Ritmennt - 01.01.2004, Qupperneq 159

RITMENNT
BREYTINGAR Á KORTAVEF LANDSBÓKASAFNS
Breytingar á kortavef
Landsbókasafns
Á árinu 1997 var lokið verkefni í Landsbókasafni íslands - Há-
skólabókasafni sem fólst í því að setja öll gömul íslandskort þess
(prentuð fyrir 1900) á stafrænt form og veita aðgang að þeim um
Netið. Upphaf þess verkefnis var að safninu hafði borist peninga-
gjöf frá NORDINFO (Norrænu samvinnunefndinni um vísinda-
legar upplýsingar) sem nota átti til verlcefnis á sviði upplýsinga-
tækni.*
Það er ljóst að Landsbókasafn á ekki öll kort sem gerð hafa
verið af íslandi fyrr á öldum. Öll helstu kortin eru þó til, sum í
nokkrum eintökum. Snemma kom fram sú hugmynd að nota
lcortavefinn til að búa til heildarmynd af kortasögu íslands.
Reynt yrði að ná til sem flestra fornra korta af landinu og birta
þau á vefnum. Nolckur stór lcortasöfn eru til hér á landi, bæði hjá
einstaklingum og stofnunum. Seðlabankinn á allstórt safn af
lcortum, einnig Landmælingarnar sem og Háskóli íslands. Uppi-
staðan í safni Landmælinganna eru kort Marks Cohagens verk-
fræðings en safn Háskólans er gjöf frá Þorsteini Scheving Thor-
steinson lyfsala. Kortasafn Seðlabanlcans er svipað að stærð og
safn Landsbóltasafns eða um 220 kort.
Að frumkvæði Ólafs Pálmasonar hjá safnadeild Seðlabankans
og með fjárstyrk frá stjórn bankans hófst vinna við það 2003 að
mynda kort í eigu bankans á stafrænan hátt og gera þau aðgengi-
leg við hlið korta Landsbókasafns á veffanginu kort.bok.hi.is.
Því verki er nú lokið.
Mörg korta Seðlabankans eru hin sömu og kort Landsbóka-
safns en oft er litun þeirra frábrugðin. í eigu bankans er þó nokk-
uð af kortum sem ekki eru til í Landsbókasafni og fylla þau í
ýmsar eyður í kortasögunni eins og hún er sett fram á vefnum.
Á þeim árum sem liðin eru síðan kortavefurinn var opnaður
hefur Landsbókasafn eignast nokkur gömul kort af íslandi. Þau
voru mynduð á sama tíma og kort Seðlabankans og eru nú að-
gengileg á vefnum. Ástæða er til að geta stuttlega eins af þessum
'Sjá nánar: „íslandskort á Netinu." Ritmennt 2 (1997), bls. 148-52.
155