Vera - 01.12.1983, Síða 19

&
Konur
viljaftiö
ér
Konur
viljaftiö
úr öllum heimshornum
Konur
viljaftiö
ér
Konur
viljaftiö
Mikið starf unnið
í upphafi fundarins var samþykkt aö Al-
þjóðasamtök lýöræöissinnaöra kvenna
sendu sendinefnd til Genfar til að ræöa við
fulltrúa Bandaríkjanna og Sovétríkjanna í
friðarviðræðum þar. Einnig var samþykkt
að senda nefnd til Cape Town í Suður
Af ríku til að ky nna sér ástandið þar. Líka var
kosið í nefndir til að semja drög; 1) að
starfsáætlun samtakanna fyrir 1984-5. 2)
að ákalli er fundurinn sendi frá sér, til allra
aðildarfélaga ALK, allra kvennahreyfinga
og samtaka og allra kvenna [ heiminum
sem vilja frið. 3) greinargerð ALK. Þessi
drög voru rædd í lok fundarins og samþykkt
með nokkrum breytingum.
Umræðuefni þessa fundar var eins og
áður er getið, hvernig til hefði tekist við
framkvæmd vinnuáætlunar ALK frá 1981,
svo og að takmarki „Kvennaáratugs Sam-
einuðu þjóðanna“. Fulltrúar hinna ólíku
landa gerðu grein fyrir stöðunni í sínum
löndum og á hvern hátt aðildarfélag þeirra
hefði stuðlað að framgangi þessara mála.
Mér varð brátt Ijóst að konur um allan heim
hafa unnið gífurlega mikið starf á þessum
áratug sem lýkur 1985. Þær hafa knúið á
um aukin réttindi kvenna og barna i heima-
löndum sínum, þær hafa stutt hverja aðra í
baráttunni fyrir frelsi kúgaðra þjóða þó höf
og lönd væru á milli, og þær hafa staðið að
öflugum fundum og mótmælaaðgerðum,
vegna aukinnar hervæðingar í heiminum.
Sérstaklega gegn hverskonar kjarnorku-
vígbúnaði.
„Hvernig er þetta hægt?“
Lærdómurinn við að sitja svona alþjóð-
legar samkomur er ekki einungis fólginn í
að sitja í fundarsölum og hlusta á allar þær
mörgu ræður sem þar eru fluttar. Þó það sé
mikilvægt er ef til vill ennþá mikilvægar að
kynnast fólki frá ólíkum þjóðum og skiptast
á upplýsingum og skoðunum.
Það er ólíkt áhrifaríkara og raunveru-
legra, að hlýða á raunir hinna ýmsu stríðs-
hrjáðu landa af munni íbúanna sjálfra, en
að hlusta á ónákvæmar og óábyggilegar
lýsingar í fréttunum hér heima. Atburðirnir
eru fjarlægir og svo ólíkir því sem við höfum
nokkurn tíma þurft að horfast í augu við, að
við getum ekki á nokkurn hátt gert okkur í
hugarlund hvernig líf þessa fólks er, hvað
þá sett okkur í sþor þeirra. Við bægjum
þessum óþægilegu fréttum því frá okkur og
viljum sem minnst af þeim vita. - Standi
maður svo augliti til auglitis við konur frá
Palestínu, Suður-Afríku, Uruguay, íran,
írak, El Salvador. . . og svo mætti lengi
telja, og hlýðir á þær staðfesta það versta
sem heyrst hefur í fréttunum, þá setur að
þér hroll og þessi tilfinning eða hugsun flýg-
ur í gegnum þig: „Hvernig erþettahægt? -
Hvernig myndi ég bregðast við í þeirra
sporum? - Menn, jafnvel eiginmenn
þeirra, hafa verið drepnir í átökum, í stríði, í
fangabúðum, af lögreglu eða her. Börnin
u ...... oAa limloct í áráciim ofta ori i
hungruð og rugluð vegna átaka og ringul-
reiðar. Æ - gæti ég afborið það? - Hvern-
ig geta þær það?“ Þær koma hingað beigð-
ar en ekki brotnar, til að segja heiminum
hvernig lífið raunverulega er í löndunum
þeirra, - hvernig það er að vera kona í
þessum löndum. Sumar hafa setið í fang-
elsum fyrir skoðanir sínar og störf sín í
kvennasamtökunum, aðrar eru, af sömu á-
stæðum útlagar frá heimalöndum sínum en
vinna oft að öflugri upplýsingastarfsemi um
ástandið heimafyrir.