Akranes - 01.07.1958, Blaðsíða 18

lýsir með þvi á leið samferðamannaima
meira en almennt gerist. Þessi maður er
Guðlaugur Sigurðsson, innheimtumaður i
Keflavík.
Snemma hófst basl
og barátta.
Guðlaugur er fæddur á Álftá í Hraun-
hreppi í Mýrasýslu 1. ágúst 1897. For-
eldrar hans voru Sigurður Eiríksson, bóndi
þar, og kona hans, Sigríður Gísladóttir.
I bókinni „Bóndinn á Heiðinni“ eftir Guð-
laug Jónsson, er nokkuð minnzt á forfeð-
ur Guðlaugs í kaflanum „Tjaldbrekku-
bændur á bls. 66—69. Afi Guðlaugs og
eitthvað af sonum fóru til Ameríku og
dó afi hans þar í hárri elli.
Faðir hans dó, þegar Guðlaugur var á
fyrsta ári, svo að snenuna fékk hann að
reyna andgust lífsins, en hann átti góða
móður, sem gaf honum gott veganesti og
bað fyrir homun. Þegar Guðlaugur var
5 ára flutti móðir hans vestur á Hellis-
sand og var hann þar með henni til n
ára aldurs. Þar átti hún að ýmsu leyti erf-
iða daga, en sem samhliða hafa líklega
haft djúptæk, mótandi áhrif á viðhori
Guðlaugs til lifsins. Þá fluttust þau aftur
suður á Mýrar, og fór Guðlaugur þá að
Vogalæk til Steinvarar móðursystur sinnar
og var þar til 17 ára aldurs og leið þar vel.
Raunverulegur öryrki frá
fæðingu.
Nú þurfti að gera sér grein fyrir ein-
hverri atvinnu til frambúðar. Það var
1914, er Guðlaugur hugðist leita til sjáv-
arins og lagði land undir fót til Keflavik-
ur. Þar réðst harrn til sjóróðra hjá Einari
Einarssyni koparsmið. Þar var hann við
sjóróðra í 6 vertíðir, en vann í sveit á
sumrin. Við volkið á sjónum kom fljótt í
ljós, að Guðlaugur gekk ekki heill til skóg-
ar. Hann hafði mikla löngun til hvers
konar vinnu, sem einhver árangur sæist
af, því hann langaði umfram allt að kom-
ast af á eigin spýtur fyrir eigin verðleika.
Kuldinn og vosbúðin hentaði ekki heilsu
hans. Hann fann að við svo búið mátti
ekki standa, hann yrði að leita sér ann-
arrar atvinnu, þvi að nú var hann farinn
að liggja riunfastur við og við. Seinna
komust læknar að því, að líklega mundi
Guðlaugur hafa verið með asma allt frá
fæðingu, og þá líklega erft hann allt frá
þvi hann var í móðurkviði.
Skósmíðanám.
Með hliðsjón af því, sem að framan er
sagt, tók Guðlaugur sér fyrir hendur að
læra skósmíði, og var það gert með hlið-
sjón af því, að það starf hentaði betur
heilsu hans. Námið stundaði Guðlaugur
um 2 ára skeið hjá Gunnari Árnasyni,
skósmið í Keflavík. Að þvi loknu fluttist
hann á fomar stöðvar að Hofstöðiun i
ÁJftaneshreppi. Það var Guðlaugi mikil
happaför, þvi að þar kynntist hann konu
sinni, Elísabetu Jónsdóttur, fósturdóttur
hjónanna þar, Jóns Samúelssonar og Sess-
elju Jónsdóttur.
Þama var Guðlaugur til ársins 1924, er
hann kvæntist Elisabetu og fluttist vestur
á Hellissand. Þar sat hann svo við simi
lest í 21 ár, en hafði samhliða skóútsölu
fyrir Láms G. Lúðvígsson í Reykjavík.
Langvinnt stríð
við skæða veiki.
Asminn leitaði æ meira á, engin með-
ul komu að gagni. Guðlaugur varð oft
frá vinnu og lá stundum rúmfastur, þótt
hann streittist af lífs og sálar kröftum
154
AKRANES