Heimilisritið - 01.06.1945, Síða 6

irnar og myndaði umgjörð um
litla, áhyggjufulla andlitið með
mjúku, freistandi varimar og
dimmu, gneistandi augun.
EN þessa stundina*var Micha-
el ekki í skapi til að láta slíkt
hafa áhrif á sig. Hann var reið-
ur, og eins og pft vill verða,
þegar reiðin vaknar við ótta,
varð hann ofsafenginn:
„Aldrei framar, — skilurðu
mig?“ endurtók hann ruddalega.
„Hættu að glápa svona á mig,
eins og þú vitir ekki hvað ég á
við. Þú ferð í taugarnar á mér“.
„En elsku Mike minn — hvað *
hef ég gert af mér?“ sagði hún
raunamædd. „Af hverju ertu
reiður við mig? Það getur ekki
verið alvara þí(n, að ég megi
aldrei aftur koma hingað til
þín? Ég elska þig, Mike. Kysstu
mig!“ Hún gekk fast upp að
honum, lyfti höfði og leit freist-
andi til hans með eldrauðar
varirnar hálfopnar.
„Hvað er þetta, mér er full-
komin alvara, Aloola!“ hrópaði
Michael æstur og hrinti henni
frá sér. „Heldurðu að ég sé að
gera að gamni mínu? í dag, með
póstskipinu frá Englandi, kemur
kona, sem má ekki sjá þig. Skil-
urðu nú? Farðu! Ég er að verða
of seinn til að taka á móti henni,
með skipinu, þegar það kemur
upp að“.
4
Hin dökku augu hennar tindr-
uðu ískyggilega. „Ég hata þig!“'
hreytti hún út úr sér og stapp-
aði niður öðrum nakta fætin-
um. „Og ég hata hana, hver sem
hún er. Nú er ég ekki lengur
nógu góð. En mér er sama. Það
eru nógir aðrir, sem ég get val-
ið úr. Það koma margir enskir
karlmenn með gufuskipinu. —
Þeir verða áreiðanlega góðir við
mig og vilja gefa mér gjafir. Ég
þarf engu að kvíða“. Og hún
rykkti til litla, dökka höfðinu og
fór.
Michael glotti. Hann var of
góðlyndur til að geta verið reið-
ur til lengdar.
„Svona eru þær allar“, hugs-
aði hann. „Um leið og hún finn-
ur annan, sem vill kaupa gling-
ur handa henni, gleym(ir hún
mér. Þessar Kanakstelpur hafa
engar tilfinningar, en eru góð-
ar samt. Þetta hefur verið gam-
ansamt á meðan það var. Ég
verð bara að varast að Hazel
komist að því. Hún lítur líklega
öðruvísi á það. Kvenfólk er svo
umburðarlaust“.
„ÞETTA er fallegra en nokk-
ur. draumur“, hvíslaði Hazel Liv-
ingstone. Hún stóð við borð-
stokkinn á „Kyrrahafsdrottning-
unni“ og sá Kanakeyjuna nálg-
ast. Útkulnuð eldfjöll gnæfðu
við himinn. Tindar þeirra huld-
HEIMILISRITIÐ