Heimilisritið - 01.06.1945, Síða 5

liann fyrir sér. Fimm ára dvöl
í hitabeltinu og óslökkvandi á-
fengisþorsti höfðu sett sín merki
á Michael Mallory. En Aloola
veitti því ekki eftirtekt. Hún
tók núna fyrst og fremst eftir
klæðnaði hans, snjóhvítu skyrt-
unni, vel pressuðu buxunum og
:gljáburstuðu skónum.
„Hvað kemur til?“ hugsaði
hún með isér og grannskoðaði
um leið þá gagngerðu breytingu,
sem orðin var á honum — vel
greitt hárið, nýrakaðar kinnarn-
ar og smágerðar, hreinar hend-
urnar, sem nú héldu á bréfi í
stað hins ómissandi wiskyglass.
Aloola horfði undrandi á
þ>ennan háa og fríða írlending.
Undanfarandi mánuði hafði
þessi hviklynda en ástríðufulla
Suðurhafsstúlka veitt honum
hlíðu sína óskipta.
Hún réði loks ekki lengur við
forvitni sína og læddist berum
fótum inn í húsið, eftir gróf-
gerða gólfteppinu, inn í stóra
dagstofu.
Michael hrökk við, þegar
brúnir handleggir vöfðust um
háls honum og sagt var blíðri
og lágri rödd við eyra hans:
„Mikið ertu yndislegur, Mike!
Ég elska þig. En hvers vegna
heldurðu þér svona til í dag?
Það er þó ekki fyrir Aloola —
er það?“
Michael losaði sig óþolinmóð-
ur úr hinum freistandi faðmlög-
um hennar. Honum hafði brugð-
ið við þessa óvæntu snertingu.
Taugaskammirnar voru farnar
að bila. Hann hafði einmitt ver-
ið niðursokkinn í hugsanir sín-
ar um Hazel. Við lestur bréfs-
ins hafði hún, tryggðatröllið,
enn á ný, staðið honum lifandi
fyrir hugskotssjónum, með hin
fögru, gráu augu og gullna
hárið.
„Þetta máttu ekki, Aloola!“
æpti hann. „Þessu verður að
vera lokið. Þú mátt aldrei koma
hingað aftur. Aldrei framar. —
Skilurðu það?“
Aloola starði á hann með
stórum, skelfdum augum, eins
og barn, sem er skammað fyrir
eitthvað, sem það hefur ekki
gert. Hún þrýsti litlu höndunum
sínum að brjóstinu, sem bifaðist
áberandi mikið og ört af geðs-
hræringu. Þykkt og svart hár
hennar, skreytt sterkrauðum
Hybiscus-blómum, féll í frjáls-
legum liðum niður á naktar axl-
Smásag'a- fim Sml^miFlhafseyjmínni
efÉtr Molly DoEovan Mauie
HEIMILISRITIÐ
3