Birtingur - 01.01.1961, Qupperneq 43

B e n g t gengur gegnum forstofuna inn í græna
herbergið og lokar dyrunum á eftir sér.
Karlinn við Jóhann: Hypjaðu þig út!
J ó h a n n hikar eins og hann ætli að þráast við.
K a r 1 i n n : Farðu!
J ó h a n n hverfur fram í forstofuna.
K a r 1 i n n svipast um í herberginu, nemur staðar
fyrir framan styttuna furðu lostinn: Amalía! . . .
Þetta er hún! . . . Hún!
Hann haltrar um í herberginu, skoðar ýmsa muni
og þreifar á þeim með fingrunum; lagar á sér
hárkolluna fyrir framan spegilinn; gengur að
marmarastyttunni aftur.
M ú m í a n innan úr fataskápnum: Fall-egi gauk-
urinn!
K a r 1 i n n hrekkur í kút: Hvað var þetta? Er
páfagaukur hérna í herberginu? Ég sé engan!
M ú m í a n : E Jakob þaddna?
K a r 1 i n n : Hér er reimt!
M ú m í a n : Jakob!
K a r 1 i n n : Guð minn almáttugur! . . . Það voru
þá svona leyndardómar, sem húsið geymdi!
Hann snýr baki að skápnum og skoðar mynd, sem
þangir á veggnum.
Þarna er hann! . .,. Hann!
M ú m í a n út úr skápnum, læðist aftan að Karl-
inum og kippir í hárkolluna hans: Kúrrr-ri! E
þetta Kúrrrri?
K a r 1 i n n hoppar upp í loftið: Guð i hæstum
hæðum! — Hver ert þú?
M ú m í a n með mannsrödd: Er þetta Jakob?
K a r 1 i n n : Já, ég heiti Jakob .,. .
M úm í a n hrærð: Og ég heiti Amalía!
K a r 1 i n n : Nei, nei, nei .... Ó, Jesús Kri . . .
M ú m í a n : Já, svona lít ég nú út! — Og svona
h e f ég litið út! Það er lærdómsríkt að lifa — ég
htld mig aðallega í klæðaskápnum, bæði til að
losna við að sjá aðra og láta þá horfa á mig .. .
Fn að hverju ert þú að leita hér, Jakob?
K a r 1 i n n : Barninu mínu! Barninu okkar . . .
M ú m í a n : Hún situr þarna.
K a r 1 i n n : Hvar?
M ú m í a n : Þarna inni í hýasintuherberginu!
K a r 1 i n n virðir Ungfrúna fyrir sér: Já, þetta er
hún! Þögn, Hvað segir faðir hennar, ofurstinn?
Maðurinn þinn?
Múmían: Ég reiddist einu sinni við hann, og
þá sagði ég honum alla sólarsöguna . . .
K a r 1 i n n Og hvað?
M ú m í a n : Hann trúði mér ekki, en svaraði:
„Þetta segja allar eiginkonur, þegar þær langar til
að myrða menn sína“.. — Þetta var óneitanlega
hryllilegt afbrot. Við höfum falsað allt lif hans,
einnig ættarskrá hans; stundum þegar ég er að
blaða í aðalsættatalinu verður mér hugsað: Hún
hefur falskt fæðingarvottorð eins og griðka, og við
því liggur betrunarhússvist.
K a r 1 i n n : Hún er ekki ein um það; ég man ekki
betur en eitthvað væri bogið við fæðingarár þitt .. .
M ú m í a n : Það hafði ég eftir móður minni . . .
ég get ekki gert að því! ... En þú áttir þó mesta
sök á framferði okkar . ..
K a r 1 i n n : Nei, það var maðurinn þinn sem átti
upptökin með því að taka unnustu mína frá mér. —
Ég var þannig af guði gerður að ég gat ekki fyrir-
gefið, fyrr en ég hafði komið fram hefndum —
mér fannst það skylda mín við heiður minn . . . og
finnst það enn!
M ú m í a n : Að hverju ert þú að leita hér í hús-
inu? Hvað vakir fyrir þér? — Er það dóttir mín,
sem þú ert að snuðra í kringum? Ef þú snertir
við henni, eru dagar þínir taldir!
K a r 1 i n n : Ég vil henni ekki annað en gott!
M ú m í a n : En þú verður að hlífa föður hennar!
K a r 1 i n n : Nei!
M ú m í a n : Þá verður þú að deyja; i þessu her-
bergi; bak við skerminn þann arna . . .
K a r 1 i n n : Það verður þá svo að vera ... en ég
get ekki sleppt, þegar ég er búinn að bíta . . .
M ú m í a n : Þú ætlar að láta þennan stúdent eitra
líf hennar — en hvers vegna? Hann er ekki neitt
og á ekki neitt.
K a r 1 i n n Hann verður ríkur — fyrir minn til-
verknað!
M ú m í a n : Hefur þér verið boðið hingað í kvöld?
K a r 1 i n n : Nei, en ég ætla að láta bjóða mér til
draugakvöldverðarins!
M ú m í a n : Veiztu hverjum er boðið?
K a r 1 i n n : Ekki með vissu.
M ú m í a n : Baróninum . .,. sem býr hérna á næstu
Birtingur 41