáðinn beint
framan í hann, og af því snáðinn hlær ekki,
hættir dvergurinn líka að hlæja og fer í stað-
inn að klóra sér.
— Hefurðu verið trúlofaður? spyr snáð-
inn.
Nú verður dvergurinn allt í einu blátt áfram
ruglaður, en jafnframt mjög mælskur, og það
undarlega er, að snáðinn tekur ósjálfrátt
miklu meir eftir handahreyfingum hans en
því sem hann segir. Honum finnst eins og
dvergurinn sé að reyna að berja eitthvað sem
hann ráði ekki við Og af öllu sem dvergurinn
hefur sagt, man snáðinn aðeins það síðasta,
því þá er eins og dvergurinn þurfi að safna
kröftum og geti ekki sagt það öðru vísi en að
spenna út kviðinn, þar sem blóðið í peysunni
er orðið að svörtum dinglandi kúlum á ullar-
hárunum. Og þess vegna verður snáðanum
ósjálfrátt litið niðrum hann, þegar hann styn-
ur:
— Hún var svo lítil! Það var af því, að hún
var svo lítil.
En snáðanum finnst dvergurinn nú ekki
eins merkilegur og áður, og kannski finnur
dvergurinn það sjálfur, því allt í einu seilist
hann í pokann, nær í dauða rottu sem hann
heldur uppi á halanum, grípur hana morð-
taki rétt aftan við hnakkann með undarlega
bognum, naglalausum og ljótum fingrum og
segir um leið og hálsliðurinn brotnar með
daufu, holu hljóði:
— Knall’ ana!
Það eru engin drýgindi í rödd hans, heldur
ekki hræðsla eða eftirvænting, aðeins kolsvart
umkomuleysi. Og þá allt í einu kemur það yf-
ir snáðann óvænt — þetta sem alltaf kemur
alveg á óvænt, án nokkurrar skýranlegrar á-
stæðu — að kenna svo óendanlega mikið í
brjósti um fólk, en það kemur aldrei yfir
hann, nema þegar fólk athugar ekki að kenna
í brjósti um sig sjálft.
18