Akranes - 01.07.1958, Blaðsíða 39

sitt, að leiða strauina griskrar listar
inn í ljóðagjörð latneskrar tungu. Þó hef-
ur þetta verið honum hulið þá. Það er
ekki víst, að hann hafi ort neitt á þeim
árum. — Varð og dvöl hans og nám i
Aþenuborg styttri en til var ætlazt.
Þegar Hóraz hafði dvalið eitt eða tvö
ár í Aþenuborg, urðu þau stórtíðindi
heima í Róm, að Cajus Júlíus Cæsar var
drepinn (15. marz árið 44 f. Kr.)
Hvaða áhrif tíðindin um þetta hafi haft
á Hóraz, vita menn ekki, heldur ekki
hvaða álit hann á þeim tíma hefur haft á
Cæsar. Það hygg ég hvergi sé beinlínis
unnt að sjá. Ef til vill hefur Hóraz litið á
Cæsar sem harðstjóra og kollvarpara hins
forna þjóðveldis Rómverja og fagnað vígi
hans. Að minnsta kosti lætur hann til
leiðast að ganga á hönd Brútusi, einum
helzta af vegendum Cæsars. En Brútus
kom skömmu eftir ,.ð borgarastyrjöldin
brauzt út til Aþenuborgar og fær marga af
hinum tignu námsmönnum í lið með sér.
Hóraz slæst í för með Brútusi á ferða-
lagi hans og liðsafnaði um Grikkland,
Litlu-Asíu, Þrakland og Makedóníu, hefm'
hann lært mikið á þeirri ferð og aukið
þekkingu sína á borgum þeirra landa og
kemur það seinna i 1 jós i kvæðum hans.
Á móti banamönnum Cæsars efldu
þeir flokk, Antóníus og hinn ungi arftaki
Cæsars Oktavíanus Cæsar (síðar Ágústus)
og stóð úrslita orustan milli þessara höfuð
foringja við Filippíborg í Makedóníu; urðu
þau leikslok, að þeir Brútus og Kassíus
biðu ósigur og brast flótti í lið þeirra.
Hóraz komst undan á flótta. Hann var
liðsforingi (tríbúnus) og þannig í yfirfor-
ingjaröð. Samt mun það að líkindum
fremur hafa verið nafnbót en staða, því að
títt var að hershöfðingjar höfðu í sveit
sinni ýmsa sjálfboðaliða, er þeir gáfu þessa
nafnbót, og gat herforinginn sett þá til að
gegna foringjastörfum. er hann þurfti á
að halda. Svo er að sjá, að Hóraz hafi
stjómað liðssveit, þvi að hann segir á ein-
um stað, að rómversk herdeild hafi hlýtt
sér. En enga herfrægð gat hann sér í leið-
angri þessum og kveðst hafa flúið úr
orustunni við lítinn orðstír og látið þar
eftir skjöl sín, en guðinn Merkúr hafi
sveipað hann i hulu og hrifið hann burt
úr hergnýnum.
Hóraz var nú búinn að fá nóg af þessu
hermennskulífi, og hafði enga löngun til
að halda herlífinu áfram eftir að Bnítus
var fallinn, og notaði sér það heimfarar-
leyfi, sem sigurvegaramir gáfu hinum
sigruðu herleifum. Hann komst svo heim
aftur, vist eftir nokkrar svaðilfarir og
sjóhrakning. Framtíðarhorfur hans voru
nú ekki glæsilegar. Faðir hans var dáinn,
og erfðaland hans í Venúsíu og aðrar eign-
ir föður hans höfðu verið gjörðar upptæk-
ar. Hann var nú alls laus og bláfátækur.
Hann komst þó að ritarastarfi við ríkis-
fjárhirzluna. Það var að visu ekki óvirðu-
legt: starf, en víst ekki vel launað og hon-
um ekki geðfellt. Hefur hann sjálfsagt
haft margar áhyggjustundir og harmað
hemaðarflan sitt. Honum hefur og fund-
izt hann með því hafa fyrirgjört framtíð
sinni og lærdómsferli. Heimspeki hans
hefur nú komið honum í góðar þarfir og
lifspeki föður hans hjálpað honmn til að
sætta sig við þau kjör, sem hann átti nú
við að búa, og gefið honum tækifæri til
að taka því öllu með jafnaðargeði. Að
visu þurfti hann ekki að óttast beina hættu
af völdum sigurvegaranna, en ekki gat
hann þó búizt við neinum frama frá þeirri
hlið.
Þetta hugarástand og þessar óglæsilegu
horfur knýja nú fram þörf hans til að
svala sér, og nú vaknar skáldgáfan, sem
i honum bjó, og knýr hann fram til
kvæðagjörðar. Fyrstu kva'ðin voru þau
sem kölluð eru „Satiræ“ eða „Sermones11.
AKRANES
175