Akranes - 01.07.1958, Blaðsíða 38

fyrir drenginn fögur dæmi að fara eftir og
aðvörunardæmi til þess að hann fengi
forðazt öfgar og illa siði. Hann talar um
siðferðismálin blátt áfram án tepruskapar.
Það er auðséð, að þeir hafa verið mjög
samrýndir og talað saman eins og fé-
lagar, án þess þó að myndugleiki föðurins
minnkaði á nokkru né virðing sonarins
skertist.
Horaz segir frá því, hvernig faðir sinn
hafi komið inn hjá sér þeim hugsunar-
hætti, að gjöra sig ánægðan með það, sem
hann ynni sér inn og lifa hófsömu lífi,
og hafi hann bent sér á dæmi einhvers
alkunnugs eyðsluseggs og ófarsæld hans.
Hann varaði hann við losta og óskírlífi i
meininn með þessum orðum:
„Mér er áhugamál, að geta haldið þér
á hinum gamla og góða dyggðavegi og
varðveitt siðvendni þína og mannorð, svo
lengi sem þú þarft á leiðtoga að halda.
Þegar þú eldist mimtu kunna að synda án
þess að þurfa á sundbelgjum að halda“.
Það er auðséð, að Hórazi þótti ávallt
mikið til föður síns, virti hann og játaði,
að honum ætti hann mest að þakka. Þegar
Hóraz var orðinn alkurmur maður og kom-
inn í gengi hjá tignustu mönnum, reyndi
hann aldrei að leyna því, að hann væri
leysingja sonur. Hann segir, að hefði
faðir hans ekki gjört annað en að hjálpa
sér til að verða hið sama og hann var
sjálfur, ætti hann þakkir skyldar fyrir
það, en því meira hrós og þakkir eigi hann
nú skilið fyrir allt, sem hann með fórn-
fýsi og kærleika hafi fyrir sig gjört. Hóraz
segir á einurn stað: „Þótt þvi væri nú hag-
að svo til í náttúrunni, að menn, er þeir
væru komnir að emhverju marki, mættu
byrja lífið að nýju og kjósa sér þá það
foreldri, sem þeir vildu, mundi ég vera
ánægður með ætt inína, og vildi ekki
skipta um feður, þótt í boði væri upphefð
og ættgöfgi“.
Vér sjáum af öllum frásögum Hórazar
fagra mynd af vitrum og ástríkum föður
og þakklátmn syni.
Af keimurum sinum nefnir Hóraz einn
með nafni. Sá hét Orbílius og kallar hann
hinn högggjarna. Kenndi Orbilius honum
kvæði Liviusar Andrónikusar og sér í lagi
þýðing hans á ljóðum Homers, höfuðskálds
Fom-Grikkja. Hóraz telur það lán sitt, að
hafa fengið góða undirstöðu grískrar
tungu, og kom það að góðu haldi, er hann
seinna fór til Aþenuborgar, þar sem hann
jók við þekkingu sína í málinu. Það má
sjá, hvílíkan áhuga harrn hafði fyrir hinu
fagra menningarmáli, því að hann lagði
sig eftir að yrkja á grísku, en hann segir,
að Júpiter sjálfur hafi varað sig við því
i draumi, og sagt, að álíka óviturlegt væri
það að fara að auka tölu grískra skálda,
eins og að bera brennið út í skóg. —
II. Kafli.
Þegar Hóraz var um tvítugt fór hann
til Aþenuborgar til þess að leggja stund á
gríska heimspeki og bókmenntir. Þar voru
samtímis honum ýmsir tignir menn róm-
verskir, t. d. sonur Ciceros, Pompejus
Varus, Messala o.fl., urðu sumir af þeim
mjög kærir vinir hans.
Hann hlustaði á ágætustu kennara þar.
Þeir heyrðu til ýmsum heimspekistefnum.
Hann virðist helzt hafa hallazt að heim-
spekiflokki Epikúringa og siðfræði þeirra.
En samt vildi hann ekki gefa sig á vald
neinni einstakri heimspekistefnu, leitaðist
heldur við að tileinka sér það, sem honum
fannst bezt vera í hverri grein. I Aþenu-
borg mun hann hafa sér í lagi kynnt sér
rit og ljóð fomskálda Grikkja, og sett sig
inn í braglist þeirra og ljóðahætti. Hefur
hann þá á þesstun námsárum sínum lagt
grundvöllinn undir hið komandi lífsstarf
174
AKRANES