Freyr - 01.02.2004, Blaðsíða 25

Ásgeir Gunnar Jónsson i Stykkishóimi að spýta selskinn. Ljósm. ÁS.
vel loftar um og bera svo út til
frekari þurrkunar þegar vel
viðrar.
Æskilegt er að skafa mesta
vatnið úr holdrosanum eftir að
skinnið hefúr verið spýtt upp.
Nauðsynlegt er að flöturinn
undir skinnin sé sléttur og laus
við ryðgaða nagla eða annað
sem gæti smitað yfir í skinnið.
Efni sem smita lit ber að forð-
ast og best er að nota galvanis-
eraða nagla við spýtinguna.
Ymist er skorið út úr hreifagöt-
um eða að þau eru látin halda
sér.
Mælt er með því að skera út úr
hreifagötunum, en fjarlægja
sem minnst af sneplum sem
myndast við skurðinn eða að-
eins það nauðsynlegasta til
þess að ná þokkalegri lögun á
skinnið.
Avallt er reynt að ná þeirri
stærð út úr hverju skinni sem
vöxtur kópsins leyfir, án þess
þó að teygja skinnið um of.
Breidd skinna er mæld á milli
hreifagata og yfir spenagöt.
Ekki má þurrka skinnin á móti
suðri eða þannig að á þau skíni
sterk sól.
Þegar enginn hrái finnst lengur
í skinninu telst það full-
hert/spýtt.
Gæta skal þess að ekki rifni út
úr naglaförum þegar skinnin
eru tekin af þurrkfletinum.
Fullspýtt skinn á að geyma á
svölum stað þar sem loft leikur
um þau.
Skinnum skal staflað í bunka
þannig að ávallt snúi hár sam-
an.
Hár mega aldrei snerta hold-
rosa.
Mælt er með að setja dagblöð á
holdrosann á milli skinna, þau
draga í sig grút ef einhver er.
Skipta þarf um blöð við og við
og umstafla skinnum.
Aldrei skal vefja skinn upp.
* Sól má aldrei skína á hárahlið
skinna, þá hringar hárið sig og
skemmist.
* Fyrsta flokks teljast skinn sem
eru lengri en 90 cm og ná 45
cm á breidd, eru laus við göt og
rispur eða klórför, eru grútar-
laus og laus við gulu og hafa
fallega og gallalausa áferð og
munstur.
Lýsingin hér að framan getur átt
við hvaða selskinn sem er þótt
haustkópaskinnin séu yfirleitt
söltuð.
SÖLTUN SELSKINNA
Komin er reynsla af því hvemig
salta megi kópaskinn (bæði vor-
og haustkóp), svo að þau geymist
óskemmd mánuðum saman ef rétt
er að verkinu staðið. Reynsla síð-
ari ára byggir á fyrri aðferðum
manna, þar sem mikið veiddist á
stuttum tíma og ekki vannst tími
til að skafa og spýta jafnóðum og
veiddist. Þá söltuðu menn skinn-
in og afvötnuðu síðan og fullverk-
uðu síðar þegar tími gafst til.
Skinn söltuð í tunnu má senda
beint til sútunar og hefúr það gef-
ist vel og er jafnvel ekki síðra hrá-
efni heldur en spýtt skinn. Megin
kostir þessarar aðferðar er að hún
er fljótleg og einföld fyrir veiði-
manninn og hefur minni kostnað
(vinnu) í för með sér fyrir hann.
Ókostimir eru aftur á móti þeir að
við móttöku er nánast ófram-
kvæmanlegt að flokka og meta
(skoða) skinnin og allur flutningur
skinnanna (tunnanna) er erfiðari
en þegar spýtt er.
Það fer eftir óskum kaupanda
hvort skinn em spýtt eð söltuð.
Hvernig á að salta?
Þó að skinn sé saltað þá er flán-
ing framkvæmd á sama hátt og
lýst var hér á undan. Þó er æski-
legt að flá eins nett og kostur er til
þess að söltunin verði öruggari,
Freyr 1/2004 - 21 |