Birtingur - 01.01.1955, Qupperneq 36

svignandi, með blóm í himinbláu hárinu,
með árvökul augu líkt og undir grónum vegg?
A ekki blóðið sína eigin gleði, eins og hirtir dönsuðu kringum
okkur?
Hefur allt þetta sokkið í jörð eins og himinn undir iljar okkar?
Skuggar þyrpast yfir alla þrepskildi himingeimsins
eins og bylgjur flæði yfir barma dökkrar skálar.
Það brennur án afláts einhversstaðar í fjarska,
en aðeins hljóðlátt eldskinið berst hingað frá öðrum heimi
þar sem fólk er nauðbeygt að lifa í eldi eins og drekar.
Já, þar sem fjarstæðurnar sjö mætast og skera hver aðra
verður maðurinn að lifa: kvarnsteinn og kross,
hjól fjarstæðnanna sem snýst hægt með alla sína möguleika.
Við óttumst tíma skilnaðarins, stund jarðsprungunnar
þegar jörð skilst frá brauði og vatn frá lífi.
Ó, gef oss vort daglega brauð að hlýja oss við
og vorn daglega eld til að sleikja hönd vora.
Gef oss daga sem fylla körfur gróðursins með ávöxtum
og daga með flekklausri mjöll á örmum trjánna.
En flautuspil dauðans berst utan úr nóttinni, holur tónn
beinflautunnar.
Stakir fuglar hlæja vitfirrtum hlátri, og sneiða hjá öllum
trjákrónum.
Ó bara það væri til vegur sem lægi eitthvert,
✓
en ekki til baka, ekki til baka! Hannes Sigfússon íslenzkaði.
LjóS mín njóta sin vist ehki i IjóBaúrvali, }>ar sem pau birtast einstök og slitin úr samhengi.
LjóBasöfn mín verða oftast til á skömmum tíma, í einni lotu. Hvert Ijóðið fœðist af öðru, og
i bóli mynda þau einskonar heild, áþekha freskómálverki eða landslagi.
Ljóðtækni min byggist fyrst og fremst á notkun mynda, myndasamstœðna. En líkingarnar
mega ekki skiljast sem einskært lihingamál. Hlutverk þeirra er að örfa hugmyndaflug lesandans
til að slá eldingum milli óskyldra hluta.
Þeim lesendum, sem vanastir eru Ijóðum þar sem hljómur og hrynjandi ráða mestu, hlýtur
að virðast Ijóð min framandi og erfið til skilnings. Þau hrefjast meir af auganu en eyranu,
höfða til innri sjónar, krefjast ncemleiks á leiftrandi opinberanir myndbrigðanna.
Sem skáld einbeiti ég mér æ markvissara að þvi að sjá heiminn i einni sýn, i samræmi við
reynslu mina og hugmyndir. Það er ástriða min að lœra að þekkja heiminn eins vel og mér
er auðið (bæði i landfrœðilegum og sálfræðilegum skilningi). En það er mér jafnframt leið til
skilnings á sjálfum mér. Heimurinn er ekki einungis ytri veruleiki, heldur einnið spegill míns
eigin andlitis.
Syrgjendur fortíðarinnar, sem sennilega eru fjölmennastir i hópi Ijóðavina (og raunar
einnig sliálda), hljóta að eiga erfitt með að skilja mig rétt. í mínum augum er Ijóðið, á satna hátt
og önnur lifsfyrirbæri, óaðskiljanlegt framvindu og hamskiptum lifs og heims, manns og þjóð-
félags, tilfinningu og veruleika. ARTUR LUNDKVIST (Úr „Dc basta dikterna").