Jólagjöfin - 24.12.1920, Síða 15

Jólagjöfin
'13
hinum stóra, bláa himni, þá sat hann og starði alveg utan
viö sig upp í loftiíh^
Eiriasta ánægjan sem hann hafði, var sú, aö taka eftir
vögnunum, sem óku frarn hjá á þjóSbrautinni; hann horfSi
eftir þeim eins lengi og hann gat eygt þá. En einn dag kom
þó vagn fram hjá sem olli honum fremur hrygöar en gleSi.
ÞaS yar vagn fullur af skóladrengjum, sem voru aS fara út í
skóg til aS skemta sér, og skólameistari sat í aftasta sætinu
og útbýtti kringlum og söng fyrir drengina, og þeir köstuSu
allir saman kveSju á gamla félaga sinn.
„Ó, takiS mig meS ykkur! LofiS mér aS fara meS ykkur!“
hrópaSi hann og hljóp út á veginn. En drengirnir í vagnin-
um svöruSu: „Nei, þaS fær enginn aS koma meS sem ekki
gengur í skólann.“
Langa stund eftir aS vagninn var kominn í hvarf, sat dreng-
urinri bak viS limgerSiS og titraSi af gráti.
ÞaS varS kalt í haganum, svo aS hann á morgnana, er hann
vaknaSi, varS aS hlaupa og stökkva og berja sér til þess aS
hita sér. BlöSin fuku af limgerSinu og þyrluSust langt burtu:
þaS var nú hvergi skjól aS finria. Lengi stóS HmgerSiS svart
og bert, svo fékk þaS blöS aftur. „En er þá veturinn liSinn?“
spurSi hann gamla manninn. ÞaS hefir engirin snjór komiS.“
„Já,“ svaraði gamli maSurinn, „þaS er ekki sjálfsagt, aS
þaS snjói á hverjum vetri.“
Drengurinn vissi aldrei hvaSa dagur þaS væri i vikunrii eSa
hvaSa mánuSur væri, hann vissi aS eins, aS þaS var hræSilegl
aS vera úti á haganum; en hann varS aS vera þar, og hann
var þar lerigi, ler
Einn morgun þegar hrírn lá á limgerSiriu og grasinu, fór
bóndi nokkur meS mjólkurvagninn sinn fram hjá. Hann hafSi
brett upp kraganum á yfirhöfn sinni, og hélt taumunum meS
stórum, hvítum vetlingum, og andi hestanna stóS eins og gufu-
strókur út í kalda loftiS, og aftast í vagninum var fallegt,
grænt jólatré.
„Hann er víst aS fara til bæjarins og selja þaS,“ hugsaSi
drengnririn. „Þá hlýtur aS vera komiS aS jólum. Nei, nú get
eg ekki lepgur þolaS mátiS! Eg get ekki lengur veriS aleinn