Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 37

og meginstefið kemur alltaf aftur og aftur með
háttbundnu millibili.
Stúdentinn: Af hverri er marmarastyttan
þarna inni?
K a r 1 i n n : Auðvitað af konunni hans .. .
Stúdentinn: Var hún einhver sérstök gæða-
kona?
Karlinn: Hj-ja! Já!
Stúdentinn: Segðu mér eins og er!
K a r 1 i n n : Það er ekki á okkar færi að dæma
um slíkt, kæra barn! — Og ef ég segi yður, að
hún skildi við hann, að hann barði hana, að hún
kom aftur, giftist honum öðru sinni og situr nú
þarna inni sem múmia og dáir sína eigin styttu,
haldið þér að ég sé genginn af göflunum.
Stúdentinn: Ég skil hvorki upp né niður!
IC a r 1 i n n : Atti ég ekki bankabygg! — Og þarna
sjáið þér hýasintugluggann. Þar býr dóttir hans .. .
hún er í útreiðartúr núna, en kemur heim rétt
bráðum ...
Stúdentinn: Hver er þessi dökkklædda kona,
sem er að tala við konu húsvarðarins?
K a r 1 i n n : Ja, það er dálítið flókið mál, en hún
er á vissan hátt tengd hinum látna þarna uppi í
herberginu, þar sem hvíta línið er dregið fyrir
gluggana .,..
Stúdentinn : En hver var hann þá?
K a r 1 i n n : Hann var venjulegur maður — eins
og ég og þér — en það sem að öðrum sneri var
einkum hégómagirnd hans .. . Ef þér væruð sunnu-
dngsbarn, sæjuð þér hann bráðum koma út á
götuna til að horfa á sendiráðsfánann blaktandi i
bálfa stöng — hann var nefnilega konsúll og hafði
miklar mætur á kórónum, ljónum, hattskúfum og
fjöllitum borðum.
Stúdentinn: Þér minntuzt á sunnudagsbarn
— mér. er sagt ég hafi einmitt fæðzt á sunnu-
degi . ..
K a r 1 i n n : Aha! Er það . . .? Mér datt það svona
í hug ,. . . ég sá það á augnatillitinu . .En þá
getið þér lika séð það, sem öðrum er dulið —
hafið þér tekið eftir því?
Stúdentinn: Ég veit ekki hvað aðrir sjá, en
stundum ... já, maður segir ekki frá slíku!
K a r 1 i n n : Ég vissi hvað ég söng! Og yður er
óhætt að segja mér ,.. . því ég — skil þess hátt-
ar . . .
Stúdentinn: Eins og til dæmis í gær . . . ég
var leiddur að afskekktri götunni, þar sem húsið
hrundi skömmu siðar .. . ég gekk eftir henni og
staðnæmdist fyrir framan húsið, þó ég hefði aldrei
séð það áður . . . Allt í einu sá ég rifu á veggn-
um, heyrði bresta í burðarviðum; ég hljóp í
dauðans ofboði og greip barn, sem stóð undir
veggnum ... I næstu andrá hrundi húsið . . . mig
sakaði ekki, en barnið sem ég taldi mig halda á
i fanginu — sást hvergi „ . .
K a r 1 i n n : Nú þykir mér týra .. Og var ég þó
ekki grunlaus „. . Segið mér eitt: hvernig stóð á
að þér voruð að pata með höndunum þarna við
vatnspóstinn áðan? Og hvers vegna voruð þér að
tala við sjálfan yður?
Stúdentinn: Sáuð þér ekki mjólkurstúlkuna,
sem ég var að tala við?
K a r 1 i n n skelfingu lostinn: Mjólkurstúlkuna?
Stúdentinn: Já, en ekki hvað? — stúlkuna
sem lánaði mér ausuna.
K a r 1 i n n : Jæ-ja? Það er þá svona? . . . Nú,
hvað um það — ég er ekki skyggn, en mér er
önnur gáfa gefin . .,.
Hvíthærð kona sezt við spegilgluggann.
Lítið á kerlinguna í glugganum! Sjáið þér hana? —
Gott! Einu sinni var hún unnusta mín, síðan eru
GO ár „ .. Ég var þá tvítugur. — Kvíðið engu, hún
þekkir mig ekki aftur! Við sjáumst á hverjum
einasta degi, en hún lætur mig gjörsamlega ósnort-
inn, þótt við særum hvort öðru eilífan trúnað í
æsku; eilífan!
Stúdentinn: Ósköp hafið þið verið barnaleg
í gamla daga! Ekki segjum við svona við stúlk-
urnar okkar nú á dögum.
K a r 1 i n n : Fyrirgefið okkur, ungi maður, við
vorum ekki viturri en þetta! — En getið þér séð
að þessi gamla kona hafi einu sinni verið ung
og falleg?
Stúdentinn :Það verður ekki séð. Og þó; hún
hefur fallegt augnaráð, en augun sjálf sé ég ekki!
Kona húsvarðarins kemur út með körfu
og stráir barri á gangstéttina.
Birtingur 35