Freyr - 01.12.1946, Page 25

FRE YR
355
inu og komu þá tvær stofur í ljós, svefn-
herbergi og dagstofa með tilheyrandi hús-
gögnum, á stærð við brúðuleikföng. Báðar
stofurnar voru 2,30 m. á lengd til samans.
Við innganginn stóðu tveir menn, var
annar þeirra framkvæmdastjórinn okkar,
en hinn aðstoðarmaður hans. Á milli þeirra
stóð hátt borð; en á borðinu var lítið,
myndarlegt hús á að giska 1 m. á lengd og
80 cm. á hæð með risi.
Framkvæmdarstjórinn hélt á hljóðnema
í annari hendinni og kvaddi mannfjöldann
til að leggja leið sína inn í leikhúsið, því
mælti hann. „Hér munið þið upplifa undra-
verðugasta augnablik lífs ykkar, er þið sjáið
heimsins minnsta mann, Prinz Dáumling.
Hann er svo lítill, að því er naumast hægt
að lýsa með orðum. Þið verðið að sjá hann
sjálf með eigin augum, til þess að geta trú-
að. Horfið aðeins á þetta litla hús hér,
(hann benti á brúðuhúsið, sem stóð á borð-
inu) þetta er sumarbústaðurinn hans.“
„Nei hættu nú hreint, þessu trúum við
ekki“, heyrðist rödd úr mannþyrpingunni
mótmæla. „Það getur ekki nokkur lifandi
maður, og því síður 32 ára gamall — verið
inni í svona litlum kassa.“
„Ég vissi, að þið mynduð ekki trúa orð-
um mínum, en takið þið nú vel eftir“, sagði
þulurinn, um leið og hann benti á brúðu-
húsið, og í sama augnabliki teigði Prinz
Dáumling annann handlegginn út um
gluggann á húsinu, og veifaði hvítum vasa-
klút til fólksins. — Þar næst var farið með
brúðuhúsið og „Prinsinn" inn í leikhúsið
aftur.
Þetta reið baggamuninn. Jafnvel hinir
vantrúuðustu sannfærðuzt.
Forvitni fólksins var nú komin að suðu-
marki. Það hafði fengið að sjá aðra hönd-
ina á minnsta manni heimsins; nú varð
það að sjá hann allan.
Leikhúsið fylltist, og sýningin hófst.
Blaðið „Paris-soir“ birti þessa mynd 8. jan. 1939
þegar Prinz Daumling hvarf.
Síðasti þáttur sýningarinnar stóð í sam-
bandi við Prinz Dáumling.
Þulurinn kvað sér vera veitt sú gleði og
mikla virðing, að kynna hinn heimsfræga
Prinz Dáumling. í sama augnabliki kom
þetta litla „peð“ trítlandi inn á sviðið.
Eitt hægfara, langt undrunar — nei-e-ei
glumdi við í salnum.
Þulurinn mælti fyrir minni Prinsins í
stuttri, en hrífandi ræðu.
Þar næst sýndi „Prinsinn“ ýmsar kúnst-
ir. M. a. lék hann hermann. Hann sló
hælum saman, studdi hægri handar
fingrum á gagnaugað og þrammaði svo-
kallaðan „Parademarsch“ (þ. e. hermanna-
fótgöngu). Ég stóð á sviðinu. En er hann
var kominn að mér, leit hann fram til
fólksins og sagði, um leið og hann benti
á mig: „Þetta er Eifel-turninn á íslandi",
og svo hélt hann áfram, undir turninn,
eða með öðrum orðum, í gegnum klofið á
mér, og þurfti alls ekki að beygja sig, því
hann náði mér rétt í hnésbót.
Þegar sýningin var á enda, sagði þul-
urinn, að sig langaði til að lofa áhorfend-