Vera - 01.07.1984, Page 42

Annað hvert ár er alltaf sól og blíða í byrj-
un júní, finnst manni, a.m.k. þeim sem búa
í Reykjavík og eiga greiðan aðgang að
Listahátíð — sérstaklega eftir aö farið var
að senda sum atriðin út um götur og torg.
Ég undirrituð var þó hálf sísona fúl fram-
an af, einkum þegar ég las í einhverju dag-
blaðanna að háttvirtur menntamálaráð-
herra hefði sagt í opnunarveislu hátíðar-
innar að við héldum Listahátíð ,,til að hvíl-
ast um stund”. Og ég sem hélt að list og
hvíld væru sitt hvað — við ættum að brýna
heilasellurnar á hátíðinni og hvíla okkur
kannski að henni lokinni.
Svo brást þetta eina atriði sem Efna-
hagsaðgerðir ríkisstjórnarinnar leyfðu mér
að sækja: ein af uppáhaldssöngkonunum
mínum, Christa Ludwig, veiktist og komst
ekki hingað til að gleðja hjörtu okkar eins
og ráð var fyrir gert.
Gleðin endurheimt. . .
Og ég fór í Þjóðleikhúsið í staðinn á for-
sýningu á tveimur þriðju hlutum þríleiks
Ólafs Hauks Símonarsonar — og endur-
heimti gleði mína! Þessir tveir fyrri hlutar
þríleiksins nefnast „Milli skinns og hör-
unds” og „Skakki turninn í Písa”, en þriðji
hlutinn — sem vonandi kemst á fjalirnar
strax í haust og heföi gjarnan mátt kóróna
sýninguna — mun nefnast „Samskeyti”.
Verkið fjallar um innbyrðis tengsl fjöl-
skyldu, sem um leið vísa út fyrir fjölskyld-
una á afstæður milli fólks almennt og sam-
félagsgerðina. En líkast til verða tilfinn-
ingaböndin hvergi að annarri eins flækju
og í fjölskyldunni sjálfri.
í fyrri hlutanum beinist athyglin einkum
að Ástu og Sigurði, miðaldra hjónum,
samskiptum þeirra við hvort annað og syni
sína uppkomna.
Síðari hlutinn fjallar um yngri soninn,
Hadda, sem siglir hraðbyri inn í hlutverk
föður síns en pang! hlýtur að villast af
þeirri leið, því það hlutverk er tímaskekkja.
Samfélagið er breytt og stofnanir þess
hljóta að breytast líka, þar með talin og
ekki síst fjölskyldan. „Það er ekkert lengur
ásínum stað”, segir Siguröur áttavilltur og
ofurseldur karlveldis sjónarmiðunum —
og spyrnir við fótum — en Ásta er risin
upp, farin út að vinna og gegnir trúnaðar-
störfum fyrir samstarfskonur sínar.
Að taka sér frelsi. . .
í þessum tveimur þriðju hlutum þríleiks-
ins er karlveldið afhjúpað með áhrifaríkum
hætti. „Maður veröur að taka sér frelsi”,
segir Sigurður er hann hvetur yngri son
sinn til dáöa, en hann kann enga aðra leið
til þess en aö taka það af konunum — og
hlýtur að mistakast.
Þriðji hluti verksins mun einkum fjalla
um eldri soninn, Böðvar, og nú bíð ég
bara spennt eftir að hann komist á fjalirn-
ar!
Höfundurinn, Ólafur Haukur Símonar-
son, hefur með mögnuöum texta sínum
lagt grunninn að frábærri sýningu, en leik-
mynd Grétars Reynissonar — sem túlkaði
einkar vel innra líf og aðstæður persón-
anna — ásamt hljóðmynd Gunnars Reynis
Sveinssonar, lýsingu Páls Ragnarssonar
og búningum Onnu Jónu Jónsdóttur, skil-
uðu myndinni í heilu lagi. Þá hefur leik-
stjórinn, Þórhallur Sigurðsson, greinilega
ekki látið sitt eftir liggja, að ógleymdum
leikurunum, þeim Gunnari Eyjólfssyni,
Þóru Friðriksdóttur, Sigurði Skúlasyni,
Sigurði Sigurjónssyni, Lilju Guðrúnu Þor-
valdsdóttur, Árna Tryggvasyni, Krist-
björgu Kjeld, Bryndísi Pétursdóttur og
Helgu E. Jónsdóttur.
— sbj.
42