Jólagjöfin - 24.12.1920, Síða 52

50
Jólogjöfin
haföi þessi sjaldgæfa og undraverða sjón gert okkur lítt hæfa
til þess aö skjóta þessi frækleiks-dýr. En viö gátum samt skoti'ö
þeim skelk í bringu með skotum okkar. Það var nrjög skop-
legt að sjá til þeirra í hvert skifti sem skot reið af. Þau héldu
sér þá dauðahaldi í hamarinn, eiris og þau ímynduöu sér að
hljóðið mundi hrynda þeim niður. Allur hópurinn komst und-
an með heilu og höldnu og hvarf okkur. En þegar við kom-
um yfir aðra hæð, sem var þar i dalnurn, rákum við okkur
aftur á allan hópinn. Var hann að fara yfir dalinn og ætlaði
sér auðsjáanlega að komast upp í fjöllin hinu megin. Margir ap-
ar voru komnir hátt upp í hlíðina, þó voru enn þá fleiri niðri í
dalnum. Hundunum hnikti mjög við, er þeir sáu allan hóp-
irin og þótti hann vist ekki árennilegur. En vígahugurinn vakn-
aði þó brátt hjá þeirn og hlupu þeir af stað á eftir hópnum
með gelti miklu. Þegar hundarnir þutu af stað, sáum við að
karlaparnir, sem komnir voru upp í hlíðina, sneru við og
hröðuðu sér ofan eftir aftur, og fylktu liði til þess að veita
hundunum viðnám. Þeir öskruðu voðalega og börðu höndun-
um í ofsabræði ofan í jörðina. Þeir einblíndu á óvini sina og
var sem eldur brynni þeim úr auginn. Hundarnir, sem höfðu
sjaldan látið sér nokkuð fyrir brjósti brenna, því a'ð þeir voru
hinir huguðustu og gjarnir til víga, hörfuðu nú undan og leit-
uðu trausts hjá okkur. Við gerðum ekki annað en siga þeim
af stað og fengurn vakið hjá þeim vígamóðinn aftur. En nú
hafði aðstaðan breyst hjá öpununi. Þeir voru því nær allir
komnir upp í hlíðina og töldu sig auðvitað hafa hrakið óvini
sina alveg á flótta og unnið sigur. Þegar hundarnir þutu aftur
af stað, voru að eins örfáir apar neðst niðri í hlíðinni og rneðal
þeirra misserisgamall apahvolpur. Hann emjaði upp yfir sig
af skelfingu, þegar hann sá hundana koma þjótandi á eftir
sér og hljóp i dauðans ofboði upp á háan klett, sem var þar
skarnt frá. Hann varð þvi fráskila við hópinn, því að hundarnir
komust upp fyrir hann. Við töldum víst, að við mundum geta
handsamað apahvolpinn, en okkur varð ekki að þvi. Því ofan
úr hliðinni hinu megin við dalinn kom einn af hinum stærstu
og sterkustu karlöpum. Hann gekk hægt og tigmlega og sýnd-
ist ekki hafa nokkurn beyg af okkur. Hann gekk rakleitt til
hundanna án þess að hika við og hvesti á þá augun, svo að
þeir hörfuðu undan og héldu sig í hæfilegri fjarlægð frá hon-