Vera - 01.07.1984, Qupperneq 13

-Ég gleymi aldrei tveimur konum sem
kynntist í æsku”, sagði Þuríður. ,,Um
ára skeið þjáðust þær af líkamlegum
breytingum samfaratíðahvörfum. Þærtöl-
uöu um þetta við mig, stelpuna og sögu
Þeirra hef ég aldrei gleymt. Þar er senni-
le9a að finna kveikjuna að áhuga mínum.
Svo komst ég sjálf á þennan aldur, ég
var 45 ára. Þá fékk ég óreglulegar blæð-
lr|gar meðal annars og var á kvensjúk-
dómadeild Landspítalans. Það vakti at-
hygii mina hvað aðbúnaður var slæmur
tyrir konurnar og hvað þær voru lítillátar í
Þessu efni. Starfsfólkið var gott og læknir-
lr|n var yndislegur, ekkert yfir því að
kvarta, en þarna lágum við hver innan um
aðra og með eitt lítið salerni. . . og svo
v°ru þessir köldu gangar, hvergi hægt að
vera. Þá var það sem ég hugsaði að ef
kadar hefðu haft þennan sjúkdóm þá væri
Þessi deild komin á annað stig — og ég
SnÝ ekki aftur meö þá skoðun mína.
Nú hefur orðið mikil breyting til hins
betra á húsnæði og aðbúnaði á deildinni,
er> endrúmsloftið er enn einkennilegt. Það
er eins og konurnar fyrirverði sig fyrir sjúk-
öóma sína, þær verða svo lítillátar, eins og
Þær séu að biðja afsökunar á sjálfum sér.
^hnað sem ég varð vör viö var hve lítið
k°nur ræöa saman um tíðahvörfin og sjúk-
°óma sína. Upp frá þessari reynslu minni
ór,ég að hugsa mikið um þetta.
Ég pantaði mér bækur, fékk nokkuð
n^ergar og fór að lesa mér til um þetta. Það
er til mikið efni um þetta tímabil, en það er
est lítt aðgengilegt venjulegu fólki. Niður-
staða mín var að orsakir erfiðleika margra
venna við tíöahvörf eiga sér bæði líkam-
e9ar og félagslegar skýringar. Og það
J'Tðist algilt að konur tala ekki um þessa
muti. Það á raunar ekki bara við um konur.
etta virðast vera mál sem hvergi eru
rædd.”
>>■ . . en hvað veldur þessari bann-
Þelgi?” Spyr
■■Já, það er nú sjálfsagt margt, en ein af
skýringunum er sú að konur vilja ekki við-
Urkenna að þær séu gamlar, vilja a.m.k.
alls ekki ræða það. Ein undantekning er
þó frá þessu og hún er í Kína. Kína er eitt
af fáum löndum þar sem þunglyndi á
breytingaaldrinum er svo til algjörlega
óþekkt fyrirbæri, vegna þess að þar er ell-
in, fullorðiðfólk mikils virt. Erfiöustu störfin
eru tekin af þeim. Það þykir afskaplegafínt
að eldast í Kína. Viskan er höfð í hávegum
og gamla fólkið er fyrst og fremst látið
miðla af sinni visku. Við búum hins vegar
í þjóðfélagi þar sem ungdómurinn er dáð-
ur og þar af leiðandi er ekkert pláss fyrir
okkur eldra fólkiö. Það er algengt að litið
sé á konur á breytingaaldrinum sem
hlægilegar manneskjur! Tala nú ekki um
ef þær kvarta og þetta sjónarmið er al-
gengt. . . Það er sorglegt!”
— og Þuríður heldur áfram:
„Konur bera ábyrgö á heilsufari fjöl-
skyldunnar, þær hafa aðgang að meðala-
skápnum, þær hafa samband við lækninn,
hugsa um að bóndinn sé við góða heilsu,
að ekki sé nú talað um börnin, en þegar
kemur að þeim sjálfum, draga þær oft viö
sig að leita læknis sjálfra sín vegna, þó
þeim líði illa og séu illa upplagðar. Karl-
mennirnir vorkenna sér afskaplega að þeir
skuli eiga svona leiðinlegar og erfiðar kon-
ur.
Þaö verður að taka á þessum málum
vegna þess að nú eru allar konur farnar að
vinna úti og við verðum að nýta starfs-
krafta kvenna. Það gengur ekki að konur
lokist inni á heimilunum þegar þær eru
búnar aö ala upp börnin eins og gerðist áð-
ur fyrr. Oft ætlar konan á breytingaskeið-
inu sér líka að gera eitthvað, sem hún hef-
ur viljað gera en ekki getað fyrr vegna
anna, en þá verður hún oft svo lasin að
hún getur það ekki. . . og ef hún svo veit
ekki hvað amar að þá er eins og kippt sé
undan henni fótunum og þá fer í verra.”
Hvað um hormónalyf, hvað finnst
konum um að nota þau?
„Hormónagjöf er umdeild, ég sá t.d.
grein í Time um aö krabbamein í legi af
völdum hormónagjafa, væri vel læknan-
legt. Hin svokallaða beinaþynning, sem
kemur til af því að okkur vantar estrogen,
er aftur á móti ekki læknanleg. í sambandi
við hormóna hafa konur mestan áhuga á
að vita hvað þær eiga að taka mikiö,
hvenær o.s.frv.
Þetta er læknisfræöileg spurning og
það hefur hver læknir sína skoðun á
þessu. Ég persónulega hef haft það þann-
ig að þegar mér leið sem verst þá tók ég
hormóna en hætti svo þegar mér fór að
„Svo komst ég sjálf
á þennan aldun .
Ein úr hópnum fór á fund Þuríðar
Pálsdóttur, söngkonu, en hún hefur
komið á fjöldan allan af fundum hjá
konum til þess að ræða um tíða-
Þvörfin og breytingar þeim samfara.
Okkur fýsti að frétta meira af þessari
sjálfboðavinnu Þuríðar og hún tók
Þeirri málaleitan okkar af sinni al-
kunnu alúð.
Við byrjuðum á því að tala um
Þvað hefði vakið áhuga hennar á
þessum málum.
13