Ritmennt - 01.01.2004, Qupperneq 34

KRISTÍN BRAGADÓTTIR
RITMENNT
kunnugt, að bráðum kemur hin óþægilega skiln-
aðar-stund. Við vitum vel, að við eigum að skilj-
ast við þetta sagnaríka, þetta fróðlega land, þar
sem við höfum fundið - á norður- og austurlandi
ekki síður en sunnan- og vestanlands - svo
marga góða vini, þar sem við höfum séð svo
marga ljómandi fallega daga.
Hingað til hef eg aldrei vel skilið orð þau, sem
Njála og skáldið láta ágætiskappann segja, þegar
hann stendur ferðbúinn við hafið. En nú, væri
það mögulegt, vildi eg snúa aptur, eins og
hann sneri aptur, og segja, eins og hann
sagði:
„Hér vil jeg una æfi minnar daga
alla, sem Guð mér sendir".
Það er nokkuð, þótt lítið sé, sem einstak-
ur maður getur komið til leiðar, og ef Guð
gefur mér heilbrigði og styrkleik, ætla eg að
vinna framvegis fyrir framför íslands, að svo
miklu leyti, sem á mínu valdi er. Úr minni
mínu líður aldrei ísland og íslenzka þjóðin.
Og nú kveðjum við yður vináttu-kveðju.
Hafið þökk fyrir alla gestrisni og alla gæzku
yðar og samlanda yðar! Guð feðra yðar, Guð
þjóðanna, blessi sí og æ yður og Island!32
Ohætt mun að fullyrða að Fiske hefur
snert strengi í hjörtum viðstaddra, og
þessi orð hafa lengi setið í hugum
manna eftir það. Líklegt er að öll þau
bréf sem hann fékk seinna frá íslending-
um með beiðnum urn alls kyns aðstoð
eigi eklci síst rætur að rekja til þessarar
ræðu. Hún var einnig birt í Norðlingi 12.
desember, enda fannst Norðlendingum
þeir eiga stóran hlut í Fiske.
Egill Egilson ltaupmaður, sem var son-
ur Sveinbjarnar Egilssonar, stóð fyrir
umræddri veislu sem var vel undirbúin
og komust færri að en vildu. Séð var fyr-
ir því að fólk af sem flestum stéttum
gæti hitt og lolcs kvatt þennan kæra
gest. Einlcum voru þó bændur, sem Fiske
hafði kynnst á ferðum sínum, fjölmenn-
ir í veislunni. Allt þótti takast mjög vel,
enda var margt gert til skemmtunar, og má
bæta við það sem áður er nefnt enn frekari
söng og hornablæstri.
Þeir félagarnir Fiske og Reeves fóru frá
Islandi með trega. Kvöddu þeir landsmenn
32 Þjóðólfur 15.10. 1879, bls. 105.
30