Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Qupperneq 93

brag um Horrebow, heldur en ekki mergjaðan, og
likir honum við sendil Satans.
Síra Porkell segir, að Niels hafi vrrið hjátrúar-
fullur, og hafi sögur þær, er hann sagði, borið þess
vott, enda hafi hann þókzt komið hafa fyrir draug-
um, t. d. Skinnpilsu. Pó hyggur síra Porkell, að vera
megi, að Níels hafi með slíkum sögum viljað styrkja
þá trú manna á sér, að hann væri kraftaskáld og
gæti komið fyrir vondum vættum. Og ekki var trú
Níelsar því til fyrirstödu, að vitni síra Porkels eftir
frásögnum annarra, að hann væri ekki fús á kapp-
ræður um trúarefni, einkum við presta, og gæti tekið
að sér hreinan vantrúarmálstað. Þó ætluðu menn,
að þetta gerði hann að gamni sínu og til þess að
reyna þolrifin I prestunum.
Eins og sjá má af því, sem nú hefir verið sagt,
hefir Níels verið allbituryrtur í tali, enda var hann
skapmikill; svo var og í kveðskap, enda átti hann
kvæðadeilur við ýmsa, Bólu-Hjálmar, Guðmund
Ketilsson, síra Ögmund Sigurðsson (Sivertsen) á
Tjörn o. fl., og voru sumir þeirra eigi minni orð-
hákar. En af þessu leiddi það, að Níels var heldur
óþokkaður af mörgum. Segir síra Porkell svo: »Níels
var dulur í skapi og á efri árum jafnvel myrkur i
skapi. Pað er ekki neitt efamál, að tilfinningar hans
hafa verið djúpar og sterkar, livort sem þær snerust
til ástar eða haturs. En af því að hann var jafnan
alnbogabarn hamingjunnar og gat ekki notið hæfi-
leika sinna og átti fremur fáa vini, en því fleiri
mótstöðumenn, sem töldu hann sérlyndan, sjálfhæl-
inn, öfundsjúkan og grobbinn, þá varð hann með
tímanum mannhatari, sem ekki er svo undarlegt fyrir
þeim, er þekktu lyndisfar hans og ástæður«. Pó voru
sumir merkismenn góðviljaðir Níelsi. Svo var um
Bjarna amtmann Thorarensen, enda hafði Níels
jafnan mætur á honum og kveðskap hans og hélt
uppi vörnum fyrir hann, er hann var andaður. Er
(89)