Landneminn - 01.05.1949, Qupperneq 14

Italíubréf
I' li A K .1 A R T A N I G U Ð J Ó N S S Y N I LISTMÁLARA
Þrír ungir listamenn, sem allir hafa veriS kynntir hér í Lundnemanum, þeir Jóhannes Jóhannesson, Vultýr Pétursson og Kjart-
an GuSjónsson, dveljast nú í Florens á Ítalíu. Sá síðastnejndi sýnir okkur þá velvild aS senda blaSinu þessa myndskreyttu grein,
þar sem hann m. a. lýsir jcrSinni stiSur og fyrstu dögum á ítalíu. Væntanlega megum viS eigu von á fleiri slíkum jrá honum.
|>egar liann Jónas kom til mín og bað mig um
að skrifa Landnemanum eitthvað frá væntanlegri
Ítalíuför okkar þremenninganna, fór ég strax að fá
áhyggjur: Hvað í ósköpunum gæti ég nú sagt eða
skrifað, sem fengur væri í að lesa. Ég er ekki ennþá
kominn að neinni niðurstöðu, en þar sem þeir skarf-
arnir Valtýr og Jóhannes liafa einnig borið þessu
við, sé ég ekki annað, en að ég verði að láta slag
standa og rembast við að skrifa eitthvað.
SÚÐIN: Þegar Súðin gamla lagði á stað aftur eftir
áfallið forðum, tók varla hetra við. Þegar komið var
meir en 60 mílur út af Vestmannaeyjum og, að J>ví
er við héldum, út úr öllum brotsjóum, gerði það dóma-
dags veður, að mér datt ekki í hug, að slíkt hefði áður
sézt „í manna minnum“. Við fórum að spyrja sjálfa
okkur, hvað í ósköpunum ungir menn á kjarnorkuöld
væru eiginlega að álpast sjóleiðis milli landa og hét-
um því að gera slíkt aldrei framar. Aldrei hefði ég
trúað því, að öldurnar á sjónum gætu verið svona
stórar.
Það reyndist lull erfht að bera sig
mannalega, að hugsa ekki um hnúta eða
áföll, kjafta með, Picasso og Matisse ■—,
nei, kvenfólk og kvennafar dreifði hug-
anum hvað mest frá myrkrinu og Jjess-
um kolsvörtu hlussum úti. Ætli það sé
til aumara kvikindi á jarðríki en land-
krabbi í 12 vindstigum úti á sjó? Ég
hélt ekki. Svo fór hann að lægja og
þá lagaðist það. Það varð ekkert erfitt
að bera sig mannalega og kjafta um
Matisse og Picasso. Það galdraði meira
að segja einhver fram skozkt viskí. Hann
var dálítið hvass í gær, drengir, — já,
andskotans ruddi — og Súðin ruddist
von bráðar upp í 7 mílur.
Á J>rem vikum getur eitt lítið skip orðið lalsvert
stór heimur. Ég þekki ekki aðra sjómenn en íslenzka,
en ég hygg að J>að sé vandfundinn betri félagsskapur.
Sjómönnum hefur oft verið brugðið um vafasamt orð-
bragð, en ég hygg, að það séu ekki margir uppi á
landi, sem vita, að um borð í skipi er sá talinn ótínd-
ur dóni, sem lætur hjá líða að segja „verði ykkur að
góðu“, um leið og hann sezt að matborði. Einhvers
staðar er kannski gamall þegjandalegur náungi, og
svo, ef rætist úr honum, kernur í Ijós, að hann kann
að segja frá sjóferðum á seglskipum suður um Ka]>
Ilorn, næstum því eins fjarlægt ævintýr fyrir ungan
mann í dag og reisusögur Jóns Indíafara.
Má og vera, að maður hitti ungan ævintýramann,
sem er nývaxin grön, en hefur siglt í skipalest til
Murmansk og kann skil á senorítum í Rio. Það er
sagt að skip hafi sál. Já. J>au liafa sál meðan menn
sigla á þeim.
Strax og kom suður fyrir England gerði blíðu
slíka. að útsynningur með éljagangi, sá, er Suður-
nesjamenn þekkja bezt, varð að fjar-
lægum óraunveruleika. Biskayaflói er
stundum kallaður líkkista sjómanna. Þá
eru fslandsmið sannkallaður líkbrennslu-
ofn. Nú var flóinn eins og dúnsæng.
Við lágum snöggklæddir á framþiljum
og nutum þeirrar einu tegundar leti, sem
fylgir ekkert samvizkubit. Það voru
Baskar að veiða þarna. Þeir voru langt
úti, en bátarnir opnir. Hart fólk Bask-
arnir, hvernig skyldi þeim líka við
Franco?
GENOA: Við komum lil Genoa um
nónbil. Brosandi borg Genoa. Súðin
gamla hlammaðist með heljar skell á
14 LANDNEMINN