Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Qupperneq 77

en venja er til. Ekki mun þurfa að ámálga við fólk
að sækjast fremur eftir sólríkum, en dimmum húsa-
kynnum. Slikt gera væntanlega allir, þótt ekki væri
nema vegna hlýindanna móti suðri. En raunalegt er
að sjá, hvernig stundum er farið með góðan húsa-
kost — suðurstofan ónotuð sem stássstofa, en íveru-
herbergi og svefnstota höfð þar, sem síður nýtur
sólar. Fávitrar húsmæður draga jafnvel tjald fyrir
suðurglugga til þess að verja húsgögn og veggfóður
upplitun. Pó er engin sótthreinsun ibúða betri en
hreinlæti og sólskin. Sólskin drepur sóttkveikjur, sem
hún nær til. Ryk á bersvæði er því hættulítið fyrir
heilsuna, en alt öðru máli er að gegna um óhrein-
indi í skúmaskotum. Húsbændur athugi, hve mikinn
tíma ævinnar fjölskyldan hefst við i svefnherberginu.
Veitir ekki af, að það sé bjart og loptgott, þar sem
þess er kostur, og skyldi sízt mæta afgangi, þegar
skipað er niður í herbergi.
Aðal-landvinna hér á landi er flskverkun og hey-
skapur. Við þessi störf má njóta sólarinnar í ríkum
mæli, ef því er gaumur gefinn. Alsiða er, að kvenfólk
hafl skýlur um höfuð og háls, við vinnuna. Skýlurn-
ar fara óneitanlega ýmsum stúlkunum vel, en ekki
veitir mörgum þeirra af að lofa sólunni að skína á
sig. Sumt íslenzkt kvenfólk hefir þann leiða óvana
að dúða höfuðið, og ekki vantar, að ýmsir karlmenn
séu með strút, þótt hlýtt sé í veðri. Burt með allar
þessar óþarfa-umbúðir; Lofið útilopti og sólskini að
leika um háls og axlir. — Fjöldamargt fólk fær
berklaveiki í hálseitla og dúðar svo hálsinn til þess
að kul komist ekki að bólgukúfunum. Fetta er þver-
öfugt við það, sem á að gera. Heyskaparfólk og
stúlkur á fiskreitunum ættu að vera berhálsaðar í
sólskininu Og flegnar í hálsmálið. Skýlur ekki nema
yfir kollinn eða engar. Augunum má hlifa með sól-
gleraugum, sem þarf að nota meira en nú tíðkast.
Sveitamönnum með útvortis berkla hefir verið ráö-
(73)