Akranes - 01.07.1958, Blaðsíða 17

lónog
lífsnoutnin
frjóa
GuSlaugur SigurSsson.
Lífið er óskiljanlegt segja meim, ógn-
þrungið og öfgafullt, þar sem mest beri á
ósamræmi og eyðandi öflum, þar sem allt
lifandi sé deytt eilifum dauða. Það þurfi
því ekki að vera að vanda því kveðjur, og
harla litlu skipti hvemig því sé lifað þessa
litlu stund, sem það vari. Það sé þvi hezt
að olnboga sig áfram eins og bezt gengur,
því að engrar umbunar sé að vænta, né
heldur hefndar, þegar öllu sé lokið.
Lífið er midursamlegt, segja aðrir memi,
dásamlegt, fullt af fyrirheitum, yndi og
unaði. Það sé óendardegt, þar sem sam-
ræmis gæti í öllum efmun og óskeikuls ör-
yggis. Hér sé það á fyrsta stigi, en eigi fyr-
ir sér .stöðuga þroskamöguleika, því að
það sé eilíft og óforgengilegt, en á þroska-
ferlimnn geti orðið einhverjar tafir, eftir
þvi hvemig hver einstaklingur varðveiti
það pund, er honum hefur verið fengið til
varðveizlu.
Hér er mn að ræða bölsýnismenn og
bjartsýnismenn. Menn með mismunandi
sterkan trúarneista. Fyrir manna sjónum
getur trúlaus maður baðað í rósum, veitt
sór alla hluti og lifað og látið eins og
hann eigi allan heiminn, og þmfi engan
að spyrja. Hinn trúaði maðm getur hins
vegar virzt eiga við ýmsa erfiðleika að
stríða, fátækt, heilsuleysi o.fl. o.fl. Þrátt
fyrir, getur sá síðamefndi raunverulega
verið miklu ánægðari með lífið, og miklu
glaðari og reifari í hjarta sínu en sá, sem
mest berst á og eyðir mestu í alls konar
hégómlegt tildur. Með því ætlar hann oft
að auka á gleði sína og lífshamingju, en
undir niðri fylgir honmn samt oft eins og
skuggi, óyndi og friðleysi, eins og hann
geti hvergi fundið hina sönnu, frjóu lífs-
nautn.
Nýlega hitti ég að máli merkilegan
mann, sem mór finnst ekki aðeins vera
ímynd hins bjartsýna manns, heldur sá,
sem kyndir með sér blys bjartsýninnar og
AKRANES
153