Jólagjöfin - 24.12.1918, Qupperneq 38

32
Jólagjöfin.
viö g'imsteinaskraut kvennanna. SamræSur voru fjörugar. Þaö
var skeggrætt um alt milli himins og jaröar, og ráöiö fram úr
hverju vandamáli á svipstundu. Þar voru rnenn ekki lengi
aö átta sig á hlutunum. Allir vissu upp á hár hvaö þurfti aö
gera til aö korna umbótunum á og kippa öllu í lag í heimin-
um, svo að hinar lægri stéttir ættu framvegis við betri kjör
aö búa. Því jafnvel þótt allir þeir, sem þarna voru saman
komnir hefðu auðvitað nóg af öllu, — eða svona hér um bil,
— bætti ungur liösforingi viö í huga sér, er honurn datt í
hug, að hann átt að greiða skuld aö átta döguin liönum,
en vissi ekki hvar hann átti að fá lán til þess. — Jú, þótt
þeir heföu vissulega nóg fyrir sig og sína, þá varö þvi þó
ekki neitað, aö það v a r allmikil neyð meö lægri stéttum.
En konurnar gripu fram í:
— Viö viljum ekki heyra neitt um neyö. Viö viljum dansa
og vera glaðar og kátar.
Verner lögmaöur horföi meö fagnaðarblandinni ánægju á
konuna sina, „blómið viökvæma", sem hann kallaöi hana.
Hún var friðust og yndislegust af öllum þeiin heföarkonum,
sem þar voru saman komnar. En skelfing var hún nú veiklu-
leg að sjá. Hann mintist þá þeirra oröa, sem tengdamóðir hans
haföi sagt viö hann aö skilnaði. — Vertu nærgætinn viö
hana Ellen — haföi hún sagt. — Hún er svo viðkvæm, helir
aldrei orðið fyrir verulegu mótlæti, og tekur sér því alt svo
nærri.
Og þaö leit helst út fyrir að hún skemti sér ekki vel. Hún
var annars vön aö ljóma af fögnuði. Ef til vill var hún þreytt.
Verner gekk til hennar, undir eins og hann kom því við,
og spuröi hana ástúðlega hvort hún væri þreytt eða hvort
henni gremdist enn þá aö hún gat ekki fengið ólukkans
kápuna.
Hún vissi það ekki sjálf. En hún var einhvernveginn eins
utan viö sig, að hún hafði ekki ánægju af neinu og vildi
helst komast sem fyrst heim. Hún var óróleg, en hún vissi
ekki af hverju.
Verner gerði þegar boð eftir bifreiðinni. Hann tók svo