Akranes - 01.07.1958, Blaðsíða 12

1889. Þau bjuggu í Guðrúnarkoti (öðru
nafni Miðteigur) öll samvistarár sín,
eignuðust 5 börn, misstu tvö þeirra ung,
fyrsta barn sitt, Hallgrím Svein og Svein-
björgu, er var næst yngst. Þau, sem kom-
ust upp, voru: Margrét, kona Nielsar
Kristmannssonar, áður útgerðarmanns á
Akranesi, Sigríður, kona Konráðs Kon-
ráðssonar, læknis í Reykjavík, og Hall-
grimur, bóndi á Miðteig. Er ættleggur af
þeim kominn frá Margréti, elztu dóttur-
inni, heima á Akranesi og í Reykjavík.
Séra Jón var skipaður prófastur í Borg-
arfjarðarprófastsdæmi 31. marz 1896 og
var það til dauðadags.
Hér verður ekki farið út í það, að segja
starfssögu séra Jóns, né rekja margháttuð
afskipti hans af málefnum Akurnesinga
þau 35 ár, er hann dvaldi hér. Sú saga
verður rakin á sinum tima. En það er ekki
ofmælt, að öll s!n störf, stór og smá, hafi
séra Jón rækt með frábærri kostgæfni og
þeirri vandvirkni, sem aðeins fáum er
lagið að temja sér. Enn geymir margt
þann hróður um hann og mun geyma,
eftir að allir þeir eru horfnir, sem þekktu
hann og áttu við hann samskipti hér
í lífi.
Bækumar, sem hann skirfaði og færði,
hefi ég fyrir augum svo að segja daglega.
Meiri nákvæmni er vart hægt að ná, en
þar er að finna. Segja má að hver staf-
krókur sé dreginn þar af þeirri vandvirkni,
er telja ber sanna fyrirmynd. Embættis-
færsla hans var þá einnig öll á þá sömu
lund.
Séra Jóni Sveinssyni verður ekki líkt
við storminn, ekki smna fyrirrennara
hans, sem gustur stóð af í stórhuga um-
brotum og framkvæmdum. Honum verður
ekki likt við séra Haxmes Stephensen,
þjóðfundarmanninn, fimmta Garðaprest-
inn frá honum, er stóð við hlið Jóns Sig-
urðssonar í fremstu viglínu í sjálfstæðis-
baráttu þjóðarinnar, heldur ekki þann, er
settist í sæti hans, séra Þorstein Briem, að
mælskusnilld í prédikunarstóli. En það
ætla ég, að í Ijúfri framkomu, skyldu-
rækni og ráðvendni i hvívetna hafi eng-
ir Garðapresta komizt lengra en hann.
Við könnumst við orðatiltækið: að pré-
dika á stéttunum. Sagt er, að prestur einn,
er barst nokkuð á, hafi komizt að því,
að gamall maður, sem var hjá honum og
fylgt hafði prestssetrinu lengst af æfi
sinni, sækti betur kirkju hjá sér, en þeim
presti, er næstur var á undan honum.
Presti fannst það bending um nokkra yfir-
burði sína og innti hann eftir ástæðunni.
Þá svaraði öldungurinn: „Þess þurfti ekki
með, hann prédikaði á stéttunum“.
Innan kirkju fór séra Jón hreinum
höndum um alla hluti. Ræður hans voru
vel gerðar, en látlausar, eins og hann
sjálfur, málið á þeim tært og hreint, bæn-
ir hans innilegar. Á stéttunum var hann
meiri mörgum — flestum öðrum. Allt
dagfar hans og breytni var prédikun, sem
allir máttu af læra.
Séra Jón lifði á Akranesi margar sól-
skinsstundir, í sátt og friði við söfnuði jína,
i gleði með góðum vinum, en oft voru
sporin hans líka þung mn þær stöðvar,
sem prests og í einkalífi. Harma sjálfs
sín bar hann hljóður, æðrulaus, en leit
því fremur til annarra erfiðleika og vildi
mega leiða þar inn ljós og yl.
Þó mildin væri séra Jóni eðlilegust og
tillitssemin gagnvart öðrum, gat hann ver-
ið þéttur fyrir, ef í það fór. Skoðanir hans
voru fastmótaðar. Eftir rólega yfirvegun
fór hann sína leið og fylgdi því einu i
hverju máli, er hann vissi sannast og rétt-
ast.
Síðasta verk séra Jóns í embætti var að
ferma þrjár stúlkur í Akraneskirkju á
annan hvítasunnudag — 16. maí — árið
1921. Þessar stúlkur voru Jóna Sveins-
14,8
AKRANES