Jólagjöfin - 24.12.1920, Qupperneq 59

Jóiagjöfin
57
þínu aS sólskini návistar Hans, eöa þú óttast hlutverkiS, sem
fram undan þér er í þeirri átt, og snýr aftur yfir brúna.“
Hún var hljóö stundarkorn, en mælti því næst: „Eg þori
])aö ekki. Þaö er skelfilegra en svo þarna yfir frá.“
,,En þú verður aö velja,“ herti eg á; „því aö þú getur ekki
verið kyr þar sem þú ert. Og þú heldur áfram upp á viö —
ætlarðu ekki ? — og viö munum rétta þér hjálpandi systur-
hönd og sýna þér systurlegan kærleika, til þess aö hjálpa þér
á veginum.“
„Ó, mér þætti gaman að vita, hve kunnugt ykkur er um
lífið þarna yfir frá," mælti hún, og það var angist í rómnum.
„Þar kölluðu þeir mig líka systur; þeir kölluöu mig systur í
háöi, um leið og þeir jusu svíviröingunum yfir mig og kvöldu
mig og — ó, eg má ekki um það hugsa, ella gerir þaö mig
vitlausa aftur. En eg veit ekki, hvernig eg á aö halda áfram;
eg er svo flekkuð og svíviröileg og þreklaus.“
En eg sá nú, aö þetta mundi ekki dug'a, svo aö eg þaggaði
niður i henni. Eg sagöi henni, aö nú yröi hún að reyna að
gleyma þessu, uns viö hefðum hjálpaö henni, og þá mundi
verða nógu snemt aö hefja hlutverk sitt í alvöru. Eg vissi,
aö þaö hlutverk yröi erfitt og sársaukafult; en þaö er aö eins
ein leiö áfram, ekki er unt að losna viö neitt meö því aö fegra
það; alt veröur aö skoðast og skiljast nákvæmlega eins og
þaö er — hvert verk og orð, alt til þessarar líöandi stundar, —
Guös réttlæti aö viðurkennast og elska Guös í öllu — og það
er eina leiöin áfram og upp á viö. En það varö aö bíöa um
stund, þar til er hún væri fær um aö þola þaö. Og þannig
hugguðum viö hana og leiddum hana smátt og smátt burtu.
Þegar við vorum nú komnar af staö, byrjaði hún aö líta
kringum sig og spyrja um það, sem hún sá, og hvers konar
land lægi fram undan okkur, og hvers konar hæli ]?aö væri,
sem væri verið að fara meö sig í, o. s. frv. Við sögðum henni
alt, sem hún gat skilið. Viö sögöum heríni frá engil-móður
okkar, sem vfirumsjón hælisins er falin, og frá samverkamönn-
um okkar þar. Mitt i samtalinu nam hún alt i einu staöar, og
sagöist finna þaö á sér, aö hún gjæti eigi komist lengra. „Hvers
vegría? Ertu þreytt?“ spuröum viö. „Nei; hrædd,“ svaraöi hún.
Við sáum að nokkru leyti, hvaö henni bjó i brjósti, en gát-
um eigi skilið þaö aö fullu. Þaö var eitthvað, sent viö náöum