Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Qupperneq 98

hugmyruiarkraí'tsins, en andinn þar í likist oftast
kerlingareyk upp úr freðnum mýrum á vordag«.
Sumar rímur Níelsar hafa verið prentaðar, sem fyrr
segir, og var hann ekki alls kostar ánægður við
Viðeyjarprentsmiðjuna vegna prentunar hinna fyrstu
þeirra, eins og líklega ráða má nokkuð af orðum
hans, er síðast voru hermd. Kvað svo rammt að þessu,
að Níels orkti kvæði og nefndi »Lofsöng um þau
hér um 100 erindi, sem hafa fundizt yxna í Franz-
rímum, eftir að þær voru nauðterfðar í Viðey«. Síðasta
erindið er svo:
Hver mundi drengja hafa betur
— h}Tggi skoðendur grannt þar að —
skuld þá aldregi gleymzt þó getur
goldið á réttan skuldastað.
Viðeyjarklausturs vaaben sé
veðurhyrnt naut með klafa af tré.
í þriðja flokki eru ádeilu- og skammakvæði Níelsar.
Var hann allbersögull og níðskældinn, þegar því var að
skipta. Lenti honum saman við Bólu-Hjálmar, Guðmund
Ketilsson o. fl., sem fyrr segir. Einna hroðalegust varð
þó viðureign þeirra síra Ögmundar Sigurðssonar
(Sívertsens) á Tjörn, er sig nefndi Óttar á Ströndum i
skammakvæðum um Níels. Er fátt þaðan tækt til prent-
unar. Til sýnis má taka þessa vísu, er Níels orkti, er
út kom kvæðabók síra Ögmundar (»Ögmundar-geta«):
Ógmundur oss bjó til bók,
boðnar drukkinn legi,
gubbuna úr sér til þess lók;
tignari varð hún eigi.
Níels hafði mjög háar hugmyndir um skáldmennt
alla. Hann vildi vera sjálfstæður bæði í yrkisefnum
og meðferð þeirra. Gott vitni um þetta er vísa ein
eftir hann, kveðin, er hann (að orðum sjálfs hans)
var »beðinn að yrkja við tækifæri, sem eg fann
ekkert merkilegt við og treystist ekki til að koma
neinum gagnsþönkum að«:
(94)