Unga Ísland - 01.12.1947, Side 24

14
og smekklega. En ekki datt mér þá í hug, að hún ætti eftir
að verða ein af frægustu söngkonum, sem nú eru uppi.
Haustið 1933 var ég í Stokkhólmi og sá auglýst, að
Engel Lund ætlaði að syngja. Ég gat ekki hlustað á hana
fyrsta kvöldið, því að ég átti að kenna í háskólanum á
sama tíma. En ég frétti á eftir, að aðsóknin hefði verið lítil,
en þetta hefði þótt alveg sérstakt og áheyrendur verið
mjög hrifnir. Næsta skipti gat ég verið viðstaddur. Gagga
söng í stórum sal, og hann var þéttskipaður. Og þetta var
ekki aðeins þroskaðri söngkona en hafði sungið í Reykjavík
sjö árum áður, heldur alveg spánný listakona. Þegar ég
eftir sönginn fór að heilsa upp á hana bak við sviðið, kom
gamli Sven Scholander, frægasti vísnasöngvari Svía, þjót-
andi og faðmaði hana að sér: „Kæra, elskaða Gagga, þú
ert óviðjafnanleg!“ „Já, nú er ég að minnsta kosti notalega
hlý“ — sagði Gagga glettnislega. Hún var vitanlega í einu
kófi eftir alla áreynsluna og hitann í salnum.
Og nú þurfti ég að spyrja Göggu spjörunum úr, þegar ég
gat talað við hana í næði, hvað á dagana hefði drifið og
hvernig hún hefði tekið öllum þessum breytingum. Og sag-
an af því er í stuttu máli svona.
IV.
Árið áður en Gagga lauk námi sínu í París, 1928, fékk
hún söngvahefti eftir tvö frönsk tónskáld, Ravel og Mil-
haud, og í þeim voru meðal annars „Gyðingalög“, sem
henni fundust mjög sérkennileg. En þegar hún fór að syngja
þau, var það erfitt og eins og eitthvað vantaði. Hún söng
þau samt árið eftir í Þýzkalandi, vitanlega við franska
texta, og þá kom til hennar áheyrandi, sem kunni eitt af
lögunum, sem Milhaud hafði notað, eins og það var sungið
meðal Gyðinga við texta á jiddisch, hinu einkennilega blend-
ingsmáli, sem talað var í Gyðingahverfum í Austur-Evrópu.
Nú fannst Göggu allt breytast, lagið njóta sín og fara miklu