Jólagjöfin - 24.12.1918, Qupperneq 35

Jólagj'ófin.
29
á hveri stundu. Það er annars mesta furöa, að hann skyldi
ekki vera korninn, því aö hann haföi altaf reynst svo áreiö-
anlegur og fljótur i feröum.
Og þegar lögmaöurinn haföi beöiö í fullar tíu mínútur
liringdi hann aftur, því aö honum var farið aö leiðast. En
þá var búiö að loka búöinni og enginn ansaði.
Eg fer ekkert, — sagöi frú Verner súr á svipin. — Eg
var búin að hlakka svo mikið til aö fá kápuna af því aö hún
var fóöruð meö fuglshömutn. Eg hefi nú ekki nema gömlu
kápuna mína til að vera í.
Það var ekki laust viö aö Verner tæki upp í sig, bæöi
yfir seinlæti og trassaskap verslunarmannanna yfirleitt, og
þó sérstaklega yfir slæpingshætti sendisveinanna.
Hann hefir líklega hitt einhvern af félögum sínum, sem
hefir þá dregið hann inn í eitthvert kaffihúsið. Þessir strákar
hugsa aldrei um það, sem þeir eiga að gera, enda kemur þeim
það sjálfum í koll.
— Bifreiðin er komin og bíður, — sagði vinnukonan, sem
kom inn í þessu.
— Hvað segir þú elskan mín? — spurði Vemer. — Eig-
um við ekki að láta hana fara aftur?
En það var einmitt þessi orð, sem gátu komið frú Verner
til þess að hverfa frá hinu fyrra áformi sínu.
— Við hittum svo marga vini þama i kvöld, — svaraði hún.
— Við skulum því fara. — En á meðan maðurinn hennar
hjálpaði henni í gömlu kápuna, taltaöi hún raunamædd fyrir
munni sér: — Eg var búiu að hlakka svo mikið til að fá þessa
kápu.
Og það var ekki nema eðlilegt, að menn þyrftu að vera
vel útbúnir, klæðast loð- og fiðurkápum þetta kvöld, því að
það var blindösku bylur. Það hafði aldrei komið annað eins
veður það sem var af vetrinum, og hafði hann þó verið
óvanalega harður. Veðrið hvein og rykti í eikurnar, svo að
ekki var annað sýnna, en að það mundi rífa þær þá og þeg-
ar upp með rótum. Og kafaldið þyrlaðist og nísti mann og
stakk eins og þúsundir ísnálar. Það var ekki skemtilegt að