Jólagjöfin - 24.12.1920, Síða 49

Jólagjöfin
47
með Sólveigu. Eg man altaf eftir vandræða svipnum, sem
kom á hana þegar viö fórum fram úr stofunni. Viö komum
okkur saman um að hafa þær ekki neina tvær og gerðum
])aS í þeirri von að fólkiS, sem inni var, mundi ekki hafa þær
margar. En þegar inn kom, sagSist þaS hafa séS fjórar og
áttum viö þá aS kyssast tvo kossa.
Viö stóSum þarna á miSju gólfi og vorum í mestu vand-
ræðum. Eg var hálf feiminn unglingur og kunni ekki viS aS
kyssa alókunnuga stúlku og ekki var hún betri. Eg tók eftir
því, aS hún var orSin blóSrjóð út undir eyru og horfSi altaf
niSur fyrir sig.
„Þetta dugar ekki“, sagSi sýslumaöur hlægjandi. „ÞiS megiö
ekki svikjast undan aS fullnægja dómnum, þvi þá er alt gam-
an búiS úr leiknum ef menn gera þaS. Enda skil eg ekki annaS
en aS þiS veröiS bæöi jafn góS þótt þið kyssist".
Hitt fólkiS tók í sama strenginn. Eg færSi mig nær henni,
en þá leit hún upp, og þejm augum gleymi eg ekki.
„Hana-nú“, kallaSi einhver í hópnum. „FlýtiS ykkur svo
viS getum haldiS áfram“.
Varir okkar mættust andartak, en ekki varS kossinn nema
einn. ÞaS létum viS duga, enda gerSi enginn neina athuga-
semd viö þaS, af þeim sem voru í leiknum.
KvöldiS leiS í glaum og gleSi áSur en mig varSi.
Ekkert talaSi eg viS Sólveigu, en samt notaSi eg hvert tæki-
færi, sem eg gat til aS horfa á hana, því mér fanst hún bera
af öllum stúlkum, sem eg hafSi séS.
Um miönætti fór eg heim til mín og háttaSi strax, en ekki
gat eg sofnaö. Mynd Sólveigar hélt fyrir mér vöku, og loks-
ins þegar eg sofnaSi, dreymdi mig hana og þeir draumar héld-
ust þangaS til eg vaknaöi um hádegi daginn eftir.
Og þaS er ekki í fyrsta og seinasta sinni, sem mig hefir
dreymt hana.