Jólagjöfin - 24.12.1920, Qupperneq 24

22
Jólagjöfin
urinn, hve hermönnunum þætti vænt um litlu kirkjuna sína, og
a'ð þeir syngju oft sálma, er skothríðin væri sem áköfust.
„Þeir fyrirverða sig ekki fyrir trú sína,“ mælti normanna-
hersirinn. „Og þeir bera virðirigu fyrir öllum trúarbrögðum.“
Kastalastjórinn frá Verdun sagði okkiir, að hérna um dag-
inn hefði þingmaður nokkur komið til þeirra. Og haun varð
alveg hissa á því, að þeir skyldu hafa kapeliu. Og svo segir
þingmaðurinn: „En kapellan er þó auðvitað að eins handa
kaþólskum!" — Hann bjóst að líkindum við einhverju öfug-
streymi hjá mér. En þá sagði eg:
„Allur fjöldinn af hermönnunum mínum eru kaþólskir, og
])ess vegna er kapellari kajrólsk. En komi mótmælendaprestur
eða Rabbíni eða Muezin og biðji um samkomuhús, þá segi eg
við hann: Háttvirti herra. Eg hefi hérna einn hátíðasal (Salle
d’honneur), hinn langbesta í allri Verdun. Harin getið þér
fengið. Og verið velkominn í nafni Guðs — hvort sem þér
eruð protestant, ísraeliti eða múhamedstrúar.“
„Sagði þingmaðurinn nokkuð við þessu?“ spurði eg.
„Nei, það gerði hann ekki.“
Þjóðverjum hafði hugkvæmst, að þeir gætu skotið alla leið
til Parísarborgar með feiknmiklum fallbyssum, og nú sendu
þeir af og til geisimiklar sprengikúlur inn í borgina. Við heyrð-
um smellina, og vissum að hver smellur olli sárum og dauða
barna og kvenna. Fólk leit að eins við í hvert sinn, og gekk
svo alt sem fyr. Föstudaginn langa var hlé. En kl. 3% síð-
degis, er allar kirkjur voru fullar af fólki. sem hélt minning-
arhátíð um krossdauða Krists, hófst skothríðin á riý, og þá
kom sprengikúla niður í kirkju og drap og særði um 200
manns. Fólki varð hverft við. En báða páskadagana voru kirkj-
urnar fyllri en nokkru sinni fyr, — og sprengikúlurnar röt-
uðu leið sína eins og áður. í kirkjunni sem kúlan hafði rofið,
fór fólk niður í stóru kjallarana og hlýddi messu. Stærstu
kirkjurnar voru eigi nógu stórar þá dagana. Hinir léttlyndu
Frakklendingar krupu á kné þá dagana, gamlir menn og ungir,
hermenn, konur og karlar.
Þetta hefi eg sjálfur séð. Og mér þótti það fögur sjón.
Ófriðurinn er svo hræðilegur með hatur og morð og brenn-
ur, að það styrkir og hressir mann að sjá fórnfýsi kristindóms-