Ritmennt - 01.01.2004, Qupperneq 132

ÞÓRÐUR INGI GUÐJÓNSSON
RITMENNT
Draumur síra Jóns Sigurðssonar á Söndum
í Dýrafirði, snúinn í ljóðmæli
12. Eg er hann Dauði,
drengir mig hræðast,
Skaparinn hefur mér
skipað í heimi
fyrir að ráða
forlögum manna,
og einkum hvað viðvíkur
afgangi þeirra.
18. Hans, var með öðrum
Hagalín nefndur,
Brynjólfi borinn
besti sonur.
Þennan svo þjáði
þungur krankleiki
að lagðist í rekkju
loksins af honum.
1. Á öndverðu sumri
þá allt stóð í blóma
og algrónir voru
akrar í sveitum
fékk eg í draumi
vitran svo væna
að enginn mér láir
þó auglýsi hana.
2. Eg þóttist á Mýra-
virkinu vera
við uppruna sálar
í austrinu bjarta,
blasti þá túnið
með blómstrunum ungu
einmitt á móti
augnanna sjónum.
3. Rósfagrar liljur
leit eg svo margar
að enginn gat talið
þann óskapa fjölda.
En ein bar af öllum
sem auga til náði,
glansaði af henni
sem geislar af sólu.
4. Jeg fór að skoða
jurtirnar betur
og sá þar á meðal
sumar enn fleiri,
hvítar að líta
og hálfvisnar voru,
fölnaðar allar
og farnar að deyja.
5. Mann sá eg að bera
mitt í þessu,
enn hvað mér sýndist
hann illa til fara,
móbleikt var andlit
og magurt að líta
svo beinin í skinninu
skröltu að mestu.
6. Seggurinn þessi
bar sveðju í hendi
sem líkt mátti sýnast
ljá eða sverði;
veifaði hann henni
sem væri hann reiður
og ætlaði að deyða
einhverja skepnu.
7. Bar hann þá fram
að blómstrinu fagra,
sem áður er getið
ei átti sér maka;
höggsins til reiddi
og hjó það í sundur
með ákafa miklum
og óskapa reiði.
8. Mér þótti nokkuð
merkilegt vera
sem bar fyrir augun
í bili því sama
að blómstrið sig lagði
sem viljugt það væri
áður en sigðin
að því nam ríða.
9. Þegar hann hafði
þetta verk unnið
tók hann þá stefnu
til staðar hins sama
hvar eg stóð og titraði
allt eins og hrísla
en kúnni þó ekki
að komast úr sporum.
10. Hneig eg þá niður
af hrelling og kvíða
lá mér við öngviti
löðrandi af svita.
Þetta sá rekkur,
rósanna spillir,
mælti svo við
mjúklega nokkuð:
11. „Sæll vertu, öldungur,
silfurgrár næsta.
Eg sé þú ert hræddur
við sigð mér í hendi.
I þetta sinn ekki
þig vil eg skaða,
en senn mun eg aftur
þig, seggurinn, finna.
13. Blómstrið það fagra
sem bar langt af öðrum,
hvert eg kvistaði
með lcnífi sárbeittum,
er maður nokkur
einn hér í plássi,
hans skal þér heiti
hulið að sinni.
14. Vertu sæll, klerkur,
eg verð nú að fara,
naumur er tíminn,
nóg er að gera.
Búðu þig jafnan
til burtferðar þinnar,
því senn kem eg aftur
að sækja þig, maður."
15. Skaust þá í burtu
skelfingar-kóngur
og vildi mig ekki
við tala framar.
En eg hrökk af svefni
með ópi svo miklu
að brjóstið var nærri
búið að springa.
16. Eg fór að hugsa
hvað hefði að þýða
atburðir þessir
sem eg sá í draumi.
Helst var mín hyggja
að heimskurugl væri,
því dauft er og lasið
draumum að trúa.
17. Liöu svo tímar,
lítt bar til frétta,
þangað til sumar
senn var á enda.
Tóku þá margir
krankleik að kenna,
ungir og gamlir,
sem oft sker á haustum.
19. Allt h<n>é að einu,
elnaði sóttin,
dauðvona sýndist
drengurinn vera.
Bar þó sem hetja
byrðina krossins
öðrum til góða
sem uppá það sáu.
20. Ó, hvað eg lcættist
þá eg féklc að heyra
fregnir af honum
að fagnaði dauða;
sofnaði glaður
með guðsorð £ munni
eins og hann væri
af elli móður.
21. Foreldrar grétu
sem furða var engi,
að missa svo vænan
menntaðan niðja.
En hans mega fleiri
fyrðar sakna,
því náungum sínum
nytsamur var hann.
22. Margt gott var lánað
manni þessum,
forstand og frami
í frekara lagi,
hagleiki mikill
og hugvit i fleiru,
svo jafningja fáa
jeg held hann eigi.
23. Margt gott var lánað
manni svo ungum,
dyggð var hann prýddur
og dagfari góðu,
tillaga góður,
og trúr í loforðum,
vinum hollur
og víkjandi aumum.
128