Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1955, Blaðsíða 99

þessum ristum var harla ólíkt dönsku samtíðarinnar,
en í Crymogæu hafði Arngrimur birt islenzkt rúna-
stafrof og talið islenzka tungu enn vera að mestu hið
sama mál sem það er talað var um öll Norðurlönd
til forna. Það var þvi að vonum að Worm gerði ráð
fyrir að Arngrímur gæti leyst úr vandamálum hans
í danskri rúnafræði. Að vísu varð hann fyrir mikl-
um vonbrigðum í þessu efni, því að Arngrimur varð
honum sannast sagna að heldur litlu gagni. En úr
þessu spunnust bréfaskipti milli þeirra Worms og
Arngríms og vinátta sem hélzt meðan Arngrimur
lifði. Eina skinnhandritið sem vitað er að Arngrímur
hafi látið frá sér sendi hann Worm árið 1626, en
það var að vísu ekki af verri endanum: eitt aðal-
handritið af Snorra-Eddu, sem síðar hefur verið
kallað codex Wormianus (Ormsbók) og nú er i Árna-
safni. Handritið mun i upphafi sent að láni, en Worm
tók það sem gjöf, enda gekk Arngrímur aldrei eftir því.
Annar danskur fræðimaður, St. J. Stephanius,
naut góðs af lærdómi Arngrims, bæði beint og um
hendur Worms. Hann vann um langt skeið að út-
gáfu á Danasögu Saxa hins fróða, og dró að sér mik-
inn fróðleik i skvringar sínar við hana. Hann byrj-
aði í kringum 1630 að safna að sér alls konar vitn-
eskju frá íslenzkum heimildarmönnum, og áður en
langt leið fór hann einnig að safna íslenzkum hand-
ritum. Slikt hið sama gerði Worm, og þeir eru fyrstu
útlendingarnir sem að nokkrum mun eignuðust ís-
lenzk handrit frá Islandi. Worm eignaðist þó einkum
uppskriftir, sem vinir hans á íslandi sendu honum,
auk fáeinna skinnbóka, en Stephanius komst yfir
nokkur merkileg skinnhandrit frá íslandi, enda
kynntist hann beinlínis þeim manni sem síðar kom
svo mjög við sögu íslenzkra skinnhandrita, Brynjólfi
Sveinssyni. Frá honum fékk Stephanius skinnhand-
rit af Snorra-Eddu (Uppsalabók) og auk þess Grettis
sögu og Jónsbók á skinni.
(97)
4