Jólagjöfin - 24.12.1918, Síða 17

Jólagjöfin.
13
„Nú hefi eg þá engil og stjörnu handa sjálfri mér,“ sagöi
barnið meS fögnuSi, „liggur leiSin til guSs upp eftir geislum
hennar?“
„Getur vel veriS, barn!“
„Þá get eg ekki vilst, þegar eg fer af staö til himins. Ætlar
þú ekki sömu leiöina, mamma?“
„Eg vona aS eg fái aö fara sömu leiöina einhverntíma.“
Gamla frúin mundi svo glögt þetta samtal, enda þótt langt
væri liSiS síöan; ef til vill af því aö þetta bar viS seinasta
aöfangadagskvöldiS heima í foreldrahúsum. Nokkrum vikum
siöar andaSist móöir hennar úr þungbærum sjúkdómi, en fram
á andlátiS mintist hún oft á samtaliö viS gluggann.
„Gleymdu ekki stjörnunni, Elsa; hún vísar veg og svo vill-
ist þú ekki,“ sagöi hún oft í banalegunni.
Nú rak hvert mótlætið annaS. Fám mánuSum eftir dauSa
móöurinnar fylgdi faSirinn henni í gröfina. DauSi konu hans
flýtti fyrir láti hans, enda hafSi hann veriö mjög heilsutæpur
áSur. Eftir dauöa hans kom þaS í ljós, aS eigur hans voru svo
aS þrotum komnar, aö aöeins varS eftir örfárra ára fúlga
handa Elsu litlu.
Elsu var komiS fyrir hjá einum ættingja sinna, sem átti
einnig mikinn barnahóp. Þar fékk hún aS læra aS sitja á hak-
anum; hún var heldur höfS útundan; sætiS viS neSra borSs-
horniö og lélegt rúm og niöurlögð föt þótti alt saman nógu
gott handa henni. ÞaS var ekki svo aS skilja, aS hún ætti eig-
inlega vont atlæti, en hún fann aS gerSur var mismunur á henni
og hinum börnunum og hún fann sárt til þess. ÞaS kom beiskja
inn hjá henni ungri og óx meS aldrinum.
Hún var sögS einræn og óþýS í lund. Eftir fáa mánuSi var
hún búin aS tina niSur glaða, barnslega hlátrinum sínum. Þeg-
ar hún var orðin svo gömul aS hún gat fariS aS gera gagn,
var hún látin fara að vinna viS innanhúss-störf. Hún varS þá
aS fara á fætur bráðsnemma og seint að sofa. Henni var skipaö
aö sjá um margt, og mikiS var heimtaS af henni. Hún geröi
skyldu sína af fremsta megni, en þrjóska og beiskja vaknaði
í sál hennar.
Stjörnunni haföi hún gleymt, og kæmi hún viS og viS í huga