Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1903, Síða 95

Konan lá á sœng, og barnsburðurinu gekk mjög
erfitt.
Bóndinn sem Sigurflur hét, gekk um gólf, og segir
loks upp úr eins manns hljóði þegar kollhríðin stóð
yfir. „Mikið leggur þú í sölurnar, gæzkan min, fyrir hann
Jón“.
* * .
*
Hann (við matarborðið): Líttu á Lára! Þetta er nú
í þriðja sinnið á fáum dögum, sem hár eru í súpunni“.—
Hún: „Mikill er sá munur. Þegar við vorum trúlof-
uð, þá þótti þér hárlokkarnir, sem ég gaf þér, aldrei nógu
stórir, en nú eru þrjú hár ofmikið.“
*
* *
Faðirinn: „Hefirðu lieyrt að ráðskonan oklrar ætlar
að gift.ast?11
Dóttirin: „Nei! en það er gleðilegt að við losnum
þá við kerlingarvarginn. Hver er sá bjáni, sem vill eiga
hana?“
Faðirinn: „Ég.“
*
* *
Frúin: „Þér hafið kyst dóttur mína og sagt henni,
að þér elskuðuð hana, hver er yðar ásetningur?“
Kandidatinn: Að gjöra jtað aldrei oftar.“
*
* *
Soffia litla: „Ertu ekki piparmey frænka mín?“
Frœnkan: „Jú! en það er Ijót.t at' krokkum að spyrja
svona.“
Soffta litla: „Ég veit að Jtað er ekki þér að kenna.“
*
* *
Jón litli: „Hvernig stendur á því, pabbi, að menn-
irnir verða ekki eins gamlir nú, eins og á dögum Abra-
hams?“
Faðirinn: „Þá var fæði og annað svo ódýrt, nú er
allt orðið svo dýrt, að fæstir hafa ráð á að lifa svo lengi.“
*
* *
Drengurinn: „Pabbi! úr hverju búa menn til þessar
taland! maskínur (hljóðgeymir)?“
(85)