Vera - 01.04.2000, Blaðsíða 43

í lítilli hliðarálmu bjuggu ungar stúlkur sem þurftu stöðuga aðhlynningu og eftirlit.
Það er öllum brögðum beitt. Þeir karlar
og þær konur sem stunda þessi viðskipti
svífast einskis. Hjá þessum stúlkum höfðu
þau erindi sem erfiði og lagt var af stað
með þær. Fyrst í stað er hugsað vel um þær
þannig að á öðrum eða þriðja degi ganga
þær grunlausar inn á veitingastað, einhvers
staðar á leið þeirra til betra lífs. En þá eru
þær teknar, háttaðar, skilríki fjarlægð og
dópi sprautað í líkamann. Síðan misþyrmt
og nauðgað aftur og aftur.
Seidar á uppboði
I frásögnum stúlknanna í flóttamannabúð-
unum kom fram að í mörgum tilvikum eru
teknar myndir af því þegar verið er að
nauðga þeim og síðan hótað að senda
myndirnar til fjölskyldunnar ef þær ekki
hlýði. Þá er veittur „frír“ aðgangur að
þeim frá einni viku upp í mánuð, eftir því
hversu langan tíma tekur að brjóta þær
niður. Allan tímann eru þær sprautaðar eða
neyddar til að taka dóp. Þá er farið með
þær á einhvers konar uppboðsmarkað eða
þeim stillt upp í herbergi þar sem ekki sést
út en hægt er að grandskoða þær utan frá.
Síðan eru þær seldar hæstbjóðanda.
Mörg dæmi eru um að stúlka hafi verið
marg seld áður en hún er send yfir til Italíu
eða eitthvert annað. I bátnum á leið sinni
frá Balkanskaganum yfir til Ítalíu er þeirra
stranglega gætt og fáum metrum frá
ströndinni hent útbyrðis. Þær eru allslaus-
ar og án allra skilríkja, undir áhrifum eitur-
lyfja þær stúlkur sem teknar eru á þennan
hátt.
Auðvitað er það svo að einhver hópur
stúlkna er þarna af fúsum og frjálsum vilja.
En fullyrt er að meirihluti þessara stúlkna
sé ginntur eða beinlínis rænt frá heimilum
sínum og þannig var því farið með þær
stúlkur sem við hittum í flóttamannabúð-
unum.
A líkama stúlknanna voru merki um
gróft ofbeldi. Geirvörtur höfðu verið
brenndar, kynfæri sködduð, hnífstunguför
og ör eftir barsmíðar. Aðeins var liðinn
rúmur mánuður, kannski tveir, frá því að
þær flestar höfðu búið heima hjá fjölskyld-
um sínum og nú upplifðu þær að þær ættu
ekki afturkvæmt þangað. Astæðurnar eru
margar en oftast trúarlegar. Allar báru
merki eftir eiturlyfjasprautur og allar voru
brotnar, höfðu enga sjálfsmynd, vissu ekk-
ert hvert stefndi. Það varð að gæta þeirra
svo þær tækju ekki líf sitt.
Þess eru dæmi að þær vilji ekki þiggja
hjálp. Sumar vegna þess að allt er betra en
eymdin heima og draumurinn um pen-
inga, betra líf, menntun og glæsileika ræð-
ur enn ferðinni, þrátt fyrir misþyrmingar.
En þetta er draumur sem aldrei rætist. Þær
eiga sig ekki sjálfar heldur ganga kaupum
og sölum. Og svo, það sem ég nefndi áðan,
þær átta sig á því að þær eiga ekkert val.
Flestar vilja þó hjálp og reynt er að veita
hana í flóttamannabúðunum. Þær fá að
dvelja lengur en aðrir, þær fá læknishjálp
og aðstoð til að takast á við tilfmningaleg
vandamál sem eru stór og á stundum óyfir-
stíganleg. Þá er einnig reynt að útvega þeim
vinnu á þeirn stað sem þær fara á eftir að
dvöl í búðunum lýkur. I þessar flótta-
mannabúðir sem við heimsóttum koma
vikulega á bilinu 20 til 60 stúlkur og
hversu vel sem staðið er að því að aðstoða
þær þá verða þær aldrei þær sömu og áður.
Það er búið að ræna þær öllu.
Glæpastarfsemi án landamæra
En við skuldum þeim að gera allt sem hægt
er. Þær voru fluttar nauðugar undir fölsku
yfirskini til þess að uppfylla kröfur sem eru
til staðar í hinum ríka, velmegandi og vel-
menntaða vestræna heimi, eins og reyndar
á fleiri stöðum. Kannanir segja okkur að
tugþúsundir, jafnvel hundruð þúsunda
stúlkna og einnig drengja séu seld til kyn-
lífsþrælkunar og sé haldið föngnum hér á
Vesturlöndum.
Vel skipulögð glæpastarfsemi stendur á
bak við þennan verknað ásamt víðtækri
eiturlyfja- og vopnasölu. Þarna eru miklir
peningar í umferð og vald peninganna er
mikið.
Teygir þetta mál anga sína til Islands? Er
einhver sem getur neitað því? Erum við
eitthvað betri en aðrir í þessum efnum?
Hafa ekki vegabréfslausar stúlkur leitað út á
flugvöll eftir aðstoð til að komast í burtu?
Hafa ekki stúlkur leitað til Kvennaathvarfs-
ins eftir hjálp? Þetta er ekki íjarlægt vanda-
mál sem aðeins snertir aðra, ekki okkur.
Nei, hér er ekki um upphrópanir að
ræða heldur blákaldan veruleikann sem við
verðum að bregðast við. Þetta er vel skipu-
lögð glæpastarfsemi, ein sú allra ljótasta,
og hún er án landamæra. Við berurn
ábyrgð, hana þurfum við að axla.
Kannanir scgja okkur að tugþúsundir, jafnvcl hundruð
þúsunda stúlkna og einnig drcngja séu scld til kynlífsþrælkunar
og sé haldið föngnum hér á Vesturlöndum.
4 3
V E R A •