Dagfari - 01.11.2006, Blaðsíða 29

kaffi - og baunir og tortillur sem eru svona
maískökur. Svo í hádeginu, þá fékk maður það sama
og hrísgrjón áttu að vera með, en það var svona með
höppum og glöppum. Soldill skortur á hrísgrjónum
yfirleitt. Maður fékk eiginlega aldrei nóg af þeim.
Einnig segir Gunnar að einu sinni í viku hafi verió egg,
en það hafi þó verið upp og ofan. í ljósi þessarar lýs-
ingar á hinu fábreytta mataræði í þorpinu - sem
Gunnar segir þó hafa verið drýgt með stöku hænsni og
dálitlu svínakjöti - vildi blaðamaður vita hvort ekki
hefði borið á vannæringu.
Um það segir Gunnar: Maður sá það á einstaka börn-
um; þau voru með svo bullandi orma að maginn á
þeim var uppblásinn og það var nú enginn læknir
þarna í þorpinu. Það dó þarna lítil stúlka. Það var
belgísk kona í þessum hóp og ég fór með henni því að
fólkið bað hana aö taka mynd af líkinu af barninu.
Barnið lá þarna í rúminu - hvít sængurföt og einhver
blómaskreyting og ég var að furða mig á því að hún
var með opin augun. Og ég var einmitt að spekúlera
hvers vegna augunum væri ekki lokað. Svo áttaði ég
mig á því seinna að skýringin var bara að líkið var svo
skrælnað eða þornað - hún hafði ofþornað af senni-
lega einhverri ormaveiki og fengið svo botnlausan
niðurgang að það hefur hreinlega ekki verið hægt að
loka augunum.
„Hvad er lengi búið að vera stríð í
þínu landi?“
Gunnar varð vitni aó annarri athöfn vegna dauða íbúa
úr þorpinu. Var það líkvaka manns sem lést í árás
Contra-skæruliða ásamt tveimur öðrum á leið heim úr
herþjónustu; í þeirri árás var og þremur mönnum
rænt og þeir sennilega neyddir til að berjast fyrir
Contrana eins og algengt var. En um líkvökuna segir
Gunnar:
Það var komið með líkið seint um kvöldið. Það var
farið að skyggja. Þarna við þetta sameiginlega eldhús
var nokkuð stórt torg þar sem fólk dansaði, gerði sér
dagamun - svona samkomustaður. Kistan stóð þarna
opin alla nóttina. Þætti nú sennilega fátækleg hérna,
var úr illa hefluðum borðum. Það sem var skiýtnast
var aó hún var opin - eða það var eins og lok yfir efri
hluta líkamans. Svo fór fólk þarna að og krossaði yfir
líkið. Þannig að ég fór þarna og kíkti. Þá var hann
þarna, búið að þvo hann allan og alveg hreinn, en
maður sá að hann var sundurskotinn. Svo var farið
með kistuna daginn eftir þar sem hann var jarðsettur.
Þetta var kista sem herinn átti og hún var bara notuð
fyrir svona líkvökur og líkið tekið úr og sett í poka og
jarðað svoleiðis.
Fleira gerðist sem minnti áþreifanlega á að stríð
geysaði. Eitt sinn réðust Contrarnir þannig á lítið þorp
ekki langt frá La Colonia. Um það segir Gunnar: Þetta
þorp var mikið minna heldur en þar sem við vorum -
svona mjög lítið samyrkjubú þar sem þeir brenndu
allt til grunna. Ég fór þangað. Það vorum við
Vesturlandabúarnir sem vorum aflögufærir og við
söfnuðum saman einhverju fatadóti og svona - þeir
stálu öllu steini léttara og brenndu niður húsin.
Kynni, sem Gunnar og annar íslendingur í hópi
brigadistanna, Högni að nafni, áttu við lítinn dreng í
La Colonia eru Gunnari sérstaklega minnisstæð. Þeim
kynnum lýsir hann svo: Krakkarnir voru alltaf að
sniglast í kringum okkur. Þó að við værum ekki fyrsti
Vesturlandahópurinn sem var þarna. Það er svona